Κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι ορισμένα απρόβλεπτα γεγονότα που συνέβησαν στις αρχές της εβδομάδας, με έχουν κατατάξει στην πλέμπα των θαυμαστών του Game of Thrones που δεν έχει δει ακόμη το τέλος του 5ου κύκλου.
Βέβαια, αυτό καμία σημασία δεν έχει για πολλά καθάρματα άτομα εκεί έξω που είτε με τα ποστ που ανεβάζουν στα social media είτε με τους απάνθρωπους τίτλους που επιλέγουν στην αρθρογραφία τους, μου ρίχνουν οξύ με spoiler στα μάτια και μου τσακίζουν τη ψυχολογία. Λες κι αν αποκαλύψεις το τέλος, ρε γάτε, σε κάνει πιο προχώ, πιο cool… Πόσο πιο απάνθρωπος; Τι θα πρέπει να γίνει, δηλαδή; Να βάλουμε δορυφορική για να παρακολουθούμε τα επεισόδια ταυτόχρονα με τα αμερικανάκια ή μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε το downloading του επεισοδίου προτού ακόμη ενσωματωθούν καλά καλά οι υπότιτλοι;
Πάνω-κάτω, που λέτε, έχω ψυλιαστεί τι παίζει και σήμερα το βράδυ που -πρώτα ο Θεός- θα κάτσω να δω το επεισόδιο, αντί να συγκλονιστώ από το θανατικό που έχει να πέσει, θα μασουλάω τα ποπ κορν πιο βαριεστημένα κι από αφήγηση Μπακογιαννόπουλου σε κριτική ταινίας. Δεν είναι ότι δεν κάνατε εσείς κάτι καλά, άμοιρε Γιάννη Χιόνη και άσπλαχνε Γιώργο Μαρτίνε. Είναι τα τρολάκια εκεί έξω που χαλάνε τη φάση…
Μερικοί, βέβαια, απολαμβάνουν το όλο σκηνικό και παρακολουθούν το τελευταίο επεισόδιο με την αφέλεια ποντικιού που ορμάει στο τυράκι χωρίς να βλέπει τη φάκα που είναι έτοιμη να το τσακίσει. Με το παρεάκι τους, τις κουβερτούλες τους, τις κοακόλες, τα σνάκ και την άγνοιά τους (κυρίως αυτήν), κάθονται και βλέπουν αμέριμνοι το γκραν φινάλε με τον τρόπο που του πρέπει.
Κάπως έτσι, δηλαδή…
