«Ήμουν Έλληνας πριν γνωρίσω τη Μελίνα» είχε δηλώσει ουκ ολίγες φορές στη διάρκεια των 96 χρόνων του. Και δεν έχανε την ευκαιρία να το δείχνει, όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Ο Ζυλ Ντασέν, παρά το γεγονός ότι είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ στις 18 Δεκεμβρίου του 1911, έχει συνδεθεί με την Ελλάδα όσο λίγοι άνθρωποι. Αγαπούσε την χώρα αυτή και η χώρα αγαπούσε εκείνον.
Το καλλιτεχνικό του έργο είναι γνωστό και δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Αν και δεν μπόρεσε να τελειώσει το σχολείο εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, κατάφερε σύντομα να αναδειχθεί μέσα στα μεγάλα στούντιο του Hollywood ως ένας εξπέρ αστυνομικών φιλμ νουάρ.
Ωστόσο κατηγορήθηκε ως κουμουνιστής και στη δεκαετία του ’50 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ, καθώς είχε μπει στη Μαύρη Λίστα και δεν έβρισκε δουλειά.
Στην Ευρώπη όμως θα βρει την έμπνευσή του και τον έρωτα. Το 1955 κερδίζει το βραβείο στις Κάννες με το «Ριφιφί» και γνωρίζει τη Μελίνα Μερκούρη. Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος και ένα χρόνο μετά έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Δεύτερος έρωτας. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια εντυπωσιακή σταδιοδρομία, με τη Μελίνα πάντα ως μούσα του.
Μια σταδιοδρομία που τον δικαιώνει και στις ΗΠΑ, καθώς το 1960 το «Ποτέ την Κυριακή» κερδίζει το βραβείο Όσκαρ για τη μουσική του, ενώ επτά χρόνια αργότερα γνωρίζει την επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ με το «Ίλια Ντάρλινγκ».
Ωστόσο ο Ντασέν εκτός από μεγάλος σκηνοθέτης, ήταν και αγωνιστής. Κατά την διάρκεια της Χούντας πάλεψε μαζί με τη Μελίνα, συμμετέχοντας ενεργά σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις. Όταν η Μερκούρη ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στάθηκε δίπλα της στον αγώνα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Ενώ ως πρόεδρος του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη προώθησε τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και τη δημιουργία του νέου μουσείου της Ακρόπολης.
Άλλωστε δεν δίσταζε να δηλώσει ότι «αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θέλω να με θυμούνται, αυτό είναι ότι εκπλήρωσα το όνειρο της Μελίνας» (εννοώντας την επιστροφή των Μαρμάρων). Αλλά είπαμε και στην αρχή: ο Ζυλ Ντασέν ήταν πιο Έλληνας από πολλούς… Έλληνες.
Άφησε τη τελευταία του πνοή στις 31 Μαρτίου 2008.
