Κεραμεικός: 10 μέρη που συνθέτουν την πιο ελκυστική περιοχή της Αθήνας κι ας γκρινιάζουν πως έγινε mainstream

Είχα πάρα πολλά χρόνια να βγω προς Γκάζι-Μεταξουργείο, πολλώ δε βράδυ Σαββάτου. Ο Κεραμεικός είναι μια περιοχή στην οποία θυμάμαι να πηγαίνω μόνο για το Πλυντήριο, όταν βρισκόταν στη Λεωνίδου, μια-δυο φορές στο Κεραμείο, κάμποσες φορές στον Έλβις και μετά πέρασαν χρόνια μέχρι που άνοιξε η Γαλιάντρα και βρέθηκα 2 φορές για να δω τι παίζει. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι επαΐων στα της περιοχής. Πήγα λοιπόν με μια φίλη, η οποία ήταν και είναι συχνός θαμώνας σε εκείνα τα μέρη και είχε έναν εκνευρισμό καθώς ψάχναμε μαγαζί να κάτσουμε.

Περάσαμε από 10-12 μέρη που ήταν γεμάτα στις αυλές τους και τελικά βρήκαμε τραπέζι στο Beauty Killed the Beast, που θα περίμενα να είναι πιο γεμάτο κι από τα γεμάτα. Η φίλη μού έλεγε ότι την ενοχλεί που σκάνε πια οι Κολωνακιώτες στο Μεταξουργείο και δεν βγαίνουν εκεί. Στην βόλτα μας εκεί βλέπαμε και κόσμο ντυμένο πολύ επίσημα, με μακριά φορέματα, με τακούνι, και αναρωτιόμασταν όντως αν είμαστε στο Μεταξουργείο ή στο Κολωνάκι.

Κι αυτή την ενόχληση που είχε η φίλη μου για τα στέκια της, στα οποία δεν βρίσκει πια να κάτσει, μου την μετέφεραν και άλλα 2-3 άτομα με τα οποία μίλησα και πάνε συχνά εκεί.

Κι έρχομαι να ρωτήσω, επειδή έχω συναντήσει και στον εαυτό μου αντίστοιχη ενόχληση: μας ανήκουν οι περιοχές; Όχι. Γιατί να μην έχουν κι άλλοι το δικαίωμα να δουν τι είναι αυτό το τόσο ωραίο που, στο κάτω κάτω, εμείς οι ίδιοι μιλάμε σε άλλους γι’ αυτό, γράφουμε γι’ αυτό, παροτρύνουμε κόσμο να πάει.

Προφανώς κατανοώ ότι οι άνθρωποι θέλουν τα στέκια τους και όσο συχνότερα πάνε, τόσο αρχίζουν να αποκτούν κτητικές τάσεις, να θεωρούν πως έχουν μερίδιο σε αυτά τα μαγαζιά γιατί τα στήριξαν, λες και πήραν διαρκείας στο ποδόσφαιρο που οι ομάδες δίνουν προτεραιότητα στο επόμενο ματς στα διαρκείας για να αγοράσουν εισιτήριο.

Αντί δηλαδή να χαρούμε που αυτά τα ωραία μαγαζιά έχουν κόσμο, άρα τα βγάζουν πέρα και αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου, γκρινιάζουμε γιατί δεν βρίσκουμε θέση. Έμαθα πρόσφατα ότι έκλεισαν οι Σεϋχέλλες. Οπότε, αντί να κλείνουν, είναι καλύτερα να μη βρίσκουμε να κάτσουμε ή να συνηθίσουμε τη νέα κατάσταση. Ποια είναι αυτή; Ότι δεν υπάρχει πια αυτό το ρέμπελο, το ανοργάνωτο, το «πάμε να περπατήσουμε εκεί και όπου βρούμε». Ότι χρειάζεται να κλείσουμε τραπέζι ακόμα και σε μέρη που θεωρούσαμε πιο ελεύθερα.

Οκ, ο κόσμος αλλάζει, πλέον παντού είναι γεμάτα, αυτό ίσως συμβαίνει γιατί βγαίνουν και πιτσιρίκια 14-15 ετών πολύ περισσότερο (ουρά 30 μέτρα είχε το Lohan και δεν θυμάμαι να είδα πρόσωπο που να μου έκανε για πάνω από 18-19 ετών).

Κεραμεικός, εδώ όπου συναντάς τα πάντα

Για μένα που είχα να πάω καιρό, ο Κεραμεικός ήταν σαν να μου ξανασυστήθηκε και να συστήθηκα κι εγώ σε μια ωραία περιοχή, που έχει βέβαια πια αυτό το αντικρουόμενο με τους άστεγους και τους καλοντυμένους, αλλά αυτό δεν τη μειώνει σε κάτι. Έχει πολύ ωραίο vibe ο Κεραμεικός, χαίρεται το μάτι σου με την πολυκοσμία και με όλα τα ετερόκλητα στοιχεία, αφού στο Beauty Killed the Beast ή στο CTC του Τσιοτίνη θα δεις πολύ καλοντυμένο κόσμο, στη Φάμπρικα ή στο Los Vegans (καινούργια άφιξη αυτό) θα δεις κάζουαλ σικ, ενώ στο Σαμπίρ, στα Κανάρια και στο Almagesti θα δεις πιο χύμα. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα.

Στο ολοκαίνουργιο Trinidad επίσης, που αν κατάλαβα είναι νέα επιχειρηματική προσπάθεια του Λάμπρου Λαζάρη που έχει και το Tekila Athens στην στοά στην Κολοκοτρώνη, είδα στην είσοδο τύπο με χαίτη και δερμάτινο ρούχο που θύμιζε Νίο στο Matrix, που κάπως απογείωσε το οπτικό υπερθέαμα της βραδιάς.

Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως για τα επόμενα ΣΚ μου ο Κεραμεικός θα είναι στις πρώτες μου επιλογές για να πάω, είτε για φαγητό είτε για να πιω cocktail. Άνοιξε εσχάτως και το πολύ ενδιαφέρον Ortsag (ανάποδα Gastro) που άνοιξε ο Τσιοτίνης και είδα να είναι γεμάτο με κόσμο, να τρώει μπέργκερ κατά βάση και απ’ όσο ξέρω είναι ένα μέρος πειραματισμού, όπου το μενού θα διαμορφώνεται από τα υλικά που περισσεύουν από το CTC.

Σας αφήνω και στο τέλος τα 10 μαγαζιά που μου αρέσουν εκεί από αυτή την «επιστροφή» μου, αφήνοντας απ’ έξω κάποια κλασικά όπως το Καμπεθόν, τον Μπλε Παπαγάλο ή το Κεραμείο που εμένα προσωπικά δε μου προκαλούν ιδιαίτερη ανάγκη να τα επισκεφθώ, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για αυτά. Απλώς επειδή έχω πολλά, τελικά, να ανακαλύψω για την περιοχή, ίσως να υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα, οπότε εστιάζω σε αυτά που θέλω σίγουρα να επισκέπτομαι συχνότερα από δω και πέρα.

Περισσότερο απ’ όλα γιατί μου αρέσουν οι αυλές και ο Κεραμεικός τις έχει σε αφθονία, και τιγκάρουν, και το κεφάλι σου γεμίζει από φωνές, κι όταν φεύγεις είναι σαν μια ψευδαίσθηση συναυλίας ή κάτι τέτοιο, κάτι που έχω αποφασίσει ότι το απολαμβάνω πολύ σε αυτή τη φάση της ζωής μου, αυτή δηλαδή τη μετάβαση από το διαρκές βουητό στην απόλυτη σιωπή του δωματίου σου όταν επιστρέφεις.