Δεν είναι η τηλεθέαση που είναι υψηλή, δεν είναι που οι δημοσιογράφοι που κάνουν τηλεκριτική λένε τα καλύτερα, δεν είναι που πια στο τέταρτο επεισόδιο η «Εθνική Ελλάδος» του Γιώργου Καπουτζίδη, στο Mega, δεν ρίχνει την ποιότητα της, αλλά αντίθετα σηκώνει τον πήχη της ακόμα πιο ψηλά… Αλλά; Είναι που ο Εθνική Ελλάδος έδειξε με αυτή την σειρά την συνέπεια, την καλλιτεχνική του κλάση του, τις αυστηρές διαχωριστικές γραμμές του και την προσωπική του ηθική απέναντι στο κοινό του. Μετά την τεραστία επιτυχία του «Παρά Πέντε» δεν έγραψε άλλο σίριαλ για να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του. Δεν κυνήγησε ευκαιριακά τον προσωπικό του πλουτισμό με λίγο από θέατρο, ελαφρύ σινεμά και άλλη μια ξεπέτα στην τηλεοπτική μυθοπλασία. Κρατήθηκε μακριά γιατί, όπως είχε δηλώσει, «δεν είχε τι να πει».
Έτσι δεν είναι το καλλιτεχνικό έργο, άσχετα απ’ το μέσο έκφρασης του; Δεν είναι αυτό που σε πνιγεί αν δεν το μοιραστείς, αλλιώς απλά και υπαλληλικά θα διεκπεραιώσεις; Ο Καπουτζίδης λοιπόν, με την επιστροφή του μετά από χρόνια στη μυθοπλασία, προς μεγάλη του τιμή, έδειξε πως τιμά το μέσο, δουλεύοντας με αυστηρά κριτήρια και χωρίς να το υποτιμά, μη κάνοντας προχειρότητες, μη κλέβοντας ξένες σειρές, μην αντιγράφοντας ιδέες ταινιών, αλλά με μια δουλειά που είναι εμείς, οι διπλανοί μας, η ζωή μας, η ζωή τους, οι γνωστοί μας, η Ελλάδα σήμερα, στο 2015!
Ευαισθησία, κατανόηση, ανάλυση, λεπτομερής καταγραφή της κοινωνίας, των ηθών, των συνηθειών, της γλώσσας, των συμπεριφορών γύρω μας, της λεπτομέρειας στη καθημερινότητα και στη συνέπεια της επιβίωσης, χιούμορ απ’ αυτό το παρηγορητικό, για να μπορείς να συνεχίζεις, αστείο σαρκαστικό και σπαρακτικό για να ξορκίζεις το κακό, χαμόγελο όλο τρυφερότητα για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, από την υπέροχη Ελισάβετ Κωνσταντινίδου – Ζουμπουλία, μέχρι την θαυμάσια Κωνσταντίνα Μιχαήλ – κομμώτρια, σύζυγο Χρυσαυγίτη, ο Καπουτζίδης αγαπά τους κανονικούς, ταπεινούς, καθημερινούς ανθρώπους. Και οι χαρακτήρες του δεν είναι καρικατούρες, δεν είναι μόνο σχήμα, δεν είναι υστερικά τάχα μου αστεία φιγουράκια, αλλά άνθρωποι όλο υγρασία, αλήθεια, βάθος, αντιθέσεις, παρελθόν, σκέψεις, λάθη, σωστά, αντικρουόμενα συναισθήματα. Δεν είναι σκίτσα αλλά ζωγραφιές με όλα τα χρώματα μέσα του.
Ο ταλαντούχος Γιώργος Καπουτζίδης, με προσήλωση, αφοσίωση, ειλικρίνεια, όραμα, ειλικρίνεια και -ξανά θα το πω- αγάπη για το κοινό του και τους κανονικούς ανθρώπους, διαλέγει ηθοποιούς που ακόμα και αν δεν το υποψιαζόσουν, αυτός βλέπει διάφανα το ταίριασμα με τους ρόλους. Δεν το περίμενα για την Κατερίνα Παπουτσάκη, να παίξει στην κόψη της απογοήτευσης και της κωμωδίας χωρίς να κόβεται από τη λεπίδα, αλλά ισορροπώντας σαν ακροβάτισσα.
Ο Κωνσταντίνα Μιχαήλ είναι σπαρακτική! Την ηρωίδα της την αγαπάς, θες να τη παρηγορήσεις, είναι φίλη σου, θες να την ταρακουνήσεις, θες να τη βοηθήσεις! Και η ηθοποιός όλα στα περνάει! Πιάνω τον εαυτό μου βλέποντας την να γελώ με τις ατάκες της και ταυτόχρονα να αισθάνομαι την αλμύρα απ το βούρκωμα!
Όσο για την Σμαράγδα Καρύδη; Ε! Νομίζω πως ο Καπουτζίδης της κάνει δώρο τους ωραιότερους ρόλους που έχουν υπάρξει στην ελληνική τηλεόραση από καταβολής της και πως αυτή ως μούσα του, πια, τους εμπνέει! Την γυναίκα που ερμηνεύει την ξέρω τόσο καλά! Και τι λεπτομερειακή, καθαρή, κρυστάλλινη, όλο φως, ερμηνεία! Ο δε Μαρκουλάκης ως χρεοκοπημένος μεγαλο-εκδότης είναι απόλαυση! Τον κοιτάω και νομίζω πως θα εμφανιστώ και εγώ, κάπου από το παρελθόν, να χτυπώ την πόρτα του και να ζητώ αύξηση!
Η Μίνα Αδαμάκη ως Ελίζα προκαλεί γέλιο και χωρίς καν να μιλήσει και ενώ ο ρόλος θα μπορούσε να βγει ως καρτούν η ίδια τον σώζει αριστοτεχνικά αφήνοντας να φανεί η αγωνία και το άγχος της ματαιοδοξίας. Η Μαρινέλλα Σαββίδου, ως Κυπρία πληθωρική και πολυλογού Σταλλώ, είναι αποκάλυψη! Ο δε Ορφέας Αυγουστίδης, ως αθλητικός συντάκτης – μυστήριος, είναι όπως πάντα και χωρίς να προκαλεί καμία έκπληξη ένας αφοσιωμένος, δουλευμένος, εμπνευσμένος, χαρά Θεού, ηθοποιός!
Σκηνοθεσία σαν κέντημα, κινηματογραφική, όλα να κυλούν, εναλλαγές συγκίνησης και χιούμορ χωρίς να χάνεται η ισορροπία, μέτρο, απλότητα, αυτή η απίθανη ιστορία του με όλα όσα ζούμε, αστεία ξαφνικά αλλά τόσο φυσικά, προσοχή στη λεπτομέρεια, όλες δε αρετές των προηγούμενων σειρών του Καπουτζίδη, εδώ σταθεροποιούνται, εξελίσσονται, ζυγίζονται. Είναι μια ώριμη, υποδειγματική δουλειά, που ακόμα και το τραγούδι των τίτλων από τους Cosa Mostra, είναι μέρος του πάζλ μιας καλοδουλεμένης, μελετημένης, καλλιτεχνικά σοβαρότατης πρότασης!
Από τη βαθύτατη ανθρωπιά του Γιώργου Καπουτζίδη δεν μπορεί να μη συγκινηθείς, αφού βάζει τον θεατή σε σχέση οικογενειακή σχεδόν, μαζί του! «Αυτή είναι η γιαγιά μου, η Ειρήνη. Ζει στην Οττάβα», λέει ο ηθοποιός την ώρα που στο πλάνο φαίνονται δύο φωτογραφίες της αείμνηστης Ειρήνης Κουμαριανού, που στο «Πάρα Πέντε», πριν δέκα χρόνια, συνεργαζόταν μαζί του και έφυγε πριν δυο απ’ τη ζωή. Και αποτίει έτσι τιμή στην ηθοποιό, στην γυναίκα, στη δουλειά του αλλά και στους θεατές, με την αλήθεια του συναισθήματος και όχι την υποκρισία του.
Όπως καταλάβατε, ήδη, είμαι πωρωμένη με την «Εθνική Ελλάδος» και νοιώθω σε κάθε προβολή της τόση έξαψη όσο και όταν περιμένω νέο επεισόδιο απ’ το «Game of Thrones»! Διαφορετικά είδη, ναι! Άλλά λεφτά, ναι! Όμως, αυτό ζητούσαμε απ’ τους έλληνες δημιουργούς, που έκανε Καπουτζίδης. Μυθοπλασία βγαλμένη απ’ το σήμερα μας, τα αδιέξοδα μας, τη θλίψη μας, τις αποτυχίες μας, τους κινδύνους μας, την ελπίδα μας, την συντροφικότητα μας, την έχθρα μας, τον κρυμμένο η φανερό ρατσισμό μας, το ότι είμαστε θύματα, την φτώχεια μας, την ανάγκη μας για κάτι υψηλό, ή έστω υψηλότερο από αυτό που είμαστε φανερά… Ζητούσαμε την παρηγοριά μας! Και μόνο αυτός, τελικά, μας την έδωσε! Μπράβο του λοιπόν, όπως και μπράβο στο Mega, που για άλλη μια φορά απέδειξε πως μπορεί στα σόου και στις φαντασμαγορίες να τα κάνει σ… σαλάτα, αλλά στην μυθοπλασία ήταν και είναι η πρωτοπορία.
Σ.σ: Τέτοιον ύμνο στην ζωή μου, πως θα έγραφα δεν μου το ‘χα! Καλού κακού, θα πάω αύριο για εξετάσεις, μην έχω περάσει κάνα εγκεφαλικό και δεν το χω πάρει είδηση…
