«The dog days are over», τραγουδάει σε ένα τραγούδι της η Florence Welch από τους Florence and the Machine και σαν ένα howling λύκου, άνοιξε το στόμα της το βράδυ της Κυριακής στην Πλατεία Νερού και ενημέρωσε την αγέλη των 20.000 ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί πως είναι η ώρα για να βγουν στο λυκόφως και για να πάνε για το κυνήγι τους.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για το πώς είναι να συνέρχεσαι σε μια συναυλία της Florence μαζί με τόσους χιλιάδες ανθρώπους και να ιδρώνετε μαζί, να πίνετε μαζί, να σηκώνετε τα χέρια ψηλά μαζί.
Η ενέργεια της καταργεί τα λεξιλόγια και πυροδοτεί μια πόλη, μια χώρα, έναν γαλαξία. Μέσα σε λιγότερο από 2 βδομάδες, το αθηναϊκό κοινό είδε την Rosalia για το Release Festival, μια σταρ που οδεύει για να βρεθεί στο πάνω πάνω ράφι της μουσικής βιομηχανίας και δεν ήρθε εδώ στα τελειώματά της, και την Florence για το Ejekt Festival, που πέραν των τραγουδιών της, μεταδίδει τέτοια ενέργεια, που και τρεις μέρες άυπνος, με υπερατλαντικό ταξίδι να είσαι, θα σε παρασύρει.
Η Florence είναι Ιέρεια της Παγκόσμιας Μουσικής
Από τη συναυλία της στην Πλατεία Νερού, ξεχωρίζει η διαρκής αναφορά της στην αγάπη που έχει για τους Έλληνες, πόσο όμορφες θεωρεί τις Ελληνίδες, τα «Καλημέρα, Καλησπέρα, Καληνύχτα», αλλά το σημείο που απογείωσε την μυσταγωγική και διονυσιακή της ένωση με το κοινό, ήταν όταν κατέβηκε από τη σκηνή και πλησίασε τα κιγκλιδώματα.
Τότε, η Florence ήταν σαν να είπε στον κόσμο «δείτε με, αγγίξτε με, δεν είμαι μια θεά απρόσιτη, είμαι μια ιέρεια που κοινωνώ το μήνυμα της μουσικής και του πάθους». Και σε αυτή την ιεροσύνη που εξελισσόταν ενώπιον του κόσμου, οι θαμώνες στις πρώτες σειρές άπλωσαν τα χέρια τους και άγγιξαν την ιερότητα της Florence. Και είδαν ότι ήταν καλή.
Διάβασε τη συνέχεια στο intronews.gr
