Τα πρώτα γνωστά roof garden στην ιστορία πιστεύεται ότι βρίσκονταν στα Ζiggurats της αρχαίας Μεσοποταμίας, το πιο διάσημο από τα οποία ήταν -όπως αναφέρει  ο μύθος ή αν θέλετε η ιστορία- οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Τα  Ζiggurats ήταν κτίρια που προσομοίαζαν στις πυραμίδες, είχαν συνήθως από δύο έως επτά ορόφους. Η πρόσβαση γινόταν είτε από την μια μεριά με μία τεράστια ράμπα που έφθανε μέχρι τον τελευταίο όροφο ή με μία περιστροφική σκάλα που αγκάλιαζε γύρω-γύρω το κτήριο. Σε αυτήν, λοιπόν, τη περιμετρική πρόσβαση μέχρι και την οροφή, φυτεύονταν δένδρα και λουλούδια για να προστατεύουν το κτίριο από την σκληρή ζέστη της ερήμου. Πάντως μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία αρχαιολογική απόδειξη για την ύπαρξη τους.
 



Οι κήποι στις οροφές των κτιρίων συνέχισαν την πορεία τους μέσα από τους αιώνες και έφθασαν μέχρι την Αναγεννησιακή Ιταλία, με εξαιρετικό δείγμα που διατηρείται μέχρι και σήμερα στην Pienza, στην περιοχή της Σιένα. Η Pienza είναι η γενέτειρα του Aeneas Silvius Piccolomini, ο οποίος όταν έγινε Πάπας μετονομάστηκε σε Πάπας Πίος. Στην οροφή του παλατιού, που έφτιαξε για να μένει ο τελευταίος, κατασκεύασε περίφημο κήπο ο οποίος διατηρείται μέχρι σήμερα με την ίδια μορφή που είχε και στον 15ο αιώνα. Στο κήπο αυτό δεχόταν το κοινό και τους συνεργάτες του. Αξίζει να σημειωθεί πως η Unesco από αυτό το κτίριο ξεκίνησε, μέχρι να αναδείξει ολόκληρη τη πόλη σε μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
 


Η αγάπη αυτή για τους κήπους οροφής πέρασε τον Ατλαντικό και έφθασε στη Αμερική, ονομάστηκε roof garden και η χρήση τους έγινε πολλαπλή. Από τον 19ο κιόλας αιώνα, μάλιστα, στις ταράτσες ξενοδοχείων της ΝέαςΥόρκης άρχισε ένας ανελέητος ανταγωνισμός για το ποιο από αυτά θα κατασκευάσει τον ποιο μεγάλο, τον ποιο όμορφο, τον ποιο χλιδάτο κήπο στην οροφή του.


Η χρήση τους εκτεινόταν από μπαρ και εστιατόρια, έως καζίνο και θέατρα, ενώ κατά την καλοκαιρινή τους λειτουργία -στα πιο μεγάλα εξ αυτών- δημιουργούνταν πεζόδρομοι με δενδροστοιχίες μήκους 400 και 500 μέτρων για να κάνουν περιπάτους οι πελάτες τους, που μπορεί να έφταναν και τις 4000. Μία πολύ ιδιαίτερη χρήση σε οροφή κτιρίου ήταν, και μάλιστα το 1875, η μετατροπή αυτής της Δημόσια Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης η οποία μετατράπηκε σε αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης για παιδιά.



 

Τα τελευταία χρόνια στη Νέα Υόρκη και ειδικά στο Μπρούκλιν, έχει επικρατήσει η μόδα της δημιουργίας κήπων με σκοπό την παραγωγή κηπευτικών για ιδιωτική κατανάλωση, αλλά και για την εξασφάλιση πρώτων υλών σε εστιατόρια που στεγάζονται στο κάθε συγκεκριμένο κτίριο. Μία άλλη δραστηριότητα που αναπτύσσεται στις ταράτσες του Μπρούκλιν είναι η αστική μελισσοκομία και το μέλι που παράγεται αφορά κι εδώ την ιδιοκατανάλωση ή την πώληση.

 

 

Ομολογουμένως, θα πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση να μένεις στην καρδιά της Νέας Υόρκης και να μπορείς να καταναλώνεις ντομάτες, καρότα, σαλάτες και άλλα κηπευτικά τα οποία είναι δικής σου παραγωγής. Πραγματικά ξεχωριστή η αίσθηση!