Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που τα βλέπεις και τρίβεις τους οφθαλμούς σου. Σαν τον Δρακάκη ένα πράγμα (βλέπε Νανά) να σφυροκοπά τον Μαλέλη, σαν το λάδι που φέρνει τούμπες στο νεροπότηρο όταν σε ξεματιάζουν, σαν το γατί σου που δένεται φιόγκος και ξεδένεται ακολούθως με μοναδική ευκολία. Έτσι και αυτή η ιστορία με τα… ΣΥΡΙΖΟσυνθήματα στο Κολωνάκι.
Αρχικώς, έπεσαν τα τείχη πέριξ της πλατείας. Εκεί, στην αρχή της οδού Λεμπέση εθεάθη γκραφίτι ΣΥΡΙΖΑ –με κόκκινο σπρέι φυσικά. Ακολούθως πήραν σειρά δρόμοι πλησίον της Δεξαμενής και τώρα, μία μόλις ημέρα κατόπιν των προγραμματικών, κατακτήθηκε και η οδός Αλωπεκής. Η καρδιά δηλαδή του Κολωνακίου, η καρδιά της πάλαι ποτέ υπερήφανης Σκομπίας, όπου προσέκρουσαν μια φορά κι έναν καιρό τα στίφη των κομμουνιστοσυμμοριτών και ανέκρουσαν πρύμναν.
Πού βαδίζουμε άραγε;
– Θα δούμε κάποια στιγμή τον Νίκο Φίλη να πίνει καφέ στο τραπεζάκι με τα κλειδιά του Da Capo;
– Θα αρχίσει να συχνάζει ο Νίκος Βούτσης στο Salon de Bricolage;
– Θα εγκαταλείψει ο Σταύρος Κοντονής τη σημαία της κάθαρσης και θα ξημεροβραδιάζεται στη Βιβλιοθήκη;
Ήρθε η ώρα μετά την πόλη να αλωθεί και το Κολωνάκι; Ή μήπως αντέχει ακόμη και θα υψώσει ξανά ανάστημα. Υπενθυμίζω ότι το γκραφίτι της Λεβέντη σβήσθηκε μετά από ολίγες, από ελάχιστες ημέρες και αναμένω ανάλογη δράση και για την Αλωπεκής. Αν όχι από τον δήμαρχο Καμίνη, που παραθερίζει στας Χαλανδρίους νήσους, τουλάχιστον από αγωνιστές της ελευθερίας και της ελευθέρας αγοράς…
