Ούτε παραγγελιά να είχε κάνει την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Μίτσελ. Ο Ισπανός το είχε πει άλλωστε. «Θέλω αγγλική ομάδα για την κλήρωση τη Δευτέρα» είχε δηλώσει μέσα στην εβδομάδα και η κλήρωση του ‘κατσε.
Όχι, βεβαίως, επειδή η θρυλική ομάδα του Μάντσεστερ είναι του χεριού του. Όποιος το ισχυριστεί αυτό, καλύτερα να κάνει χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό του μια μπλούζα απ’ αυτές τις λευκές που δένουν… πίσω στη μέση.
Η λογική του Μίτσελ και η «ευχή» του να ταξιδέψει στη βιομηχανική πόλη του βρετανικού βορρά έχει να κάνει με τη μέτρια εικόνα που παρουσιάζει μέχρι τώρα το συγκρότημα του Ντέιβιντ Μόγιες. Εικόνα που συνοδεύεται από τα ανάλογα αποτελέσματα και βεβαίως από τη σχετική γκρίνια πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών, όπως ο Γουέιν Ρούνεϊ και ο Ρόμπι Φαν Πέρσι.
Ο πρώτος θέλει να φύγει, ο δεύτερος είναι απογοητευμένος –εκτός από τραυματίας- και σε αυτούς προσθέστε τον Φελαϊνί, ο οποίος ακόμα είναι φάντασμα του μέσου που έβγαζε μάτια με τη φανέλα της Έβερτον.
Ο Μίτσελ ποντάρει σε όλα αυτά και από τώρα κάνει τα… μάγια του να συνεχιστεί η καθοδική πορεία των «κόκκινων διαβόλων» μέχρι τον Φεβρουάριο, τότε που το αγγλικό πρωτάθλημα θα βρίσκεται σχεδόν στην τελική του ευθεία. Όχι ότι θα του καθόταν άσχημα μια πιθανή αποχώρηση του Μόγιες, αν και στην Αγγλία δεν συνηθίζεται να απομακρύνεται με την πρώτη «ευκαιρία» ο μάνατζερ. Για όποιον θυμάται, ο Φέργκιουσον έκανε μπόλικα χρονάκια να σηκώσει κούπα, χωρίς να αποκλείεται φυσικά κανένα ενδεχόμενο με τον νυν τεχνικό, μιας και η σκιά του Σερ Άλεξ πέφτει βαριά.
Αρνητικό της υπόθεσης, βέβαια, είναι πως αν η Μάντσεστερ συνεχίσει να έχει ρόλο κομπάρσου στην Πρέμιερ Λιγκ, τότε η σημασία που θα δώσει στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και στην πορεία… στα αστέρια, θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Όσον αφορά τώρα, αυτό καθαυτό το «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο, ο Μίτσελ δεν πιστεύει βαθιά μέσα του στην πρόκριση. Αυτό που σκέφτεται είναι ότι… μπάλα είναι και γυρίζει. «Με λίγη τύχη και στην περίπτωση που τόσο εμείς, όσο και οι Άγγλοι συνεχίσουμε όπως τώρα, όλα γίνονται» είναι η σκέψη του Ισπανού. Ο οποίος χαμογελάει δειλά, μόνο επειδή απέφυγε Ισπανούς και Γερμανούς.
Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση άγνοια κινδύνου για τον προπονητή των πρωταθλητών Ελλάδας.
Το αντίθετο: αν κρίνουμε από τις μέχρι τώρα αποστολές του Ολυμπιακού και από το χείλος του γκρεμού που βρέθηκε επανειλημμένα ο ίδιος, ο ποδοσφαιρικός κίνδυνος είναι γι’ αυτόν η απόδειξη και ο λόγος να ζει «προπονητικά».
