Το λιμάνι της Σμύρνης των Ελλήνων δεν υπάρχει πια. Ό,τι δεν έπνιξαν στο διάβα τους οι κοσμογονικές ιστορικές αλλαγές του 20ου αιώνα, το σάρωσε η εκβιομηχάνιση και η αύξηση του αστικού πληθυσμού που έκατσε βαριά σε όλες τις πόλεις του παραθαλάσσιου τόξου. Τόνοι τσιμέντου παραμόρφωσαν τη γραμμή της παραλίας και ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος χαράχτηκε στο φρύδι της για να εξυπηρετήσει την κίνηση των αυτοκινήτων. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πόλη αποκόπηκε από τη θάλασσα, την οποία πλέον οι κάτοικοι κρυφοκοιτάζουν από τα παράθυρα των αυτοκινήτων παραφυλάγοντας το θέαμα του ηλιοβασιλέματος.
Οι αρχιτέκτονες Can Sucuoglu and Elif Ensari, απόφοιτοι του Southern California Institute of Architecture, και ο οικονομολόγος Gudjon Erlendsson, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Σμύρνης, δεν συμφωνούσαν από καιρό με την κατάσταση των πραγμάτων. Πεποίθησή τους ήταν ότι η πολεοδομική ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών έγινε με άξονα την εξυπηρέτηση των τροχοφόρων και όχι την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων. Και αυτό ήθελαν να το αλλάξουν. Όμως, για να τα καταφέρουν, έπρεπε πρώτα να υπερπηδήσουν τα εξής εμπόδια: Τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητές τους και τη γραφειοκρατία.
Τελικά βρήκαν μια λύση και για τα δύο. Αντί για τεράστιες κατασκευές που απαιτούν χρόνο, χρήμα και άπειρες μανούβρες μέχρι να αδειοδοτηθούν, οι τρεις φίλοι κατασκεύασαν μια σειρά από πλωτές αποβάθρες από κόντρα πλακέ θαλάσσης με εμβαδό 4 μέτρα επί 4, κόστους 320 ευρώ έκαστη. Οι πλωτές αυτές αποβάθρες, που επιπλέουν χάρη σε πλαστικούς κύβους γεμάτους αέρα, είναι σχεδιασμένες ώστε να εξυπηρετούν εκείνους που επιθυμούν να ψαρέψουν, τους κολυμβητές που ελπίζουν ότι θα προσελκύσουν μόλις επεκτείνουν το project και προς πιο καθαρές παραλίες, αλλά και τους περιπατητές οι οποίοι μπορούν να απολαμβάνουν τη θέα προστατευμένοι από τον ήλιο. Υπάρχει ακόμα και σημείο για selfies. Το γεγονός ότι οι αποβάθρες λύνονται, είναι πλωτές και μπορούν ανά πάσα στιγμή να μεταφερθούν έλυσε το θέμα των αδειών.
Οι αποβάθρες που εγκαταστάθηκαν το καλοκαίρι που πέρασε έγιναν πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών που έσπευσαν να απολαύσουν τη θαλασσινή αύρα και την ανεμπόδιστη θέα στο πέλαγος. Όμως κερδισμένοι βγήκαν και οι ψαράδες. Οι κατασκευές προσέλκυσαν όστρακα, κυρίως μύδια, τα οποία είχαν εξαφανιστεί λόγω του εκβραχισμού και του τσιμεντώματος της ακτής. Τώρα ελπίζουν σε μια αναγέννηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Τελικά η φήμη του έργου των Can Sucuoglu, Elif Ensari και Gudjon Erlendsson ξεπέρασε τα τουρκικά σύνορα. Ακόμα και οι κριτές του διαγωνισμού World Cities Day Challenge που υποστηρίζει η εφημερίδα Guardian, ενός διαγωνισμού που εστιάζει το ενδιαφέρον του σε καινοτόμες ιδέες που κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα των κατοίκων των αστικών κέντρων και επιπλέον μπορούν να υιοθετηθούν και από άλλες πόλεις, τους απένειμαν το ασημένιο μετάλλιο.
