…θα στα γράψω λίγο σε υπερταχεία σήμερα Μπερλινολόγιο μου γιατί τρέχω και δε φτάνω. Ήδη το μεσημέρι χτες έφαγα στήσιμο 45 λεπτά στην ουρά για να δω το “50 Shades of Grey” χωρίς να καταφέρω να μπω και σε δύο ώρες ξαναέφαγα στήσιμο, αλλά τα κατάφερα. Πόσο με διασκεδάζει αυτή η υποκρισία των φεστιβαλικών όμως, δε λέγεται Μπερλινιλόγιο μου. Όλοι σκίζονται να ανακαλύψουν το νέο αριστούργημα ή τουλάχιστον να εκφράσουν άποψη χωρίς καν να το έχουν δει. Γιατί πρέπει να είσαι αρρωστάκι να ξυπνήσεις 8 το πρωί για να δεις το νέο μεγάλο σκηνοθέτη της Ζουαζιλάνδης. Κι ενώ λοιπόν όλοι αυτοί σε σνομπάρουν όταν τους λες “καμιά περιπέτεια, καμιά τσοντούλα παίζει;” στήνονται στην ουρά για να δούνε τα πυγοραπίσματα που κάνει ο κος Γκρέι στην γκόμενά του.
Που από από τσόντα ψιλομούφα είναι. Μια δύο διεισδύσεις και τέσσερα χαστουκάκια στον κώλο έτσι να έχει υλικό να ονειρεύευεται η καμαριέρα. Και διάλογοι που δεν μεταφράζονται καν. Ο Φώσκολος μπροστά τους έγραφε Ντοστογέφσκι. Αυτό ακριβώς που σου είπα, το σαδομαζό άρλεκιν της καμαριέρας. Η οποία αφού υπογράφει συμβόλαιο να τον υπηρετεί, μετά ο τύπος της τραβάει με μαστίγιο έξι χαστούκια στον πισινό κι αυτή προσβάλεται. Τι κι αν πριν την έχει δέσει, με κόκκινα σκοινιά και χειροπέδες τόσο styling που κοστίζουν όσο το να πάρω κοστούμι. Και η χημεία η ερωτική του πρωταγωνιστικού ζευγαριού μεταξύ τους, το σουπλίν πιο πολύ κάβλα έχει.
Αυτός όμως που από ότι έμαθα το τσάκισε το θέμα σε gay sex με διεισδύσεις 10λεπτες, πέη σε στύση κλπ να τα βλέπεις με αρτιστίκ άλλοθι να χαίρεται η ψυχούλα σου στο σινεμά φέτος, ήταν ο Πίτερ Γκριναγουέι με το “Eisenstain in Guanahuato”. Το οποίο περιιγράφει τις μέρες του σκηνοθέτη στο Μεξικό όταν επρόκειτο να γυρίσει το “Que Viva Mexico”, αλλά πιο πολύ στο κρεβάτι τον δείχνει παρά πίσω από την κάμερα. Αύριο θα το δω αλλά έχει γίνει ήδη της πουτάνας με τους Ρώσσους που ούτε να ακούσουν δε θέλουν ότι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κόσμου ήταν λίγο πιο αλέγκρος σεξουαλικά. Τα ίδια είχαν πάθει όταν ανακάλυψαν τις κρυφές επιθυμίες του Τσαϊκόφσκι, τα ίδια και εμείς με τον Μέγα Αλέξανδρο να ξερογλύφεται κοιτάζοντας τον Ηφαιστίωνα.
Λες και το σεξ είναι κάτι απαγορευμένο ή κάτι που έχει μόνο μια έκφραση και όλες οι υπόλοιπες, που αποκλίνουν από αυτό που οι μικροαστοί θεωρούν “κανονικό” είναι ακόμα θέμα σοκ. Ή φτηνό ιλουστρασιόν μελό σαν το “50 Shades of Grey” που ήδη στο Ίντερνετ γίνεται τρελό πάρτι. To “παραβατικό” που στην ουσία του χαρά είναι και χαρά έχει. Eντάξει στις “50 Αποχρώσεις του Μπλε Μαρέν” ψιλοκωμωδία είναι αλλά για δικούς μου λόγους μια δυο φορές συγκινήθηκα. Αλλά είναι γνωστό ότι είμαι ηλίθιος οπότε δεν πιανεται. Ίσως επειδή προχτές και παραπροχτές έκανα επιτέλους το σαδομαζό μου τάμα μου στα γνωστά χαμαιτυπεία που κυλιέμαι τις νύχτες. “Tom’s”, “Shaune” κι ένα άλλο πιο ήρεμο που δεν το θυμάμαι τώρα σαν όνομα αλλά πήγα εκεί γιατί ήταν μαζί μoυ ο Ούγκι κι ο Προβατάκος και τους ήθελα σε πιο κοσμοπολίτικο περιβάλλον να μην τρομάξουν.Και βασικά ήθελα να αποφύγω τη βασανιστική ομορφιά του Νικόλα όταν του προκαλώ αμηχανία. Νωρίτερα είχαμε φάει υπέροχες γαβάθες με νουντλς και διάφορα άλλα περίεργα μέσα τους στο all time classic βιετναμέζικο “Monsieur Vuong” που είναι πραγματική ευφορία γεύσης.
Όταν τελείωσαν αυτές οι πολιτισμένες εκφράσεις κοινωνικότητας, με τον Σιλβέστρο πήγαμε στα γνωστά κακόφημα. Παλιότερα Μπερλινολόγιο μου θα σου έγραφα λεπτομέρειες για το τι και πώς αλλά από τότε που η θεία μου η Μαίη ανακάλυψε το Ίντερνετ και τα διαβάζει και της τα λέει όλα της μάνας μου πρέπει να τα γράφω κρυπτογραφικά. Δε θα σου πω τι έκανα, που έκανα και λίγα δεν τα λες. Θα σου πω όμως κάτι άλλο. Κάτω στα υπόγεια του “Shaune” που σημαίνει στάβλος, και είναι σαν στάβλος όσον αφορά την αλογίσια διάθεση πηδήματος, ήταν ένας τύπος που φορούσε μια λαστιχένια μάσκα. Σαν τον σχιζοφρενή με το πριόνι δηλαδή αλλά στο πιο σικ και σεξουαλικό. Εγώ γενικά με το rubber δεν τρελαίνομαι άσε που σκας από τον ιδρώτα και θέλει μια ώρα να το βάλεις μια να το βγάλεις. Επίσης δεν τρελαίνομαι με το να κάνω σεξ με κάποιον που δεν βλέπω το πρόσωπό του γιατί συνήθως αν ο άλλος δε θέλει να βλέπεις το πρόσωπό του, μάλλον είναι τέρας.
Τέσπα, το έκανα έτσι για να λέω ότι το έκανα κι αυτό. Τελειώνει το παιχνίδι, ανεβαίνουμε από το υπόγειο πάνω στο μπαρ και του ζητάω να βγάλει τη μάσκα. Σαν παιδί ήταν χαμογελαστός και ολοκάθαρος στο βλέμμα του. Τον ρωτάω “γιατί η μάσκα ρε αγόρι μου;” και μου απαντάει με απλότητα το προφανές. “Eπειδή είναι το φετίχ μου”. Tι άλλη εξήγηση να θες μετά από μια τόσο straight απάντηση; To Βερολίνο μπορεί να είναι μια gay πόλη που ενίοτε βγαίνει εκτός ορίων αλλά πάντα έχει straight απαντήσεις. Τόσο απλές μέσα στην πολυπλοκότητα που έχεις μάθει να ορίζεις τα πράγματα, που μένεις άναυδος. Ακόμα κι όταν σε κλέβουν όπως υποψιάζομαι ότι συνέβη με 150 ευρώ που μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν από την τσέπη μου την ώρα που είχα μια πολιτιστική συζήτηση με δύο γυμνούς κυρίους σε ένα κλουβί στο “Shaune”. Kαι αν μου τα έκλεψαν που τα έβαλαν οι μαλάκες αφού ήταν γυμνοί; Δε θέλω να φαντάζομαι.
Τέσπα ξανά, κάπως έτσι είναι και τα μάτια του Νικόλα. Που πήγαμε προχτές και φάγαμε σε ένα υπέροχο ιταλικό, το “Aromi e Sapori” μιλάγαμε, παίζαμε με τις παπαρδέλες στα πιάτα μας και ήπιαμε δύο μπουκάλια κρασί και με έκλεψε από μέσα μου. Πάντα με κλέβει ο Νικόλας στο Βερολίνο κι εγώ μετά προσπαθώ να αμυνθώ με έξυπνες ατάκες που οι μισές είναι ηλίθιες. Πάντα φοράει μια μάσκα ο Νικόλας για να προστατευθεί από το αγριεμένο πλήθος. Πάντα κάθε νύχτα και κάθε πρωί θα στείλουμε ο ένας στον άλλο μήνυμα “καληνύχτα” αφού χωρίσουμε. Και “καλημέρα” όταν ξυπνήσουμε. Να σου πω κάτι Μπερλινολόγιο μου; Δεν υπάρχει πιο περίεργο συναίσθημα από το είσαι ερωτευμένος ή κάτι τέτοιο με κάποιον χωρίς καν να σκέφτεσαι το σεξ μαζί του. Κι αυτή την κάθαρση που μου προσφέρει αυτός ο κρυπτικός Νοσφεράτου, θα του τη χρωστάω πάντα.
Πριν σε κλείσω και για σήμερα Μπερλινολόγιο μου να σου κάνω κι ένα ραπόρτο με το τι παίζει ως τώρα με τις ταινίες του διαγωνιστικού. Βασικά παίζει μια τεράστια σύγχυση καλλιτεχνικής αδιαφορίας χωρίς κανείς να νοιάζεται πραγματικά για τίποτα. Υποτίθεται ότι το “El Club” του αγαπημένου μου Πάμπλο Λορέν, έκανε μια διαφορά. Ο Βιμ Βέντερς με το 3D “Everything Willl Be Fine” oκ ναι, πέρασε αλλά μάλλον δεν ακούμπησε. Για το “The Body” δεν έχω ιδέα και το “Aferim” έχει buzz. Διαισθητικά όλο αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον μέχρι τώρα, οι δύο δυνατοί μονομάχοι είναι το “45 Days” και το λατρεμένο μου “Victoria” με αναπληρωματικό το “El Club” κι ίσως το “Aferim”. Στα έγραφα κι από την αρχή Μπερλινολόγιό μου, ότι φέτος μια πρέζα μετριότητας κυριαρχεί σκιαχτικά στο φεστιβάλ. Λες και η τέχνη έχασε την τέχνη της ή πάει να τη βρει με τόσο ζόρι που τη χάνει στην πορεία.
Γι’ αυτό και ξαναγυρνάω στο Νικόλα. Που μου έμαθε το τραγούδι του δικού μου Βερολίνο. “Mαρμάρωσε η θάλασσα για να έρθω να σε πάρω, και την καρδιά μου σου ’δωσα να μη φοβάσαι χάρο, κατέβηκα πικρά σκαλιά αγάπη μου χαμένη, σε πήρε η νύχτα κι έμεινα πολύ φαρμακωμένη. Ότι κι αν έχω χάνεται, καρδιά μου δεν αντέχω, κάνε τραγούδι τον καημό άλλη χαρά δεν έχω.” Τζένη Βάνου. Πληγωμένη τζαζ με επικάλυψη κομψό σέικ, ελληνικό πάθος και κοσμοπολίτ διάθεση από μια υπέροχη φωνή που κατεβαίνει από τον γκρίζο βερολινέζικο ουρανό στη θάλασσα, μαγεύοντας την σαν ένας χίπι Ιησούς της αγάπης ώστε να περπατήσει πάνω της. Ο Μίμης Πλέσσας θα είναι πάντα ο πιο παρεξηγημένος συνθέτης της Ελλάδας. Και το Βερολίνο η πόλη που θα με πληγώνει πάντα με αδίστακτη τρυφερότητα.
