Ελευθέριος Βενιζέλος 8:30 το πρωί. Τέσσερις ώρες ύπνου αργότερα προσπαθείς να ξεχωρίσεις το Big Ben και το London Eye από το σύννεφο και τη περίεργη ομίχλη που χαρακτηρίζει το Λονδίνο. Ο καθένας από εμάς, ερχόμενος από τη ανεμελιά και χαλαρότητα του ηλιόλουστου ελληνικού καλοκαιριού, εύχεται η πρώτη εβδομάδα της επιστροφής του τον Σεπτέμβριο να τον υποδεχτεί με ήλιο (φαινόμενο πιο συχνό από αυτό που καταλογίζουν στη πόλη). Στη περίπτωση μου, αντιθέτως, βροχή, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Πάνω που φτάνεις σπίτι και σε πιάνει μια αμηχανία (τουλάχιστον αν έχεις να πατήσεις εκεί τρεις μήνες) προσπαθώντας να συνηθίσεις το γνώριμο, αλλά παρ’όλα αυτά ξένο περιβάλλον σου, παρατάς βαλίτσες και φεύγεις για το Freshers’ Fair. Τα πολλαπλά τραπεζάκια με φοιτητές ντυμένους με διάφορες στολές, φανέλες, μπλούζες ή και χωρίς (swimming ή «poser» society) έχουν ως στόχο να εντάξουν τους νέους φοιτητές (με άλλα λόγια τους Freshers) σε ένα βασικό κομμάτι της φοιτητικής ζωής στο εξωτερικό, τα groups and societies.
Εκεί θα βρείς από οργάνωση της Διεθνής Αμνηστίας και της Greenpeace μέχρι Harry Potter και Hot Chocolate society. Στην ουσία όμως, οι περισσότεροι πάνε για να γνωρίσουν κόσμο και η αλήθεια είναι ότι ένα πέρασμα από εκεί για να δεις τι θα κυκλοφορεί από φέτος στο campus του πανεπιστημίου σε βάζει στο πνεύμα της χρονιάς που έπεται.
Έχοντας επιλέξει την προηγούμενη χρονιά να ασχοληθώ σοβαρά με ένα society έπρεπε να δώσω το παρόν και να προσυλητίσω καινούργια μέλη. Φυλλάδια, περιοδικό, ζωγραφιστό χαμόγελο και ξεκινάς να ψάχνεις κόσμο που να ενδιαφέρεται. Στις 6 από τις 10 που θα αποτύχεις να κινήσεις ενδιαφέρον, όμως, θα ακούσεις και κάτι ομορφιές, όπως «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική, θέλω άλλοι να παίρνουν αποφάσεις για μένα [sic]». Περαστικά σου λοιπόν του λες και συνεχίζεις προσπαθώντας να ξεχάσεις αυτό που μόλις άκουσες.
Για την επόμενη βδομάδα και για κάθε βράδυ θα υπάρχει κάτι διαφορετικό για να επιλέξεις. Στα πλαίσια του πανεπιστημίου ή του φοιτητικού συλλόγου διοργανώνονται διάφορα πάρτυ σε clubs, pubs ακόμα και πλοία στον Τάμεση για να θυμούνται οι παλιοί και να κοινωνικοποιούνται οι καινούργιοι. Συνδυασμοί ποτών που σε εκθέτουν σε ενδιαφέρον και μη περιπέτειες (βλέπε Jagerbombs, ναι, Red Bull με Jagermeister…) και σφινάκια διαφόρων χρωμάτων κατεβαίνουν σαν νερό (ανάλυση της κουλτούρας κατανάλωσης αλκόολ των Άγγλων στο εγγύς μέλλον). Ονόματα περίεργα, τα οποία αντικαθίστανται από διάφορα ουσιαστικά, τύπου «mate», «dude», «dear» και τα συναφή, διότι απλά αδυνατείς να τα θυμάσαι όλα ή έχεις ήδη ρωτήσει 2 φορές να επαναλάβει το όνομά του/της και ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι ακόμα δεν το κατάλαβες. Άτομα που θα μιλήσεις για αρκετή ώρα, αλλά δεν θα ξαναδεις στη ζωή σου και αμήχανες στιγμές σιωπής με ανθρώπους που θα αποτελέσουν την βασική παρέα σου τα επόμενα χρόνια. Όλα αυτά είναι τα all time classic του Freshers’ Week.
Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας σου στο Λονδίνο υπάρχουν τα εξής σενάρια. Θα ξυπνήσεις το πρωί της Κυριακής, θα κανονίσεις να βρεθείς με φίλους για καφέ ή φαγητό και το βράδυ θα πέσεις για ύπνο από νωρίς περιμένοντας το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας. Εναλλακτικά, την Κυριακή δεν θα σηκωθείς από το κρεβάτι σου λόγω πυρετού, η μόνη έξοδος από το δωμάτιό σου θα είναι για το Depon που βρίσκεται στη κουζίνα και η απάντηση στο ερώτημα “γιατί νιώθω τόσο χάλια?” θα είναι: freshers’ flu. Κι’όμως, τα απανωτά ξενύχτια, η επαφή με καινούργιο κόσμο και η γενικότερη εξάντληση σε έχει αφήσει με υπερκόπωση για την επόμενη βδομάδα. Δυστυχώς, το καλό Freshers’ Week έχει την επακόλουθη και συνονόματη ίωση. Μια μικρή υπενθύμιση ότι ακόμα και η φοιτητική ζωή δεν αποτελείται μόνο από καλοπέραση.
