Οι εξαθλιωμένες φαβέλες της Βραζιλίας είναι γνωστές για τις απερίγραπτες συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν εκεί. Η άθλια αυτή συνθήκη αποτέλεσε παρόλα αυτά για τους κατοίκους της πόλης Caxias do Sul, πηγή έμπνευσης.
Η πόλη της νότιας Βραζιλίας και συγκεκριμένα η περιοχή Rio Grande do Sul, ιδρύθηκε το 1890 από μετανάστες. Γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη, χωρίς όμως να αποφεύγει τα προβλήματα που συνήθως προκαλούνται από αυτή. Η ρύπανση άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτη, η εγκληματικότητα έκανε την εμφάνισή της, οι φτωχογειτονιές άρχισαν σιγά-σιγά να δημιουργούνται και ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων άρχισε να γίνεται εξίσου ανεξέλεγκτος.
Κάποιοι από τους κατοίκους που διακατέχονταν από φιλοζωικά αισθήματα, βλέποντας τα ζώα να μαστίζονται από ασθένειες, πείνα αλλά και από την βίαιη συμπεριφορά των ανθρώπων, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια εγκατάσταση για να τα συγκεντρώνουν, να τα περιθάλπουν και να τα σιτίζουν.
Έχοντας ως έμπνευση τις φαβέλες, δημιούργησαν στον χώρο που ήδη διέθεταν, φαβέλες για σκύλους και γάτες. Υλικά για τη κατασκευή τους χρησιμοποίησαν ό,τι έβρισκαν: ξύλα, πλάκες λιθόστρωτου, λαμαρίνες. Έτσι, κατάφεραν και εξασφάλισαν στις εγκαταστάσεις του οργανισμού Ama στέγη και σίτιση για 1600 σκύλους και 200 γάτες.
Η σίτιση και η υγειονομική υποστήριξη του χώρου συνδράμεται οικονομικά από κάποια κρατικά κονδύλια, τα οποία όμως δεν είναι αρκετά. Οι μηνιαίες ανάγκες σε τροφές ξεπερνούν τους 13 τόνους και οι ανάγκες για φάρμακα και στειρώσεις, προκειμένου να ελεγθεί ο πληθυσμός των ζώων, είναι μεγάλες.
Με πολύ κόπο και με τη βοήθεια διάφορων φιλόζωων, καταφέρνουν και συγκεντρώνουν τους απαραίτητους πόρους, είτε σε χρήμα, είτε σε είδος, προκειμένου να μπορούν να λειτουργήσουν.
Δυστυχώς, όμως, τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα, ζουν στις φαβέλες βίους παράλληλους…
