-“Αγάπη μου τι θα κάνουμε σήμερα; Ψήνεσαι να πάρουμε το αεροπλάνο να πεταχτούμε μέχρι το Λας Βέγκας κι από εκεί να πάρουμε το αερόστατο για να κάνουμε άλμα ελεύθερης πτώσης; Και στο γυρισμό, μωρέ, αν έχουμε όρεξη, λέω ΑΝ, να πάρουμε το ελικόπτερο να πάμε στην παραλία για να ξεσκουριάσουμε με λίγο surfing. Τι λες;”

-“Δεν το αφήνουμε για αύριο καλύτερα, ρε ψυχούλα; Σήμερα έλεγα να πάμε για snowboard και στο καπάκι να κλείναμε ένα bungee jumping. Κι αν βρίσκαμε λίγο χρόνο, να πέρναμε για μια βόλτα τη Lamborghini και να πεταγόμασταν λίγο ως την Καλιφόρνια να μας δει λίγο ο ήλιος.”

Ο παραπάνω σουρεαλιστικός διάλογος, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος από σενάριο χολιγουντιανής ταινίας με τίτλο “Ο γιάπης ο σαλιάρης και το ματαιόδοξο γκομενάκι του”. Κι αν βάζουμε ιδέες σε κάποιον από τους δεκάδες παραγωγούς των ΗΠΑ που μας διαβάζουν, έχουμε να τους κάνουμε ολοκληρωμένη πρόταση και να τους προσφέρουμε στο πιάτο ακόμη και το casting: Στο ρόλο του γιάπη πάρτε τον Jay Alvarrez και στον ρόλο της τύπισσας την Alexis Rene. Φωτογράφος και λάτρης των extreme sports ο ένας, πιο-σέξι-πεθαίνεις μπαλαρίνα η δεύτερη, αποτελούν ζευγάρι και στην κανονική ζωή, οπότε θα τους βγει ακόμη πιο εύκολο το όλο concept.

Πέρα από την πλάκα, μιλάμε για ένα ζευγάρι που -όπως θα δείτε στις φωτογραφίες στο τέλος του άρθρου αλλά και στο βίντεο που ακολουθεί παρακάτω- το ζουν για τα καλά. Ταξίδια σε εξωτικά μέρη και συμμετοχή σε οποιοδήποτε extreme sport βάλει ο νους σου, βόλτες με τα καλυτερότερα και ακριβότερα αυτοκίνητα, φαίνεται πως αποτελούν για αυτούς καταστάσεις ρουτίνας.

 

 

Προφανώς και το… φυσάει το χρήμα ο φίλτατος ο Jay (ή ο μπαμπάς του) αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας και το ηθικό δίδαγμα από το συγκεκριμένο άρθρο, αδέλφια προβοκάτορες, είναι να έχουμε τη διάθεση προκειμένου να ρουφάμε την καθημερινότητά μας και να απολαμβάνουμε τις μικροστιγμές μας σε οποιαδήποτε (οικονομική) κατάσταση κι αν βρισκόμαστε.

Στην  τελική, ας πάρουμε ένα τάβλι και ας παίξουμε με το αμόρε πόρτες στο μπαλκόνι όσο θα “σκάει” στον ορίζοντα το ηλιοβασίλεμα. Ας την πάμε για ένα 5 επί 5 κι ας τη βάλουμε και τέρμα, δεν τρέχει τίποτα. Ας την πάμε μια βόλτα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά να δούμε τη θάλασσα να λαμπιρίζει. Ή ακόμη ακόμη, ας τολμήσουμε την υπέρτατη τρέλα κι ας τραβηχτούμε μέχρι το “Ελ. Βενιζέλος” με το μετρό για να δούμε δίπλα από τα κιγκλιδώματα τα αεροπλάνα που φεύγουν για άλλες πολιτείες, σαν κι εκείνες που απολαμβάνει ο Jay κάθε λίγο και λιγάκι (το νου μας μόνο να μη ξεχαστούμε και μείνουμε παραπάνω από μία ώρα και είκοσι λεπτά και χρειαστεί να βγάλουμε κι άλλο εισιτήριο για την επιστροφή). Ας δείξουμε, τέλος πάντων, πως το χρήμα δεν έχει καμία σημασία. Ας το νιώσουμε όσο δεν πάει, ας το νιώσουμε μέχρι τέλους…

ΥΓ: Και για να προλάβουμε κανέναν… περίεργο. Προφανώς κάνουμε χαβαλέ και δεν πιστεύουμε πως η ευτυχία μας βασίζεται στο βάθος της τσέπης μας, συντασσόμαστε άλλωστε με την εξής θέση ενός μεγάλου Έλληνα: “Η ευτυχία βρίσκεται στην άκρη των χεριών μας”.