Θα μπορούσαμε να πούμε ότι γελάει ο κόσμος. Ότι ξανά… μανά τα ίδια. Ότι άλλα περιμέναμε από μια κυβέρνηση που ήρθε να κάνει ανατροπές. Ότι τα “νέα” μυαλά θα προχωρούσαν στην ουσία του προβλήματος, θα έκαναν κίνηση να ξεριζώσουν τον πυρήνα του κι όχι να συμπεριφερθούν σαν “μαϊμού” τυφλοί, όπως στην πατρίδα του Σταύρου Κοντονή, τη Ζάκυνθο.
Ο υφυπουργός Αθλητισμού πήρε μια Σολομώντειο λύση και έκοψε το… παιδί στα δύο. Αποτέλεσμα; Να συνεχίσουμε όλοι οι υπόλοιποι να παίρνουμε και να έχουμε (αυτό που μας αξίζει ίσως) ένα “νεκρό” ποδόσφαιρο. Τόσο “πεθαμένο”, όσο ένα άψυχο σώμα που δεν έχει φωνή και καρδιά.
Το Σαββατοκύριακο οι αγώνες της Superleague δεν θα έχουν φωνή στην εξέδρα, επειδή η αστυνομία ήταν αναποτελεσματική στη Λεωφόρο. Τα ματς δεν θα έχουν ψυχή, διότι το γήπεδο δεν θα έχει σημαίες και κασκόλ, που τραγούδαγε κι ο Κηλαηδόνης.
Πρωτάθλημα ξανά, λοιπόν, κεκλεισμένων… των μυαλών. Με νέα μέτρα από τη δεκαετία του ’90 στην υπόλοιπη Ευρώπη, με παράγοντες που αδυνατούν να κάνουν διάλογο και με μια λύση ικανή να “απαντήσει” στο πρώτο, άντε στο δεύτερο στάδιο του multiple choice με τη γηπεδική βία.
Διότι το μαχαίρι στο κόκαλο δεν έφτασε. Μόνο άπλωσε το βούτηρο στο ψωμί όσων εδώ και χρόνια έφεραν τη “μπάλα” σε αυτό το σημείο…
