Εντάξει τώρα, ακόμη και οι πιο άσχετοι, ακόμη και όσοι κατέβηκαν τώρα απ’ τα βουνά, ακόμη και τα κοτοπουλάκια που μόλις βγήκαν απ’ το εκκολαπτήριο το ξέρουν. Η κατανάλωση τετραϋδροκανναβινόλης είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον χαβαλέ. Με το γέλιο, την πλάκα, τον ξεκαρδισμό, όπως θέλετε πείτε το. Γι’ αυτό άλλωστε και το τσιγάρο το σχετικό, το πονηρό, έφερε επί σειρά ετών στην πιάτσα το κωδικό όνομα «γελαστό». «Στρίβω κι ένα γελαστό να το πιούμε», που έλεγε κι ο Ζωρζ Πιλαλί σε έναν από τους αθάνατους μονολόγους του…
Οπότε κάποιος θα το σκεφτότανε. Κάποιος θα έκανε το συνδυασμό, κάποιος θα πρόσθετε ένα συν ένα. Και θα έφερνε στην μικρή οθόνη, στην τηλεόραση, στην οθόνη του υπολογιστή, την μίξη μαριχουάνας και κωμωδίας. Παρέα με μια μεγάλη δόση αυτοσχεδιασμού, μια σχεδόν αναγκαστική δόση αυτοσχεδιασμού, μιας και άμα κάνεις «κεφάλι», δεν είναι και τόσο εύκολο να υπακούσεις σε κανένα σενάριο. Όλα αυτά μαζί σε ένα και μοναδικό (από πάσης απόψεως!) τοκ σόου, που έχει βρει καταφύγιο στο ΥouΤube εδώ και ένα χρόνο και το λένε «Getting Doug With High».
Το όνομα δεν είναι τυχαίο. Προέρχεται από τον Doug Benson, τον εμπνευστή του τοκ σόου, έναν πενηντάρη κωμικό με καλή ιστορία στον στίβο της σάτιρας και αξιοθαύμαστες επιδόσεις στους μαραθώνιους της χασισοποτείας. Την τετραϋδροκανναβινόλη την ανακάλυψε ο Doug εκεί γύρω στα εικοσι-και-κάτι κι από τότε ο δεσμός τους ισχυροποιείται διαρκώς. Σε αντίθεση ωστόσο με άλλο κόσμο που χάνει τα αυγά και τα πασχάλια καπνίζοντας ένα «γεμιστό» τσιγάρο, ο Benson ξελαμπικάρει και παίρνει μπρος. Και σε μια τέτοια στιγμή, σε μια διανοητική κορύφωση, του κατέβηκε η ιδέα για το «Getting Doug With High».
Με δικά του λόγια: «Στα μέσα του 2013, συναντήθηκα με τον Daniel Kellison, πρώην παραγωγό στα σόου του David Letterman και του Jimmy Kimmel. Κι εκεί που κουβεντιάζαμε του είπα: Daniel, θέλω να γυρίσουμε ένα τοκ σόου που θα κάνουμε κεφάλι μπροστά στην κάμερα. Κι ό,τι βγει! Θέλω ρε παιδί μου να δείξω στον κόσμο ότι το κάπνισμα μαριχουάνας δεν είναι και κανά τραγικό πράγμα και ταυτόχρονα θέλω να βγάλω γέλιο. Ο Daniel δεν δίστασε καθόλου να πει το ναι».
Το είπε το «ναι», ανέλαβε την παραγωγή, την έβαλε σε δρόμο, βγήκε το πρότζεκτ στον αέρα τον διαδικτυακό. Και τα πήγε καλά! Το παρακολουθούν πλέον (είτε live είτε κονσέρβα) εκατοντάδες χιλιάδες ρέκτες της κωμωδίας και καμιά φορά ο αριθμός τους υπερβαίνει το εκατομμύριο. Νούμερο που δεν θα χάλαγε και πολύ κάποια τοκ σόου προβαλλόμενα στο αμερικάνικο καλωδιακό σύμπαν. Νούμερο που επιτρέπει στον Benson να συνεχίζει την προσπάθειά του, παρά την σχετική έλλειψη διαφημίσεων και σπόνσορς. Οι λόγοι υποθέτω κατανοητοί…
Κατανοητό είναι επίσης να κρύβονται διάφοροι και διάφορες όταν τους παίρνει τηλέφωνο ο παραγωγός Kellison για να συζητήσει τη συμμετοχή τους στο τοκ σόου. Ακόμη και στο Χόλυγουντ, όπου είναι κάτι παραπάνω από χαλαρά τα ήθη, σκιάζεται η πλειοψηφία της σόου μπίζνες να ασκηθεί στην κατανάλωση προϊόντων τετραϋδροκανναβινόλης (από κάπνισμα σε ναργιλέδες έως space cookies) έτσι χύμα μπροστά στο φακό. Και μία πόρτα να κλείσει, η απώλεια δεν θα ‘ναι και τόσο μικρή. Οπότε φύλαγε τα ρούχα σου για να εχεις τα μισά!
Παρά ταύτα, υπάρχει κόσμος που δεν φοβάται και στέκεται στο πλευρό του Doug Benson. ΟΚ, δεν πάνε οι σούπερ ντούπερ φίρμες, αλλά κι ο Jack Black δεν είναι καμιά τυχαία περίπτωση. Ούτε η Sarah Silverman, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της αμερικάνικης κωμωδίας. Κι άλλοι από κοντά, όχι και τόσο ασήμαντοι. Η Margaret Cho για παράδειγμα ή το θρυλικό δίδυμο των Cheech and Chong, από τους πρώτους υμνητές της μαριχουάνας σε ευρεία κλίμακα. Και έπεται συνέχεια, καθώς το τοκ σόου του Doug Benson μπαίνει σε ολοένα και περισσότερα σπίτια. Άπαξ και σταθεροποιηθεί πάνω από το ένα εκατομμύριο θεάσεις ανά επεισόδιο, θα σου πω εγώ μετά πως θα σκάσουν μύτη αστέρια και αστεράκια για χαβαλέ μπροστά στην κάμερα.
Γιατί αυτή είναι η μαγεία του συγκεκριμένου τοκ σόου. Ο απρογραμμάτιστος, αβασάνιστος, αβάδιστος χαβαλές, σαν αυτόν που κάνουμε στο σπίτι μας με τους φίλους μας. Συζητώντας κάθε χαζομάρα που προκύπτει εκείνη την ώρα, κάθε μικρή και μεγάλη μπούρδα, κάθε περιστατικό που τράβηξε την προσοχή μας. Χαλαρά, κουλαριστά, άνευ δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Και γελαστά πάνω απ’ όλα, γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι (όλη την ώρα) θλιβερή. Το ήξερε το μυστικό κι ο πρόεδρος Clinton, αν θυμάστε. Έστω κι αν δεν εισέπνευσε…
