Όσο και εάν ορισμένοι θέλουν να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη την εργατικήπρωτομαγιά και να την αντικαταστήσουν με μία «βουκολική» γιορτή για την άνοιξη, τα μηνύματα του αγώνα των απεργών στο Σικάγο του 1886 παραμένουν στο προσκήνιο πιο επίκαιρα από ποτέ άλλοτε.
Ειδικά στην εποχή μας που η θεραπεία – σοκ έχει αναδειχθεί στο πρωταρχικό εργαλείο των κυρίαρχων ελίτ σε Βερολίνο και Βρυξέλλες για τη μετάβαση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και τα εργατικά δικαιώματα ψαλιδίζονται μέρα με την ημέρα. Εάν αυτά φαντάζουν απλώς ένα ακόμα «τσιτσάτο», ας στρέψουμε το βλέμμα μας στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» και ας αναλογιστούμε τις πιέσεις που ασκούνται από τους δανειστές για την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με μέτρα όπως η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο, 129 χρόνια μετά οι αγορές εργασίας στις χώρες που βρίσκονται σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής για να επανακτήσουν δήθεν την ανταγωνιστικότητά τους σε έναν κόσμο που αλλάζει και σε μία οικονομία που εξαρτάται όλο και περισσότερο σε αέρα κοπανιστό, σιγά – σιγά αρχίζουν και μοιάζουν με περισσότερο με τις ΗΠΑ του 18ου αιώνα παρά την Ευρώπη του 21ου: Μισθοί πείνας, αφού πλέον όποιος αμείβεται με τα 426 ευρώ καθαρά που είναι ο βασικός μισθός στη χώρα μας θεωρείται σχεδόν… υψηλόμισθος, ελαστικά ωράρια, όλο και μικρότερα επιδόματα, και δραματικά χειρότερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε σχέση με λίγα χρόνια πριν.
Ευρώπη 2015, Σικάγο 1886
Αντίστοιχα στοιχειώδη δικαιώματα διεκδικούσαν και οι εργάτες στο Σικάγο τις ταραγμένες εκείνες ημέρες του Μάη του 1886. Οι μαζικές απεργίες στην αποκαλούμενη πόλη τωνΑνέμων, αλλά και σε άλλες πόλεις της αμερικανικής επικράτειας ενόχλησαν τηνΟυάσινγκτον. Και τότε ήταν που η καταστολή επιστρατεύτηκε για να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις.
Την πρώτη Μαΐου, απεργοσπάστες και αστυνομικοί βαρούν στο ψαχνό και αφήνουν τέσσερις απεργούς νεκρούς και άγνωστο – ακόμη και στις μέρες μας- αριθμό τραυματιών, με αποτέλεσμα να εξοργίσουν τους αποφασισμένους εργάτες. Στη συγκέντρωση κατά της αστυνομικής βίας που ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερα, η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Περισσότεροι από 100.000 εξοργισμένοι απεργοί έχουν κατακλύσει την πλατείαΧέιμαρκετ έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την αστυνομία και τον στρατό που παρατάχθηκαν στους δρόμους για να τους αντιμετωπίσουν.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όλοι ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσειαιματοχυσία. Και τότε ένα «χέρι» άγνωστης προέλευσης και… απόχρωσης εκτοξεύει από το μέρος των εργατών μία βόμβα, η οποία δίνει την αφορμή που έψαχνε η αστυνομία. Μία ενέργεια με έντονη αποφορά προβοκάτσιας οπλίζει τα χέρια των αστυνομικών και τα πυροβόλα αρχίζουν κροταλίζουν μανιασμένα προς το μέρος των απεργών.
Το πανικόβλητο πλήθος τρέχει να σωθεί, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που σωριάζονται στο έδαφος νεκροί ή τραυματίες. Ο ακριβής αριθμός των εργατών που έχασαν τη ζωή τους στη σφαγή του Χέιμαρκετ ακόμα και στις μέρες μας παραμένει άγνωστος. Οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν οκτώ άτομα και τα κατηγορούν ως ενορχηστρωτές των επεισοδίων, με τις δίκες που ακολούθησαν να χαρακτηρίζονται «παρωδίες».
Τέσσερις άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο και ένας αυτοκτόνησε, ωστόσο ποτέ δεν αποδείχθηκε η ενοχή τους. Ήταν ένας τρόπος για να σωπάσουν οι ενοχλητικές φωνές που στάθηκαν πρωτοπόροι στη δημιουργία του πρώτου ισχυρού εργατικού κινήματος στα παγκόσμια χρονικά. Ένα κίνημα που στάθηκε η απαρχή για πολλές και σημαντικές κατακτήσεις οι οποίες σε πολλές χώρες διαφυλάχθηκαν μέχρι και στις ημέρες μας.
Στο κρεβάτι του Προκρούστη τα εργασιακά δικαιώματα
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα σαρώνει τις χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και αυτές του νότου, με τις κυβερνήσεις εις το όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης και των εκτάκτων καταστάσεων να διαγράφουν -σχεδόν πάντα με το ζόρι- ότι με κόπο και αίμα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι έπειτα από πολλά χρόνια αγώνων.
Σε αντάλλαγμα λαμβάνουν την «ανάπτυξη» των ειδικών οικονομικών ζωνών, των 300 ευρώτο μήνα και της εξαθλίωσης των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Αυτό ακριβώς το μέλλον οραματίζονται για τη χώρα μας οι δανειστές, ανάγοντας πάντα τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων ως προαπαιτούμενο για εκταμίευση των δόσεων των προγραμμάτων διάσωσης, όποια και να είναι η κυβέρνηση που κάθεται απέναντί τους στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης…
