Χριστούγεννα στο Παρίσι. Δηλαδή… Βιτρίνες, στολισμοί, παγοδρόμια, καρουζέλ, ψαλμωδίες στην Παναγία των Παρισίων, πυροτεχνήματα στον Πύργο του Άιφελ, μπαζάρ, καμπαρέ, σοκολάτες, ζεστό κρασί και παθιασμένα φιλιά κάτω από το γκι…
Αν τα Χριστούγεννα από μόνα τους δημιουργούν προσδοκίες, τα Χριστούγεννα στο Παρίσι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Κατεβαίνοντας τα Ηλύσια Πεδία από την Αψίδα του Θριάμβου προς την Πλατεία Ομονοίας, προσπαθώ να στριμωχτώ ανάμεσα στους τουρίστες. Ο δρόμος έχει ήδη στολιστεί με τα διάσημα φώτα του, οι βιτρίνες των πολυκαταστημάτων είναι σε ανάλογο κλίμα και στα πεζοδρόμια έχουν στηθεί χριστουγεννιάτικα περίπτερα, με κάθε λογής εμπορεύματα, δρώμενα και λιχουδιές. Στο βάθος διακρίνεται η τεράστια ρόδα στην οποία κατευθύνομαι.
Απόψε θα μπούμε σε κλίμα γιορτών, ανακοινώνω στην Άφρο και μην δίνοντας της άλλη επιλογή βρισκόμαστε στον πιο εορταστικό δρόμο της πόλης με το ένα χέρι να κρατάει ζεστό κρασί και το άλλο μαλλί της γριάς. Παρατηρώ τους χαρούμενος τουρίστες και τα παιδιά.
Παραδέχομαι πως ζηλεύω την ανεμελιά τους. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το πράγμα που πρέπει τα Χριστούγεννα να είμαστε ξαφνικά χαρούμενοι και να κάνουμε σαν πρωτοερωτευμένοι. Προς στιγμή νιώθω και λίγο αχάριστη. Βρίσκομαι εκεί που θα ονειρεύονταν χιλιάδες κόσμου να είναι τις γιορτές αλλά δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση. Μερικά λαμπιόνια και λίγο ψεύτικο χιόνι δεν είναι αρκετά για να με κάνουν να μπω σε εορταστικό κλίμα. Φτάνουμε στη ρόδα. Όσο βρισκόμαστε πάνω, σκέφτομαι πως η ζωή μας είναι κι αυτή μια ρόδα. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Άλλοτε απολαμβάνουμε τη θέα από την κορυφή κι άλλοτε βρισκόμαστε στον πάτο. Άλλοτε έχουμε ανοδική πορεία, άλλοτε καθοδική κι άλλοτε μένουμε στάσιμοι. Κάποιες φορές φοβόμαστε και κάποιες απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως μέσα στο βαγόνι της ρόδας έχουμε συνεπιβάτες. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε ποιους θα πάρουμε μαζί στη ρόδα της ζωής και ποιους θα αφήσουμε απέξω.
Βρίσκομαι στην κορυφή της ρόδας. Από κάτω το Παρίσι στολισμένο κι όμορφο, έτοιμο να υποδεχτεί τις γιορτές. Δίπλα μου η Άφρο. Συνεπιβάτης και στα πάνω και στα κάτω. Νιώθω ξαφνικά το βαγόνι γεμάτο. Γεμάτο από τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να κάνουμε το γύρο της ζωής μαζί. Εκείνους που δεν κατέβηκαν από το βαγόνι στα κάτω και εκείνους που απολάμβαναν εξίσου τη θέα όταν βρίσκομαι ψηλά. Καταλαβαίνω γιατί τόση ώρα δεν μπορώ να μπω σε κλίμα γιορτών. Όλοι αυτοί οι συνεπιβάτες βρίσκονται μακριά. Τα Χριστούγεννα ακόμα και στο Παρίσι είναι μέρες σαν όλες τις άλλες, χωρίς τους δικούς σου ανθρώπους.
Γυρίζω σπίτι και μπαίνω στο skype. Νιώθω γιορτές…
