Το γράψιμο είναι λύτρωση, όπως  υποστηρίζουν οι πολυγραφότατοι. Θα ακολουθήσω, λοιπόν, την θέση τους με την καθόλου μετριοπαθή επιθυμία να με αναφέρετε στις κουβέντες σας όταν πίνετε φραπεδιά ή όταν πίνετε μπυρόνια, λέγοντας «…όπως έγραφε και η Νανά…» (με ή χωρίς το Παλαιτσάκη δεν με πειράζει, καθώς η άλλη λέγεται Μούσχουρη και το μικρό της όνομα τονίζεται στην παραλήγουσα, οπότε δεν μας μπερδεύετε με τίποτα. Άσε που δεν φοράω και γυαλιά).

Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ τα τελευταία χρόνια  έχω βαρεθεί να μου τάζουνε ότι η Αθήνα θα γίνει μια «ανθρώπινη πόλη», έχω βαρεθεί να με πιτσιλάνε τα ατομικά γαλατάκια και κανένας να μην αναλαμβάνει την ευθύνη. Είναι δυνατόν να  διαφημίζουνε το «έξυπνο σουτιέν» που τα «μεγαλώνει», τα «φουσκώνει», τα «μικραίνει» και να μην έχουν βρει έναν τρόπο να μην κάνει σπλιατςςς το γαλατάκι το ατομικό το τοσοδούλι; 

Βαριέμαι να απαντάω στην ερώτηση τι «ζώδιο είναι;» Κοριός! Θέλω ν’ απαντήσω, γιατί με όλη την εκτίμηση που έχω σε πολλούς αστρολόγους, τα είδα τα χαΐρια μου και με όσους νόμιζα ότι ταίριαζα.

Βαριέμαι -απίθανα όμως- να καθαρίζω ψάρι. Ναι το δηλώνω. Ούτε να το καθαρίζω για να το μαγειρέψω, ούτε να το καθαρίζω για να το φάω. Βαριέμαι να περιμένω στην ουρά του σούπερ μάρκετ, να σιδερώνω τρία πλυντήρια ρούχα. Βαριέμαι πάρα πολύ την «βόλτα στα μαγαζιά» αλλά και το ν’ αγοράζω ρούχα που πρέπει να μπω να τα προβάρω σε δοκιμαστήρια, όπου πιο εύκολα βρίσκεις πιγκουίνο στο Σύνταγμα, παρά γαντζάκια για να κρεμάσεις τα ρούχα σου σε δοκιμαστήρια.

Βαριέμαι πάρα πολύ, μα πάρα πολύ την ερώτηση «εσείς πώς βλέπετε τα πράγματα;». Κλασσική απορία και καλοπροαίρετη μεν αλλά πόσο αντέχεις ν’ απαντάς στην ουρά του ταχυδρομείου, του φαρμακείου, του σούπερ μάρκετ, του μανάβη και του μπακάλη της γειτονιάς, όπου το φινάλε της απορίας είναι… κόπια: «Να τα πάρουμε τα λεφτά από την τράπεζα;». «Φυσικά», απάντησα μια φορά. «Κι αν το πάθετε όπως ο Γιώργος Βαρεμένος που τα έκρυψε στον απορροφητήρα της κουζίνας και τα βρήκαν ή αν σας βγάλουν τα δόντια μασκοφόροι μέχρι να τους οδηγήσετε στο κασόνι που τα χώσατε;».

Τα… εθνικά θέματα, τώρα, που βαριέμαι να δίνω απαντήσεις είναι τα εξής: Αν η Κατερίνα Καινούργιου έχει ή δεν έχει τηλεφωνηθεί με την Μαρία Ηλιάκη, αν η Μαρία Ηλιάκη έχει πιεί σαλέπι ζεστό με τον Μάκη Πουνέντη, αν ο Γιάννης Αιβάζης ζηλεύει την Μαρία Κορινθίου και το αντίθετο, αν ο Σάκης Ρουβάς βγήκε βόλτα στον φούρνο της γειτονιάς του, αν η Μαίρη Συναντσάκη κάνει σάουνα με την Ντορέτα Παπαδημητρίου, αν η Ρούλα Κορομηλά θα γυρίσει ή δεν θα γυρίσει στην τηλεόραση, αν έχει «πειραχτεί» στο πρόσωπο η Ελένη Μενεγάκη και η Τατιάνα Στεφανίδου, αν  θα συνεχιστεί η συνεργασία του Γιώργου Παπαδάκη με τον ΑΝΤ1, αν η Σίσυ Χρηστίδου έχασε τα κιλά της εγκυμοσύνης, αν οι 50 αποχρώσεις του γκρι (ως ταινία) είναι τσόντα ή όχι, αν ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει «κακιώσει» με τον Μάρκο Σεφερλή και για το αν ο Μάρκος Σεφερλής απαντάει στον Πέτρο Κωστόπουλο.

Πάμε και στα υπαρξιακά θέματα; Βαριέμαι τις κουβέντες «μα που πήγαν όλοι οι άντρες», τις δηλώσεις ότι «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια όψη» (για τους άντρες πάει αυτό), για την άδικη την κοινωνία και την κλάψα για τα παιδικά χρόνια που δεν άφησαν κάθε τεμπέλη να γίνει ο νέος Steve Jobs. Χιλιοβαριέμαι, επίσης, τα «ταξίματα» που αφορούν την πάταξη της διαφθοράς στον ίδιο βαθμό που κάποιοι επιμένουν ότι α) μπορεί να εξαφανιστεί η κυτταρίτιδα με κρέμες και β) μπορεί να βγάλει ένας καραφλός μαλλιά τρίβοντας το κρανίο του με μολόχα ή βάζοντας σαν έμπλαστρο την νύχτα κατουρημένη πάνα μωρού… Επίσης, βαριέμαι τα «κάθε πεθερά είναι κακιά», «κάθε νύφη είναι ανοικοκύρευτη» και κάθε άλλη γενίκευση.

Θα σταματήσω όμως εδώ, γιατί αν ξεπεράσω τις 700 λέξεις στο κείμενο θα βαρεθείτε όλοι να με διαβάσετε… Αν είμαι εξαίρεση ή κανόνας, όσοι θέλετε να μου το γράψετε, παρακαλώ, να το ξέρω. Φιλιά!