Πιρουέτες στην καθημερινή ζωή ομομάζουμε τους ελιγμούς προς αποφυγή δυσάρεστων και πιθανώς επώδυνων θεμάτων. Η μεταφορική χρήση του όρου προσβάλει βέβαια τους χορευτές οι οποίοι έχουν στάξει αίμα για να πετύχουν το εφέ της αβίαστης, χωρίς ραφές και αγκομαχητά, κίνησης το οποίο τόσο θαυμάζουμε.
Ο Σεργκέι Πολούνιν πάλι, σταρ του μπαλέτου με σπάνια φυσικά προσόντα και εκρηκτικό χαρακτήρα –δεν έχει κερδίσει τυχαία τον τίτλο του κακού παιδιού του διεθνούς χορευτικού στερεώματος-, περιορίζεται στις επί σκηνής πιρουέτες. Εκεί που τελειώνουν οι υποδείξεις της χορογραφίας, εκεί αρχίζουν οι μετωπικές.
Ο Πολούνιν, πρώτος χορευτής σήμερα του Μουσικού Θέατρου Στανισλάβσκι της Μόσχας, είχε ένα-δυο πράγματα να πει σε εκείνους που θεωρούν ακόμα την ομοφυλοφιλία ανάθεμα. Σε ένα τετράλεπτο φιλμ που σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ ΛαΣαπέλ , ο χορευτής ερμηνεύει το «Take me to the Church» του Χόζιερ, άτυπο ύμνο του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλών.
Το φιλμάκι είναι αξιοθέατο για πολλούς λόγους. Εμείς θα σταθούμε στην τέχνη του Πολούνιν που πραγματικά κόβει την ανάσα.
