Τι κοινό έχουν οι «Αριστόγατες» της Ντίσνεϊ, η ιστορική «Καζαμπλάνκα» και το «Midnight in Paris»; Μια ερωτική ιστορία με φόντο το Παρίσι. Στην πραγματικότητα όμως; Είναι το Παρίσι η πόλη του έρωτα ή μας έχει πείσει το Χόλιγουντ για ένα ακόμα ψέμα;
Πλακόστρωτοι δρόμοι, παλιά όμορφα κτίρια, φώτα, πάρκα, σοκάκια στη Μονμάρτρη, γέφυρες, βαρκάδα στο Σηκουάνα. Η αλήθεια είναι πως το Παρίσι φαίνεται πως είναι το place to be για τους ρομαντικούς.
Αν ανήκεις στην κατηγορία, σίγουρα σου έχουν περάσει από το μυαλό σκηνές, εσύ και το ταίρι σου να ανοίγετε κρασιά με θέα τον Πύργο του Άιφελ, να ερωτοτροπείτε στις όχθες του Σηκουάνα και να χορεύετε βαλς στους δρόμους της Μονμάρτρης κάτω από τον ήχο του βιολιού ενός πλανόδιου μουσικού, ο οποίος μάλιστα στη φαντασία σου μάλλον φοράει μπερέ και φουλάρι. Δε θέλω να σου γκρεμίσω το μύθο, άλλα ζω συνολικά περίπου δυο χρόνια στο Παρίσι και τελευταία φορά που χόρεψα βαλς ήταν κάπου στην 3η δημοτικού.
Γιατί άραγε σε μια πόλη στην οποία συρρέουν ζευγάρια από όλο τον κόσμο για ερωτοτουρισμό, οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι τόσο δύσκολο να ερωτευθούν; Γιατί ακόμα και στην πόλη με τις καλύτερες προϋποθέσεις, οι σχέσεις να είναι τόσο περίπλοκες;
Για όλα φταίει η αρχιτεκτονική, η εσωτερική διακόσμηση, καλύτερα. Που τοποθετείς ποιον. Και εξηγώ. Οι άνθρωποι είμαστε εγκλωβισμένοι σε δυο τύπου σχέσεων. Σχέσεις που δεν περνούν ποτέ από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα και σχέσεις που δεν μπορούν να βγουν από εκεί. Το ερώτημα είναι σε ποιες από τις δυο αξίζει να επενδύσουμε;
Σε μια σχέση που μας κάνει βόλτες, μας μαγειρεύει, μας φροντίζει αλλά το βράδυ μας βάζει να κοιμηθούμε στον καναπέ ή σε μια σχέση που μετατρέπει την κρεβατοκάμαρα στο αγαπημένο σημείο του σπιτιού, αλλά δυσκολεύεται να βγει στο σαλόνι και πόσο μάλλον εκτός σπιτιού σε μια βαρκάδα στον Σηκουάνα;
Τα χιλιάδες ζευγάρια που περιπλανιούνται στην πόλη φαίνεται ότι επένδυσαν σωστά. Εσύ;
