Αυτό το ματς τα είχε όλα, πλην του θεάματος βεβαίως-βεβαίως. Αλλά πόσο περισσότερο θέαμα να μας προσφέρει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας από την καλύτερη φάση ανθρωπιάς που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο του προημιτελικού ΑΕΚ-Ολυμπιακός;
Ό,τι και να έγινε, όπως και να έγινε σε αυτό το ματς, όσες προσδκοκίες για μπαλάρα και να κατέρρευσαν, η στιγμή του Αραβίδη που αγκάλιασε τον Γιάννη Μανιάτη, είναι το στιγμιότυπο που μπαίνει στο άλμπουμ με τις αναμνήσεις της ζωής.
Είναι η στιγμή που σβήνεις το χρώμα της ομάδας σου, που γκρεμίζεις την οπαδίλα των 90 λεπτών που σε κυριεύει και του φωνάζεις ένα μεγάλο μπράβο, πιο δυνατό κι απ’ τις ιαχές των 65.000 οπαδών που γέμισαν το ΟΑΚΑ. Αυτή είναι η ζωή ρε γαμώτο, έτσι πρέπει να είναι.
Ο αντίπαλος να πέσει κάτω κι εσύ να σκύψεις από πάνω του. Έστω κι αν έχεις το “λόγο” σου (ήταν συμπαίκτες στον Πανιώνιο), έστω… Αυτό είναι το νορμάλ. Το μεγαλείο της ψυχής, που φέρνει τη σωτηρία της. Και η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, που λέει και το τραγούδι.
