Πολλές φορές ο  Γρηγόρης – Γ. Γαϊτανάρος συναντά ανθρώπους, για τους οποίους η τέχνη είναι περιττή, μια μορφή πολυτέλεια όπως συχνά τους ακούμε να λέμε. Αν ποτέ έρθεις σε επαφή με μια τέτοια αντίληψη δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, γιατί από αυτήν απουσιάζει η ευαισθησία που η τέχνη εκφράζει. Αυτή η αντίληψη έχει τις ρίζες της στην πρακτική πλευρά της ζωής, μια πλευρά απαραίτητη για τη ζωή αλλά επικίνδυνη όταν εξελίσσεται σε αποκλειστική ματιά για αυτήν.

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν όταν ακούς κάποιον να εκφράζει αυτή την άποψη; Ουσιαστικά τίποτα. Φυσικά, μπορείς να λογομαχήσεις, να εμπλακείς σε μπράντεφερ επιχειρημάτων, να προσπαθήσεις να τον πείσεις για το αντίθετο ή ό,τι άλλο φανταστείς. Το πιθανότερο όμως είναι να μην καταφέρεις ποτέ να δείξεις πόσο χρήσιμο για τον άνθρωπο είναι αυτό το φαινομενικά άχρηστο, που ονομάζεται τέχνη.

Η αλλαγή αυτής της αντίληψης, θα έρθει από μόνη της. Δεν θα την καλέσει κανένας τρίτος. Όταν έρχεται σε αυτές τις περιπτώσεις η αλλαγή, συνήθως η πρακτικολογιστική πλευρά της ζωής έχει πέσει έξω στους υπολογισμούς και τις προβλέψεις της και η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου καθώς και η ανάταση, μέσα από την Τέχνη αποτελεί πια βασική ανάγκη.

Και ναι! Η τέχνη είναι ανάγκη!Δεν είναι πολυτέλεια! Δεν είναι για τους έχοντες χρήμα και χρόνο. Είναι για όλους μας α ν ά γ κ η! Αυτό είναι η τέχνη! Και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε οι κυβερνήσεις χρόνια τώρα να έχουν αντιληφθεί: το ότι η τέχνη είναι ανάγκη που ικανοποιείται μέσα από την παιδεία. Όχι την παιδεία της πολυτέλειας, αλλά τη βασική υποχρεωτική παιδεία.

Μπορεί οι άνθρωποι να έχουμε εξελιχθεί εξωτερικά, τεχνολογικά, αλλά εσωτερικά, ψυχολογικά πόσο έχουμε προχωρήσει; Πόσο επικίνδυνη είναι η τεχνολογική εξέλιξη στα χέρια της ψυχολογικής ανωριμότητας της ανθρωπότητας; Ποιος είναι υπεύθυνος για την ωρίμανση μας, για το τέλος της εσωτερικής σύγκρουσης; Η Θρησκεία, η Τέχνη, η Επιστήμη ή τίποτα απ’ όλα αυτά;

Τις απάντησεις θα τις δώσει ο καθένας μόνος του, γιατί για τον καθένα η αλήθεια είναι διαφορετική. Αυτό είναι που διδάσκει η Τέχνη, το μη καθολικό, την απουσία του δόγματος, την κριτική σκέψη και την ελευθερία μέσα απο τον περιορισμό.