Ο Notis μας κάνει μαθήματα πολιτικών επιστημών, κοινωνικής ανθρωπολογίας, ιστορίας, αρχαιολογίας και ότι του φανεί του Λωλοστεφανή, με ύφος τουλάχιστον ατόμου που έχει τιμηθεί με 5 Νόμπελ και είναι ισόβιο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Πλούταρχος δε συγχρωτίζεται με θαυμαστές σε διαδικτυακούς τόπους κοινωνικότητας, αλλά φροντίζει να πει πόσο παιδί του λάου είναι (και αυτός) και πόσο καταλαβαίνει τον κόσμο που υποφέρει, ξυρίζει το κεφάλι και φορεί ως αξεσουάρ εξελιγμένα μοντέλα, μεταμοντέρνας σβάστικας. Ο Γιώργος Τσαλίκης ανεβάζει στα social media βέβαια, σε έκταση κάτι λιγότερο από διατριβή, την εκτίμηση του για την συμβολή του Νέλσον Μαντέλα, στην παγκόσμια ανθρωπότητα και μόνο βιβλιογραφία και πηγές δεν παραθέτει από κάτω. Δίνει δε το σύνθημα και αρχίζουν όλοι οι σελέμπριτι της χώρας, που σέβονται τον εαυτό τους να τοποθετούνται περισπούδαστα για τον Νέλσον Μαντέλα. Κάνουμε ένα διάλειμμα για να διαβάσουμε επίσης στα social media, την αμέριστη συμπαράσταση της στις πολιτικές θέσεις του Notis, της Αγγελικής Ηλιάδη, επίσης ακαδημαϊκού της πίστας και συνεχίζουμε με την ιστορική ανάδρομη στο απαρτχάιντ και ίσως την διάκριση πως από φυλετικό έγινε ταξικό, σε μια προχωρημένη θεώρηση. Κάπου εδώ εμφανίζεται ο Αντώνης Ρέμος, που, ως μέγας στοχαστής γραφεί στο twitter (εμ, που αλλού;), «δεν μπορούσαν να σε λένε Mandeλίδη μήπως πιστέψουμε στη χαμένη μας περηφάνια;»…
Όλοι οι άνθρωποι φυσικά και δικαιούνται να εκφράζουν άποψη, θέση, ιδεολογία, ακόμη και ιδεολογήματα. Όλοι οι άνθρωποι υποκύπτοντας σε ναρκισσισμούς, λεκτικούς ακκισμούς, αίσθηση σημαντικότητας δικαιούνται -αλλοίμονο- να μιλούν για ότι επιθυμούν, ακόμη και αν δεν το γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστο. Μόνο που εκείνοι, οι οποίοι επέλεξαν να είναι σταρ, «διασκεδαστές» ύστερα από δίκες τους δηλώσεις μάλιστα, μικροί Κροίσοι από τραγούδια καψούρας, μέθης και νταλκά, έχουν χιλιάδες νεαρούς και νεαρές να τους ακολούθου στα social media και να θεωρούν τον λόγο τους θέσφατο, μπερδεύοντας τον με τα καψουροτράγουδα τους, που όχι λαϊκά δεν είναι, αλλά από τις αλλοιώσεις στον ήχο των μεθυσμένων μαγαζιών που εμφανίζονται ακούγονται σαν βρυχηθμοί αρκούδας, που το δυστυχισμένο ζώο, κάποτε, έπρεπε να χορεύει υπό τον ήχο του ντεφιού του αρκουδιάρη. Και τα μαγαζιά που εμφανίζονται, όχι δεν θα τα πω μπουζούκια! Γιατί μπουζούκια κάποτε ήταν τα δικά μας μπλουζ, ο πόνος, η θλίψη, η έκφραση του περιθωρίου, στο χείλος μιας κυρίαρχης κουλτούρας εξουσιαστικής. Τώρα στα μαγαζιά αυτά κάνουν επίδειξη πλούτου, τα «βουτυρόπαιδα που τρώνε το αχλάδι με το μαχαιροπίρουνο», που έλεγε και ο Μίλτος-Φούντας στην θρυλική Στέλλα-Μελίνα, των μπουζουκιών και της αυθεντικότητας τους. Στους fans, στους followers, στους friends ελλοχεύει ο κίνδυνος πως όλα αυτά δεν θα τα αξιολογήσουν όπως τους αξίζει, δηλαδή ως αστειότητες, γελοιότητες και θλιβερά ανέκδοτα, αλλά θα τα πάρουν στα σοβαρά. Και μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά, όπως η άποψη του Τσίλικη, που είχε υπόβαθρο αν δεν αποσκοπούσε στην επίδειξη αποκλειστικά.
Όταν ένας ηγέτης των περιθωριοποιημένων μαύρων στον ίδιο τους τον τόπο και της εγκληματικής ανελευθερίας απ τους κυρίαρχους λευκούς, όπως ο Νέλσον Μαντέλα, γίνεται Madeλίδης και ο αοιδός Ρέμος θεώρει κολοσσιαίο εύρημα πολιτικής ευαισθησίας την υποτίμηση με επιχειρηματολογία ΚΨΜ ενός ηρώα με κόστος ζωής, αίματος, αυτοθυσίας παραλλάζοντας του ακόμα και το όνομα, για να δείξει ευαισθητοποιημένος σε όσα περνά ο δικός του λαός δεν είναι καν για γέλια. Είναι για να λυπάσαι. Να λυπάσαι για την τακτική και τις στρατηγικές στο να είναι όλοι αυτοί χλομιασμένοι σταρ τάχα μου σαν το κοινό που τους ακούει, τάχα μου κομμάτι και σάρκα τους με τα ίδια προβλήματα. Και είναι οι ίδιοι που έχουν τραγουδήσει σε πάρτη κροίσων θαμώνων που άνοιγαν τις σαμπάνιες των 20.000 ευρώ και οι ίδιοι έπαιρναν αντίστοιχα μεγάλες αμοιβές, που φοροδιαφεύγουν, που δεν κόβουν στις συναυλίες τους εισιτήρια, που έχεις δει (λαϊκά παιδιά όλοι) φωτογραφίες τους σε σκάφη τεραστίων διαστάσεων, πολυτελείς διακοπές και προορισμούς, με σινιέ απαγορευτικά για το πόπολο ακόμα και να τα ονειρευτεί ρούχα, να οδηγούν αυτοκίνητα που κοστίζουν όσο θα βγάλουμε εμείς σε 20 χρόνια εργασίας, ε, μας υποτιμούν και την νοημοσύνη κιόλας.
Ζήσε μεγάλε την ζωάρα σου, να χαίρεσαι το βιός σου και άσε μας στα βάσανα μας δηλαδή. Τραγούδα και άσε τις φιλολαϊκές απόψεις, ρε μεγάλε. Με την ίδια ευκολία που φωτογραφιζόσουν σπίτι σου και έδειχνες τα σινιέ σου έπιπλα και την πισίνα, λες τώρα και μια παρόλα για τον Μαντέλα, την δικτατορία, τον Χίτλερ, την «χαμένη περηφάνια»… και από όλο αυτό το φλύαρο, ναρκισσιστικό, εγωκεντρικό, αγχωμένο πανηγύρι τι μένει; Η θλίψη των τελειωμένων πραγμάτων… -του Φρίντριχ Νίτσε, όχι δικό μου-…
