Αυτή η γαμ….η ζωή, μερικές φορές παίζει τα παιχνίδια της μοίρας τόσο σκληρά που με αφήνει άφωνο, όπως έγινε χτες το μεσημέρι, όταν έμαθα ότι σε ένα τροχαίο έφυγε ο Αποστόλης.

Έφυγε, χωρίς να προλάβω να του κάνω άλλη μια πλάκα για το αγαπημένο μου ποτό, που δεν τον άφηνα να το φτιάξει. «Γιατί μου έλεγε; Ξέρω να φτιάχνω Spritz Aperol, θα δεις» αλλά εγώ του απαντούσα γελώντας: «Φτιάξτο μου με σόδα Αποστόλη, όπως το περασμένο καλοκαίρι στα Κύθηρα». Στα Κύθηρα που δεν θα τα ξαναδεί αυτό το 22χρονο παιδί, που ήταν καθημερινά με το χαμόγελο στο στόμα.

Τον θυμάμαι να παίζει εξαιρετικές μουσικές στο Broncaki, την ώρα που ο Χρήστος τον πείραζε και αυτός του χαμογελούσε. Θυμάμαι τα μεσημέρια στην Κομπονάδα, να χορταίνουμε ήλιο μαζί με την υπόλοιπη παρέα, να γελάμε, να πίνουμε κοκτέιλ και να βουτάμε στα γαλάζια νερά. Δεν θα τα ξαναδούμε τα Κύθηρα μαζί ρε Αποστόλη, γιατί εσύ έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς γαμώτο μου και σκόρπισες την θλίψη σε όλους.

Χτες το βράδυ γυρίζοντας σπίτι από την δουλειά, είδα πάνω από είκοσι άτομα έξω  από το «Bronco», εκεί όπου έπαιζες μουσική ή σέρβιρες ποτά, εκεί που σε αγάπαγαν όλοι.

 

Πρόσωπα βουβά, η Ναστάζια η φίλη σου να κλαίει συνέχεια όπως και όλοι, άλλος φανερά και άλλος κρατώντας τα δάκρυα μέσα του, για να φανεί λίγο πιο ψύχραιμος. Όλοι σοκαρισμένοι από αυτό το παιχνίδι της μοίρας που έστειλε εσένα εκεί ψηλά στον παράδεισο και τρία κορίτσια που δούλευαν μαζί σου στο Bronco, σοβαρά τραυματισμένα στο νοσοκομείο, να μην ξέρουν τι να πουν.

Μιλώντας με τον Χρήστο δάκρυσα αυθόρμητα ρε μπαγάσα. Δάκρυσα που δεν θα  σε ξαναδώ, δάκρυσα που δεν σε γνώρισα καλύτερα, που δεν πρόλαβα να «τσακωθώ» μαζί σου για την μουσική, που δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω για κάποια τραγούδια που έπαιζες και μου άρεσαν. «Θα το κάνω την άλλη φορά που θα πάω», έλεγα αλλά τελικά δεν θα μπορέσω να σε ρωτήσω ποτέ ρε Αποστόλη, γιατί έφυγες βιαστικά επειδή λάτρευες να τρέχεις λίγο πιο πολύ, όπως οι περισσότεροι 22χρονοι.

Η είδηση της απώλειάς σου ηχεί ακόμη σαν ένα κακόγουστο αστείο, μια φάρσα από αυτές που σκαρώνει η ζωή κι εσύ λες «δεν μπορεί να είναι αλήθεια», μέχρι να προσγειωθείς απότομα στην σκληρή πραγματικότητα και τα βουβά πρόσωπα. Αυτά τα πρόσωπα που «μιλούσαν» χτες το βράδυ χωρίς να λένε κουβέντα, αυτά τα πρόσωπα που στεναχώρησες τόσο πολύ κι ας μην το ήθελες.

Αποστόλη, θα ήθελα πολύ να είμαι αύριο στο τελευταίο σου ταξίδι στο Καρπενήσι, όμως δεν θα μπορέσω. Θα είναι όμως όλοι οι φίλοι σου κι εγώ νοερά για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, στο πιο άδικο και μοναχικό ταξίδι που σου επιφύλαξε η μοίρα….