Έφηβοι το 1988. Τρέχαμε να αγοράσουμε βινύλια τότε το νέο άλμπουμ της Whitney -με τίτλο το όνομά της- και του Michael Jackson το Bad. Mε χαρά, με την αφέλεια ότι θα χορεύαμε μέχρι το τέλος του κόσμου. Όλα έμοιαζαν υπέροχα. Δεν υπήρχαν multiplex, ούτε κινητά. Ούτε internet. Οι πληροφορίες για το τι αξίζει έφταναν από τα ραδιόφωνα και τις ψυχές μας.
Διαβάζαμε για να είμαστε καλοί μαθητές, αφελή παιδιά που δεν μπορούσαμε ακόμη να δούμε πίσω από τις λαμπερές εικόνες τα ψεγάδια. Ένας κόσμος στον υπερθετικό βαθμό. Τότε που η μόνη μας αναζήτηση ήταν να βρούμε κάποιον ή κάποια να χορέψουμε. Έστω και για ένα βράδυ.
Η Whitney τότε αντιπροσώπευε την χαρούμενη πλευρά της ζωής. Το μονοπάτι της Ντόροθι, από τον Μάγο του Οζ, για να βρούμε το ουράνιο τόξο. Και τα ραντεβού μας γινόντουσαν από τα σταθερά. Όχι κινητά. Όλα σε σταθερότητα. Η Whitney Houston ανακάτευε τις gosspell θρησκευτικές νότες, με τον μάγο της pop μουσικής Neil Rodgers. Σαν μια δόση αδρεναλίνης.
Τα 80s μας υποσχόντουσαν ένα υπέροχο μέλλον. Tα βραδεία στο Fuzz και οι έρωτες να κρατάνε μια βδομάδα. Σαν αφελή παιδιά; Χωρίς υγεία; Ή μάλλον, αυτό ήταν υγεία.
Το Σάββατο 11 Φεβρουαριου του 2012 η Whitney πέθανε στην μπανιέρα της από ένα κοκτέιλ ηρεμιστικών και αλκοόλ. Σαν την Μέριλιν Μονρόε. Και είναι και εκείνος ο στίχος της Κικής Δημουλά από το ποίημα “Λυπημένες Φράσεις”:
“Μην γελάς με πράγματα που δεν αντέχουν.
Στις γειτονιές περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ’ τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν’ αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Μονρόε…
Μη γελάς. Βρέθηκε κάποτε νεκρή η Μονρόε.
Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Κυριακές.“
Μεγαλώσαμε. Μάλλον ωριμάσαμε. Μάθαμε πως το ταλέντο για να τραφεί θέλει την ίδια σου την ύπαρξη. Μάθαμε πως το να είσαι ταλαντούχος το πληρώνεις ακριβά στρέφοντάς το μίσος των άλλων προς τον εαυτό σου. Τα είδωλά μας ποια, ανήκουν στην αθανασία. Εκεί που όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκης ο κόσμος σε παραδέχεται. Όταν δεν τους απειλείς.
Μια γελοία ρεπόρτερ έλεγε πως η βασίλισσα των ποπ τραγουδιών πέθανε από τις καταχρήσεις. Ηλίθιο πλάσμα. Το ταλέντο που σε καταστρέφει δεν θα σε βρει ποτέ. Μόνο η ηλιθιότητα σου θα σε συντροφεύει. Πήγαινε πιο πέρα. Κάποιο ντέφι σε περιμένει, ένα αρκουδάκι. H ένας γάμος σε γιορτή με σφαγμένα αρνιά και κοψίδια. Ποτέ δεν θα μάθεις ή δεν θα μάθουμε πώς γδύνεται η Μονρόε, η Γουίτνεϊ στο καθρέφτη. Εμείς είμαστε άλλωστε κοινοί θνητοί. Τι να ξέρουμε από αυτά; Πώς θα μάθουμε να έχουμε το ταλέντο ζωής; Πώς θα μάθουμε να μην είμαστε απλώς υπάλληλοι; Πώς θα μάθουμε να λέμε την αλήθεια στους άλλους; Πώς θα μάθουμε το να μην πονάμε; Πώς θα μάθουμε να έχουμε σεβασμό; Ακόμη και αν χρειαστεί να ανοίξουμε τις πληγές μας που κρύβουμε καλά;
Άντε πια, που έλεγε και ο υπερταλαντούχος Αλέκος Σακελλάριος, άντε πια απο ‘δω σκουπίδια… Οργανοπαίχτες τις Κυριακές. Αλλού. Ίσως εσείς ξέρετε καλύτερα. Αφήστε εμάς τους καταραμένους στην ησυχία μας. Εμάς τους ηλίθιους. Που καταλαβαίνουμε έναν λυγμό στην φωνή. Και όχι ντέφια για αρκούδες.
Η Γουίτνεϊ ήταν ένα ταλέντο που κάηκε μόνο του γιατι δεν μπορούσε να αντέξει το μεγαλείο του. Τραγική ειρωνεία; Τρία χρόνια μετά, σήμερα η κόρη της βρίσκεται σε κώμα. Την βρήκαν και αυτή σε μια μπανιέρα από overdose. Σαν την μητέρα της. Σαν αρχαία τραγωδία χωρίς λύτρωση όμως. Και θεωρίες συνομωσίας για ενδεχόμενη δολοφονία της 21χρονης Μπόμπι Κριστίνα Μπράουν κατακλύζουν τον τύπο.
Σαν σήμερα πέθανε η Γουίτνεϊ πριν από τρία χρόνια. Σήμερα η κόρη της βρίσκεται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με μηχανική υποστήριξη. Μην γελάς. Με πράγματα που δεν αντέχουν, μην γελάς.
