«Και χωρίς αμφιβολία ο καιρός μας… προτιμάει την εικόνα από το πράγμα, το αντίγραφο από το αυθεντικό, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαίνεσθε από το είναι…», Guy Debord.

Η έκθεση ξεκινάει με το βίντεο «No More Reality» που γύρισε το 1991, στο οποίο εμφανίζεται μια ομάδα από παιδιά που διαδηλώνει απαιτώντας τη φυγή από την πραγματικότητα. Το σύνθημα αποφασίστηκε από τα ίδια τα παιδιά και αυτή ακριβώς η απόφαση, το decision making, πίσω από την πορεία είναι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τον καλλιτέχνη.


O Parreno λειτουργεί σαν επιμελητής συγκεντρώνοντας έργα τέχνης  εμπνευσμένα από συναδέρφους και φίλους καλλιτέχνες  που ξεκίνησαν την καριέρα τους τη δεκαετία του ’90 στη Γαλλία και εξελίχθηκαν στα σημερινά  μπλοκμπάστερ ονόματα. Με αυτή την συμβολική κίνηση ξεπληρώνει κατά κάποιο τρόπο το πνευματικό δάνειο στην καλλιτεχνική κοινότητα.

Το αυτόματο πιάνο εμπνευσμένο από το Liam Gillick παίζει μόνο του μουσική από το μπαλέτο Petrouchka του Stravinsky, μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από μια μαριονέτα που ζωντανεύει. Αυτό το αυτόματο που επαναλαμβάνει την ίδια διαδικασία σύμφωνα με τις οδηγίες του καλλιτέχνη και μας αντικαθιστά από τη θέση του πιανίστα, την ίδια στιγμή που ενδυναμώνει τη θέση μας ως θεατή. Το ίδιο συμβαίνει ακριβώς δίπλα με το αυτόματο The writer, ένα μηχάνημα με μια πένα που επαναλαμβάνει το ίδιο σχέδιο. Μικρή παρένθεση, μην επιχειρήσετε να πάρετε ένα από τα αντίγραφα, αυτά τα προϊόντα της τεχνητής νοημοσύνης, θα πουληθούν χρυσά μετά την έκθεση.

Ένα κρυφό άνοιγμα στον τοίχο μια βιβλιοθήκη που περιστρέφεται αποκαλύπτοντας έναν ακόμα χώρο του μουσείου – εκεί κρύβεται το φάντασμα της έκθεσης καθώς τα φαντάσματα ζουν πάντα σε μια βιβλιοθήκη ξαναβλέποντας και ξαναδιαβάζοντας αυτά που ξεχνάμε, καταδικασμένα σε μια αιώνια επανάληψη. Ο Parreno έχει εμπνευστεί από τον  Edgar Allan Poe και το βιβλίο του The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket. Ο καλλιτέχνης πιστεύει στις διαφορετικές πραγματικότητες ή έστω στα διαφορετικά στρώματα στα οποία ζούμε και στον τρόπο που αυτά κάποια στιγμή διασταυρώνονται όπως με την ιστορία του Arthur Gordon Pym, του ήρωα του Poe, την οποία τελείωσε ο  Jules Verne τριάντα χρόνια μετά έπειτα από μια τυχαία διήγηση σε ένα μπαρ. 

Τα σχέδια πίσω από τη βιβλιοθήκη του  Dominique Gonzales-Foerster  είναι εμπνευσμένα από την έκθεση του John Cage και του Merce  Cunningham, όπου κάθε μέρα ένα σχέδιο του Cunningham έπαιρνε το θέση ενός σχεδίου του Cage. Ετσι, στο τέλος αυτό που ξεκίνησε ως έκθεση Cage του και στη συνέχεια έγινε μια ομαδική έκθεση, ένας πραγματικός διάλογος ανάμεσα στους δυο, μετατράπηκε και πάλι σε μια μονογραφική έκθεση, σε μια συμβολική επικράτηση του Cunningham.

Στο μιντιακό πεδίο, ένα πολύ γνωστό έργο του Parreno είναι 21st Century Portrait, η κινηματογράφηση του Zidane κατά την διάρκεια ενός ματς είναι ένας μοναδικός τρόπος αποδόμησης της αντίληψης μας πάνω στην τηλεοπτική μετάδοση ενός ματς καθώς η κάμερα συνήθως ακολουθεί το σύνολο των ποδοσφαιριστών και εστιάζει στις σημαντικότερες στιγμές που πλησιάζουν και το στόχο του παιχνιδιού, το γκολ.

Αντίθετα, ο Parreno εστιάζει με  δεκαεφτά κάμερες στο πρόσωπο και τις κινήσεις ενός ποδοσφαιριστή, ακόμα και αν δεν έχει τη μπάλα στα πόδια του. Ανεκδοτικά θα αναφέρω ότι ο Zidane στο 88ο λεπτό πήρε κόκκινη κάρτα οπότε αναγκαστικά η διάρκεια του βίντεο είναι μικρότερη του ματς.

Στο τέλος της έκθεσης, θα συναντήσετε την εικονική προσωπικότητα της Ann-Lee, ένα χαριτωμένο ψηφιακό κοριτσάκι που ήθελε να γίνει αληθινό κορίτσι και καταφέρνει το στόχο του μέσα από τις performance που διεξάγονται στο χώρο ταυτόχρονα.

Η έκθεση του Parreno κρίθηκε και κατακρίθηκε για την πληθώρα των μέσων που χρησιμοποιεί, την επιμονή στο θέαμα ως εμπειρία και την έλλειψη σοβαρής προβληματικής. Αναγκαστικά πρέπει να συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει μια ερώτηση και μια απάντηση στη δουλειά του Parreno γιατί είναι τόσο πολυεπίπεδη και υπάρχουν τόσα στρώματα ανάγνωσης που ο καθένας μπορεί να φτάσει εκεί που η πνευματική προσπάθεια του, το γούστο και η διάθεση του επιτρέπει. Επίσης, είναι ένας καλλιτέχνης που περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο του τον κόσμο, τις σχέσεις που έχει δημιουργήσει, την πνευματική τροφή που λαμβάνει και για να διεισδύσει κανείς πραγματικά θα πρέπει να ακολουθήσει αυτό το πολύπλοκο δίκτυο.