Μπορούν να γραφτούν πολλά, πάρα πολλά. Και οι αμαρτίες να πέσουν επάνω στον πατέρα της ήττας. Στον γνωστό πατέρα της ήττας εδώ στην Ελλάδα.
Ποιος φταίει αν η ομάδα δεν τραβάει, δεν κερδίζει και δεν παίζει καλά; Μα φυσικά ο εξής ένας: ο προπονητής. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δηλαδή, που η ομάδα του δεν θυμίζει σε τίποτα τον εξάστερο της περασμένης δεκαετίας και που έφαγε μια τριαντάρα σχεδόν στο κεφάλι, μέσα στη Μόσχα, από την υπερομάδα ενός ανθρώπου που αναδείχθηκε μέσα από το τριφύλλι, τον Δημήτρη Ιτούδη.
Μια στιγμή όμως: ο Ιβάνοβιτς δεν είναι που έφτασε τον Παναθηναϊκό μέχρι εδώ, ενώ κανείς δεν το περίμενε; Τη στιγμή που όσοι βλέπουν λίγο παραπάνω μπάσκετ λένε ότι η υπέρβαση των πρασίνων είναι η πρόκριση στα πλέι οφ της Euroleague;
Με τον Ιβάνοβιτς προπονητή δεν είναι που κάποια παιδιά έχουν αναδειχθεί; Ο Γιάνκοβιτς, ο Παππάς… Πώς ήρθε η νίκη επί του (με πολύ καλύτερο ρόστερ) Ολυμπιακού; Μάλλον έχει αρχίσει να γέρνει η ζυγαριά για όποιον θέλει να αντιληφθεί τη λογική και το μυαλό του δεν είναι ακόμα… κοκορέτσι από την προκατάληψη για τον εμμονικό Ιβάνοβιτς (λες και κάθε μεγάλος κόουτς είναι αρνί έτοιμο για σφαγή και η πιο νορμάλ φιγούρα της ζωής).
Ο Παναθηναϊκός πληρώνει τις επιλογές του. Τις οποίες επέλεξε να μην… πληρώσει. Παλιό, αλλά καλό και σοφό. Αυτό που θα πάρεις, αυτό θα γευτείς. Το μπάτζετ έπεσε από τον… 400ό όροφο του ουρανοξύστη και το χθεσινό κάποια στιγμή θα γινόταν. Το πρόγραμμα ελληνοποίησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, απ’ ότι φαίνεται όμως όχι σε πλήρη αρμονία μεταξύ διοίκησης και προπονητή. Κι εκεί μοιάζει να υπάρχει χάσμα.
Όπως και να έχει, είναι δύσκολο, είναι ακατόρθωτο να ανταγωνιστείς ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, το μπάτζετ της οποίας ξεπερνά τα 40 εκατ. ευρώ. Για μπάσκετ μιλάμε. Για το άθλημα με τα χέρια. Που ο καλύτερος πάντα θα κερδίσει…
