Ποιο ήταν το συναυλιακό γεγονός του ΣΚ που μόλις μας άφησε και πάει; Οι Coldplay είπες; ΟΚ, πήγαινε σε άλλο κείμενο, σε παρακαλούμε. Το καλό το «πράγμα», sorry mate, δεν ήταν στο ΟΑΚΑ. Έπρεπε να ‘σαι νότια για να το ζήσεις πιο «ζεστά». Ωραία και αυθεντικά. Με μια λέξη: Offspring…
Πλατεία Νερού, Φάληρο, Release Athens Festival. Κόσμος. Πολύς. Περί τις 17 χιλ. καταπώς είπαν μετέπειτα οι διοργανωτές. Και όχι μόνο 40άρηδες που ήθελαν να θυμηθούν τα νιάτα τους, αλλά και ωραίες, φρέσκες φάτσες. Δείγμα του ασύγκριτου τρόπου που έχει η καλή μουσική να βρίσκει διέξοδο στο χρόνο, να γίνεται κτήμα και συναίσθημα και για μεταγενέστερες γενιές των πρώτων ακροατών – δεκτών.
Οι άλλοι Coldplay, εμείς Come out and Play. You gotta keep ‘em separated, οι θρυλικές λέξεις έδωσαν το σήμα, οι νότες ομοίως, και Punk (rock) is not dead. Το party μόλις ξεκινούσε.
Γίνεται να καταλάβεις από το πρώτο δευτερόλεπτο πως θα περάσεις σούπερ; Γίνεται. Ενέργεια λέγεται και κάπως σε διαποτίζει από πάνω μέχρι κάτω, κάποιοι θα το λέγανε και μαγεία.
Ήταν επίσης ένα μήνυμα του τι μας ερχόταν. Οι Offspring είχαν έρθει ξεκάθαρα για να ικανοποιήσουν το κοινό τους, για να τιμήσουν αυτό που τους έκανε αυτό που είναι σήμερα.
Smash, γιατί αυτό ήταν το σωστό αλλά και όλα τα «καλά»
Το Smash είναι πολλά περισσότερα από ένας δίσκος – καταπώς τους λέγανε ακόμα τότε που βγήκε, το 1994. Όποιος ήταν τότε μαθητής Γυμνασίου ή Λυκείου, θυμάται καλά, βασικά δεν ξέχασε ποτέ. Δεν πρέπει να ‘χει υπάρξει άλλο άλμπουμ που να γύρισε τόσα πολλά χέρια, που να ακούστηκε τόσο πολύ. Είναι κλισέ το «ο ύμνος μιας ολόκληρης γενιάς» αλλά ποιος είπε πως τα κλισέ δεν λένε και την αλήθεια;
Δεν είναι εύκολο να είσαι αντικειμενικός με κάτι που είναι άρρηκτα και ωραία συνδεδεμένο με την εφηβική σου ηλικία. Είναι κάτι σαν την πρώτη αγάπη, την παντοτινή που λένε. Είναι κυρίως η θύμηση μιας εποχής που όλα είναι ακόμα στο στάδιο της ανακάλυψης, όλα είναι πιο μεγάλα, πιο έντονα.
Όμως το Smash, ξαναλέμε, δεν είναι απλά αναπόσπαστο μέρος της ποπ (ροκ) κουλτούρας των 90s. Βρίσκει τη δύναμη να μιλάει και στους σημερινούς μαθητές, όλους όσους αναζητούν την αλήθεια στο στίχο, τη λυτρωτική έκρηξη συναισθημάτων και αδρεναλίνης.
Παίζει να πρόλαβαν να παίξουν σχεδόν όλο το Smash χθες οι Offspring. Με highlight προφανώς και τα Self Esteem, Gotta Get Away, Bad Habit. Όταν δε, ακούστηκε και το All I Want από το (κακώς παραγνωρισμένο) Ixnay On The Hombre ήταν πια ξεκάθαρο σε όλους, από άκρη σε άκρη: Τίποτα δεν έλειπε, τίποτα δεν περίσσευε.
Είχαμε και όλα τα mega hits του Americana, άλλο άλμπουμ – φάρος μιας ολόκληρης εποχής. Λίγο πιο mainstream για τους Offspring, αλλά το ίδιο ξεκάθαρο τίμιο ως προς τις προθέσεις του και ιδιοφυές ως προς τη μουσική του κατεύθυνση. The Kids Aren’t Alright, Pretty Fly (For A White Guy), Why Don’t You Get A Job…
Οι Offspring ξύπνησαν το feel good σε όλους – κι ας βιάστηκαν να κλείσουν
Όλη αυτήν την ώρα, ο κόσμος χόρευε non stop, διασκέδαζε και τραγουδούσε μέσα από τη ψυχή του. Όχι για να πάρει like στο Instragram ούτε για κομπάσει τη Δευτέρα στη δουλειά. Απλά γιατί έτσι το ένιωθε, το ζούσε.
Μανάδες με τα μικρά παιδιά τους στην αγκαλιά (οι σωστές οι βάσεις πρέπει να μπαίνουν από νωρίς), ζευγάρια που αντάλλαζαν ματιές και φιγούρες λες και ήταν μόνο οι 2 τους σε αυτόν τον κόσμο (έρωτας είναι θαρρώ), παρέες φίλων που άφησαν στην άκρη έγνοιες και καθημερινότητα, είτε από νοσταλγία είτε γιατί έτσι επιτάσσει το «παρών» τους.
Επί της σκηνής, ο Μπράιαν “Ντέξτερ” Χόλαντ (αλήθεια αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά 60 χρονών;) με φωνή – καμπάνα, ο έτερος της original σύνθεσης της μπάντας, Κέβιν “Νουντλς” Γουόσερμαν το απολάμβανε επίσης, εμφανώς. Έκαναν πλάκα με το κοινό, μεταξύ τους, η χημεία που έχουν οι παλιόφιλοι μεταξύ τους. Ήξεραν τι αρέσει στον κόσμο, ήξεραν τι να του δώσουν.
Μόνο αρνητικό; Η μικρή διάρκεια, το κανένα «encore». Σκάρτα λίγο πάνω από ώρα έπαιξαν. Βάλε και κάνα 10λεπτο που μιλάγανε αποθεώνοντας τους «από κάτω» και κάνοντας flash back στην προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας (2008, στο Rockwave) και ο καθαρός συναυλιακός χρόνος ήταν κάτω από 1 ώρα. Ίσα ίσα να πιείς 2 μπιρίτσες δηλαδή.
Το απότομο φινάλε χάλασε κάπως το feeling, όχι το σύνολο. Δεν μένει η τελευταία γεύση πάντα. Πόσο μάλλον όταν όλο το προηγούμενο είναι κάτι το εκλεκτό, το υπέροχο.
Κι όλα αυτά σε έναν ωραίο χώρο, με εύκολη και άνετη πρόσβαση, έξοχη διοργάνωση από πλευράς των ανθρώπων του Release Athens και ένα ξεκάθαρο σύστημα με μάρκες για να πάρεις ό,τι ήθελες (μπίρα ή φαγητό). ΟΚ, είχε αρκετή αναμονή και ουρές, αλλά πώς να γίνει αλλιώς με τόσο κόσμο; Give it to me baby. Αχά, αχά.
* H φωτογραφία είναι από τη σελίδα του Release Athens Festival στο Facebook
