Πρίγκιπας, μάγκας, απροσάρμοστος, αναρχικός, ποιητής, ροκάς, ευαίσθητος, καλλιτέχνης και η λίστα συνεχίζεται. Πολλές είναι οι «ταμπέλες» που μπορείς να βάλεις πάνω από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον μουσικό που τόλμησε, δοκίμασε, πειραματίστηκε με όλα στη ζωή του. Ακόμα και με την ίδια του τη… ζωή.
Γεννημένος στην Αθήνα στις 27 Ιουλίου 1948. Δισέγγονος του Ζορμπά, ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Επαναστατική και καλλιτεχνική φλέβα από τη κούνια του, ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 στη Θεσσαλονίκη και αμέσως άρχισε να δημιουργεί μικρά μουσικά «διαμαντάκια». Είτε ως Δάμων και Φιντίας, είτε με τα Μπουρμπούλια, είτε ως Σπυριδούλα, ο Σιδηρόπουλος πάντα ήξερε τον τρόπο να αφήνει τη σφραγίδα του.
Είχε αυτό το σπάνιο ταλέντο, αυτή τη διάθεση να δοκιμάσει το διαφορετικό, αυτή τη πίστη στον εαυτό του, αυτό το μυστικό που τον έκανε ξεχωριστό. Δεν είναι τυχαίο πως (για τους περισσότερους) ακόμα και σήμερα το άλμπουμ «Φλου» θεωρείται ως ότι καλύτερο έχει βγάλει η rock σκηνή στην Ελλάδα.
Όσο όμως… έπαιζε με τη μουσική, τελικά άλλο τόσο «έπαιζε» και με την καθημερινότητά του. Παρά το γεγονός ότι σε συναυλίες του έλεγε «πρέζες υπάρχουν πολλές, δεν είναι μόνο η ηρωίνη, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει, αυτή είναι η μόνη διαφορά» τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει τις ουσίες.
Πέφτει στα ναρκωτικά, πέφτει και ψυχολογικά και ο θάνατος της μητέρας του, αλλά και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Το χέρι του παραλύει, αλλά δεν μένει μακριά από τα live και τη μουσική που αγαπούσε.
Όμως στις 6 Δεκεμβρίου 1990 και ενώ βρίσκεται στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο, πέφτει σε κώμα από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Στον δρόμο για το νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή. Ήταν 42 ετών.
Στα μάτια μας όμως θα είναι πάντα αυτός ο όμορφος άνδρας, ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο επαναστάτης, ο ρομαντικός και ο σκοτεινός τύπος από τον «Ασυμβίβαστο». Αυτός που τραγουδάει με πάθος και μελαγχολία το «Να μ’ αγαπάς». Γιατί έτσι αξίζει να θυμόμαστε τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
