«You are a fucking psycho», («είσαι ένας γαμημένος ψυχασθενής») φώναζε έξαλλος ο Σαρκοζί, πατώντας με το ένα πόδι πάνω στην καρέκλα του, ενώ οι γύρω του προσπαθούν να τον συγκρατήσουν. Απέναντί του είχε τον –τότε- Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου.

Είναι η διαφορά πολιτικού μεγέθους ή μόνο φυσικών μεγεθών; Ο κοντούλης Σαρκοζί προφανώς και δεν θα είχε τύχη με τον καλογυμνασμένο και ευθυτενή πρωθυπουργό μας! Προφανώς και θα ήταν σαν τη σκηνή με τον «Ζήκο», που πάει να δείρει τον Ρίζο και λέει στους γύρω του, «παιδιά βαστάτε με, θα τον δείρω. Βαστάτε με γερά, μην με αφήνετε», για να αποφύγει τη μάχη.

Βλέπεις ο ΓΑΠ δεν είχε κάνει έξαλλους μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους Ευρωπαίους ηγέτες. Και η πρόταση για δημοψήφισμα ήταν η αρχή του τέλους του. Οι… Μερκοζί τον περίμεναν στη γωνία, όταν έμαθαν ξαφνικά για το δημοψήφισμα. Τότε, βλέπεις, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για ένα “Grexit” και οι δύο «βασικοί παίκτες» θεωρούσαν πως άλλα συμφωνούσαν με τον ΓΑΠ στις Βρυξέλλες και άλλα έκανε όταν επέστρεφε στην Ελλάδα.

Για τις επόμενες ημέρες, ο γάλλος πρωθυπουργός είχε έναν… καλό λόγο να πει για τον Γιώργο Παπανδρέου. «Ο Παπανδρέου είναι μαλάκας», επαναλάμβανε στους υπουργούς του, λίγες ημέρες μετά τη Σύνοδο, σύμφωνα με την εφημερίδα «Le Canard enchaine». Και συνέχιζε εξηγώντας τους πως «τίναξε στον αέρα το G20. Συμφώνησε για το σχέδιο διάσωσης και επέστρεψε στην Αθήνα για να ανακοινώσει δημοψήφισμα. Αυτό ήταν μια πισώπλατη μαχαιριά. Ένα σκάνδαλο. Και πρέπει να τον ευχαριστήσω;».

«Ο Παπανδρέου είναι τρελός και καταθλιπτικός», ακούστηκε να λέει στον Μπαράκ Ομπάμα, λίγο πριν αρχίσει η κοινή συνέντευξη τύπου των δύο ηγετών, χωρίς να γνωρίζει πως τα ακουστικά των δημοσιογράφων είναι ανοικτά.

Ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, αναφέρεται σε εκείνες τις δύσκολες ημέρες για τον Παπανδρέου και τη χώρα μας, στο βιβλίο του «Το δίλημμα»,

Είναι Νοέμβριος του 2011, στις Κάννες, λίγο πριν την σύνοδο του G20. Ήταν εκείνες οι εφιαλτικές ημέρες, όπου όλοι οι Ευρωπαίοι είχαν πέσει πάνω στον έλληνα πρωθυπουργό, με τον Θαπατέρο να περιγράφει γλαφυρά τις πιέσεις που δέχθηκε ο ίδιος για να μπει σε καθεστώς… Μνημονίου η Ισπανία, κάτι που ποτέ δεν δέχθηκε. Ανάλογο pressing για τον ίδιο λόγο δέχθηκε και ο Μπερλουσκόνι.  «Μπορώ να σκεφτώ καλύτερους τρόπους για να αυτοκτονήσω», ήταν η απάντηση του –τότε- υπουργού Οικονομικών της Ιταλίας.

Αυτή ήταν και η αρχή ενός ντόμινο παραιτήσεων στον Ευρωπαϊκό Νότο, αφού Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι παραιτήθηκαν, με τους Παπαδήμο και Μόντι να τους διαδέχονται, την ώρα που ο σοσιαλιστής Θαπατέρο έχανε στις εκλογές από τον Ραχόι. Όλη η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού επήλθε από τις 11 έως τις 20 Νοεμβρίου.

«Το Παλέ ντε Φεστιβάλ ήταν ένα οχυρό κυριευμένο από τις αγορές», γράφει ο Θαπατέρο για τη βραδιά – εφιάλτη όπου λάμβανε χώρα η Σύνοδος, ενώ περιγράφει γλαφυρά το συναίσθημα αδυναμίας των κυβερνήσεων απέναντι στις αγορές, τονίζοντας παράλληλα πως οι Ευρωπαίοι ήταν τόσο διχασμένοι που ανέσυραν μνήμες μέχρι και από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Ήταν μόνο πέντε λεπτά, αλλά σε αυτά τα πέντε λεπτά, όσα ακούστηκαν έκλειναν μέσα τους όλα τα δάκρυα που έχουν χυθεί στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία», θυμάται ο Θαπατέρο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί να «βγάλει το πιστόλι», αλλά όταν το έκανε ήταν ήδη αργά… Για όλους. Ακόμη και για τον Σαρκοζί, που πέρασε το δικό του, αλλά είδε τον Ολάντ να τον κερδίζει στις εκλογές.