Η αγαπημένη chef, λοιπόν, δήλωσε στην Χριστίνα Πολίτη (που, μεταξύ μας, την έχω να γουστάρει το ελεύθερο camping όσο εγώ τις σαρδέλες) ότι ζει τον απόλυτο έρωτα με τον σύντροφό της, ο οποίος είναι «φυσικά» 13 χρόνια μικρότερος. Το «φυσικά» με ξάφνιασε, αλλά μόλις άκουσα την συνέχεια κατάλαβα. Το ζευγάρι ζει σ’ ένα καλύβι είκοσι τετραγωνικών (!) στην μέση ενός δάσους, χωρίς ρεύμα! Οφείλω να διευκρινίσω ότι ζούνε έτσι γιατί γουστάρουνε και όχι γιατί «τους το κόψανε». Απο την δήλωσή της και μετά, οι σκέψεις άρχισαν να ξεσπάνε στο κεφάλι μου σαν να χόρευαν τραμπολίνο.
Ο Έρωτας φυσικά είναι η πιο επαναστατική πράξη. Το πίστευα και το πιστεύω. Σε κάνει να ξεχνάς πείνα, δίψα, νύστα, χρέη, «υποχρεώσεις», dead line, θρησκεία, πυρετούς, πληρωμές. Ο Έρωτας όταν σε «χτυπήσει», μπορεί να σε κάνει να θες να κυκλοφορείς σαν τον Μόγλη, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, κοιτάζοντας το αντικείμενο του πόθου που είναι δίπλα σου και να αισθάνεσαι ότι κολυμπάς μαζί του στην «Γαλάζια Λίμνη» κι ας «κυλιέστε» σ‘ ένα ημιυπόγειο στο Διακοφτό.
Στο συγκεκριμένο θέμα, στα του Έρωτα δηλαδή, το μόνο που δεν με αφορά είναι η ηλικία, καθώς μπορείς να «πέσεις» πάνω σε 55άρη που απαιτεί από την μαμά του φυσικό χυμό πορτοκαλιού σουρωμένο και μπορεί να συναντήσεις 30άρη που να διαχειρίζεται την ζωή του περίφημα και να σου φτιάχνει και μια μακαρονάδα με φέτα τριμμένη, που λέει ο λόγος.
Τώρα, για μια «τυφλοβδομάδα» σε καλύβι, νομίζω ότι κανένας και καμία δεν θα δυσανασχετούσε. Για λίγο. Αλλά το… «για πάντα» είναι σκιαχτικό!
Καταρχήν, χωρίς να θέλω να σας χαλάσω το όνειρο, έχει τύχει (μην το πάθει ούτε ο εχθρός σας) να φύγεις «σε καψούρα επάνω» για νησί στην άγονη γραμμή και την δεύτερη μέρα, όπως λένε και οι μικροί μας φίλοι, να «ξενερώσεις»… Καλύτερα να σιδερώσω έξι πλυντήρια (το σιχαίνομαι το σιδέρωμα) παρά να πρέπει να βρω τρόπο απόδρασης όταν περνάει ένα τρεχαντήρι κάθε πέντε μέρες. Με τον «πολλά υποσχόμενο» να κοιτάζει με το βλέμμα όλο προσμονή.
Και πάμε τώρα στα 20 τετραγωνικά χωρίς ρεύμα… Μεταξύ μας, το να βρεθώ κολλητά με άνθρωπο σε στενό χώρο, το αντέχω μόνο σε ασανσέρ μέχρι άντε και τον πέμπτο όροφο. Αν πρέπει να φτάσουμε αντάμα με δυο τρεις μέχρι τον 16ο, ζορίζομαι. Εγώ που και κατασκήνωση έχω κάνει και φίλους που έκαναν πρόσκοποι έχω, χωρίς ρεύμα το καλοκαίρι «παλεύεται» για τρεις μέρες –άντε τέσσερις. Τον χειμώνα πώς πλένεσαι; Τοπικά με μπρίκι, θα μου πεις, που πριν έχεις ζεστάνει το νερό στο γκαζάκι. Και τα μαλλιά; Και πάλι καλά εγώ, μπορώ να ρίξω και να «φρεσκάρω» τα μαλλιά μου με κολλύριο. Η Ελένη που ανταγωνίζεται σε μαλλί την Μαρίζα Κωχ;
Προφανώς δεν χρησιμοποιούνται ούτε κινητά, ούτε υπολογιστές, καθώς αυτά τα “εργαλεία” του διαβόλου, χωρίς πρίζα είναι αντικείμενα άχρηστα που πιάνουν χώρο. Μεταξύ μας πάντως, με τους -6 τις προάλλες, στο καλύβι χωρίς ρεύμα, ζέστη και νερό ζεστό, αν δεν είσαι ο Χριστός στην φάτνη στην αγκαλιά της Παναγίας, με ζωντανά γύρω σου, γίνεσαι σύμβολο της ανθρωπιστικής κρίσης που περνάει η χώρα.
Επειδή η Ελένη Ψυχούλη, πάντως, ήταν ενθουσιασμένη από τη νέα της ζωή, θα περιμένω να φιλοξενήσει το ζευγάρι την Χριστίνα Πολίτη στο σπιτικό τους, γιατί καιρός είναι με όλους αυτούς που συναναστρέφεται η Πολίτη, να έχει και βιωματικές εμπειρίες.
Η ιστορία πίσω από τις λέξεις…
Υπάρχουν πολλές φράσεις που αγάπησε ο λαός όπως: «Ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά», «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «στρώσε το στρώμα σου για δυο», «τρεις το θαύμα, τρεις το παραθαύμα», «όλοι οι καλοί χωράνε», «πέρασε και δεν ακούμπησε» , «την Γαλάτεια και μίαν Καλύβην». Η τελευταία ανήκει στον Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος ερωτεύθηκε την Γαλάτεια. Σύμφωνα με πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο, όταν κάποιος συμμαθητής του στο σχολείο τον ρώτησε «τι επιθυμείτε σε αυτή την ζωή;», απάντησε: «Την Γαλάτειαν και μίαν καλύβην». Επειδή το Ηράκλειο δεν ήταν και η Νέα Υόρκη, όλοι κατάλαβαν ποια ήταν η Γαλάτεια, με την οποία αργότερα γίνανε ζευγάρι, αλλά δεν έμειναν μαζί. Την συγκεκριμένη φράση του Καζαντζάκη την «ψαρεύει» ο Εγγονόπουλος και διαμορφώνει το δίλημμα:
Την ποίησιν ή την δόξα; Την ποίηση
Το βαλάντιο ή την ζωήν; Την ζωή
Χριστόν η Βαραββάν; Χριστόν
Την Γαλάτεια ή μια Καλύβην; Την Γαλάτεια
Την τέχνη ή τον θάνατον; Την τέχνη
Τον πόλεμο ή την ειρήνη; Την ειρήνη
Μετά από όοολα αυτά που ανέδειξε στην σκέψη μου ο νέος τρόπος της ζωής της Ελένης Ψυχούλη, ανησυχώ βαθιά «μπας και δεν έχω γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα», γιατί σαν τον Μόγλη να περιφέρομαι χειμώνα καιρό και να ζωγραφίζω με τα νύχια μου καρδούλες σε κορμούς δένδρων, δεν με θυμάμαι.
Αν μου συμβεί, θα ζητήσω την Χριστίνα Πολίτη ν’ ανέβει στην σπηλιά μου για συνέντευξη!
Και μιλώντας για συνέντευξη…
(ΥΓ: Και μια ιστορία στο πνεύμα της ημέρας, έτσι για το κλείσιμο: Ο Πυγμαλίωνας, λέει, ο οποίος ήταν Κύπριος γλύπτης, έφτιαξε ένα υπέροχο γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο, τόσο όμορφο που το ερωτεύτηκε. Η Αφροδίτη, λοιπόν, τον λυπήθηκε, ζωντάνεψε το άγαλμα, παντρεύτηκαν και σύμφωνα με τον μύθο χάρηκαν την ζωή τους).
