«Βρισκόμαστε στον εναέριο χώρο της Ελλάδας… Ετοιμαστείτε για την προσγείωση…». Είναι νύχτα. Όπως πάντα όταν ταξιδεύω, κάθομαι δίπλα στο παράθυρο. Η Αττική μοιάζει μια κουκίδα από ψηλά. Ξεχωρίζω τη θάλασσα από τα φώτα στα πλοία. Είναι τόσο όμορφη η εικόνα, τόσο οικεία. Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει μέσα στους εφτά μήνες που λείπω. Σαν όλα να είναι ίδια όπως τα άφησα. Όμως όχι!  Κάτι τελικά έχει αλλάξει. Κάτι σημαντικό. Όχι το πως βλέπω την Αθήνα εγώ, αλλά το πως με βλέπει εκείνη…

«Ήρθες για πάντα;», «Τι; Μόνο μια εβδομάδα;», «Θα ξαναφύγεις;», «Δε θα κάτσεις να κάνουμε γιορτές;».

«Δεν ήρθα για πάντα», «Μόνο μια εβδομάδα», «Θα ξαναφύγω», και όχι «δεν θα είμαι εδώ τις γιορτές»! Κάθε φορά που αναγκάζομαι να απαντήσω στα πιο απλά ερωτήματα με πιάνει ένας αδικαιολόγητος θυμός. Θυμός με τις ερωτήσεις τους. Αλλά κυρίως θυμός με τις απαντήσεις μου.

Κάθε επιστροφή είναι ένα συναισθηματικό μακροβούτι στο παρελθόν-πέλαγος. Σε κάθε επιστροφή καλείσαι να ενσωματωθείς στην ρουτίνα των άλλων, των δικών σου άλλων σαν να μην έχει περάσει στιγμή από την τελευταία φορά που είχατε βρεθεί ξανά μαζί. Μόνο που η δική τους ρουτίνα είναι οι δικές σου διακοπές. Είσαι ένας τουρίστας στην πόλη σου, ένα πυροτέχνημα στις ζωές τους, κάτι που ήρθε για να φύγει και όχι για να μείνει. Ένας οικείος ξένος, ένας περαστικός… Κάποιος με τον οποίο έχετε μαζί παρελθόν, αλλά όχι μέλλον…

Είναι δύσκολο να προλάβεις να χωρέσεις όλους τους ανθρώπους της ζωής σου σε λίγες μέρες, σε λίγες ώρες, σε μικρές στιγμές. Και ποτέ δεν προλαβαίνεις να τους χωρέσεις όλους. Με κάποιους μάλιστα η απόσταση είναι τόσο αγεφύρωτη που δεν μπορεί να καλυφθεί σε έναν καφέ. Κάθε επιστροφή περιλαμβάνει όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάθε επιστροφή είναι ένα τεστ, που δεν είσαι πάντα έτοιμος να δώσεις, γιατί κάθε χιλιόμετρο και χρόνος μακριά ισοδυναμεί με ένα ξεσκαρτάρισμα σε ανθρώπους. Ποιοι μένουν; Ποιοι φεύγουν; Αλλά και ποιοι θα μπουν;!

Κάθε επιστροφή είναι πάνω από όλα και μια ευκαιρία να θυμηθείς γιατί αγαπάς τόσο πολύ αυτήν την πόλη και τους ανθρώπους της. Και γιατί ανυπομονείς τόσο πολύ, μια μέρα οι ερωτήσεις να μην προκαλούν θυμό, γιατί οι απαντήσεις θα είναι: «Γύρισα», «Δεν θα ξαναφύγω», και ναι, «θα είμαι εδώ τις γιορτές…».

Για τα χαμόγελα που σε περιμένουν στις αφήξεις εντός σέγκεν, για μια βόλτα στη θάλασσα, για μια αγκαλιά, πολλές αγκαλιές, γιατί οι άνθρωποι εδώ δεν φοβούνται το άγγιγμα, για ένα πάρτι, ένα μεθύσι, για ένα φιλί, για το φιλί Του, για ένα οικογενειακό τραπέζι, μια βόλτα στην Πλάκα, για τη θέα από τα γραφεία του Provocateur, για τα μπαρ στο κέντρο της Αθήνας, για ένα «βρώμικο» στη Μαβίλη, για να σε βρίσκει το πρωί μιας βροχερής Κυριακής να κοιτάς το λεκανοπέδιο από ένα δώμα της Καστέλλας, για τα στέκια μας, γιατί ξέρεις που θα βρεις ποιον, για ένα τσιγάρο στα κρυφά σε μια βάρκα στο Πασαλιμάνι, για τις ηλιόλουστες Δευτέρες, γιατί η ρακή ρέει άφθονη στα τραπέζια, για τα συνθήματα στους τοίχους της πόλης, για την επανάσταση,  για ένα ηλιοβασίλεμα ανεβαίνοντας την Κηφισίας, για ένα «μην φύγεις», για τις μουσικές από το ράδιο που ντύνουν τις αμήχανες σιωπές, για τα ραντεβού τις πρώτες πρωινές ώρες, για όλα όσα παλεύουμε και για όσα υπόσχονται τα βλέμματα.

Γιατί οι άνθρωποι ξέρουν να λένε «σ’ αγαπώ». Και να το εννοούν…