Από την υποχόνδρια «Βίκυ» στο «Είσαι το Ταίρι μου», στην προστατευτική μαμά του «Ευτυχισμένοι Μαζί» και την λεπρή δασκάλα «Ελένη» στο πετυχημένο «Νησί». Και η τηλεόραση να δίνει τη θέση της στο θέατρο και την πολιτισμένη «Εύα» στα Χάρτινα Λουλούδια, την στρίγγλα «Κατερίνα» του Σαίξπηρ και την εμβληματική «Μπλανς Ντιμπουά» τώρα στο θέατρο Άνεσις και το «Λεωφορείο ο Πόθος». Ρόλοι, απαιτήσεις, σύγχρονες και κλασικές ηρωίδες να ζωντανεύουν και πάντα η ίδια αφοσίωση. Η Κατερίνα Λέχου είναι αδιαμφισβήτητα μια ηθοποιός με βάθος. Η φράση «το έχει» κάθε τελειομανούς σκηνοθέτη…
– Όλα αυτά τα χρόνια τι σχέση έχεις αναπτύξει με το κοινό σου;
Ας ξεκινήσουμε με μία βασική αρχή: αυτή τη δουλειά δεν την κάνουμε για τον εαυτό μας αλλά για τους ανθρώπους που έρχονται και μας βλέπουν. Πιστεύω όμως, ότι η σχέση ηθοποιού – θεατή πρέπει να χαρακτηρίζεται από κάποια όρια. Δηλαδή δεν μπορεί το κοινό να καθορίζει τις επιλογές σου και όσο ζεστή και αν είναι η επαφή σας μετά την παράσταση, δεν παύει να είναι για ΄σενα ένα άγνωστο πρόσωπο. Θα έπεφτες ποτέ εσύ στην αγκαλιά ενός άγνωστου προσώπου; Γιατί να πέσω εγώ λοιπόν; Γενικά στη ζωή μου δεν είμαι αυτό που λέμε «διαχυτικός άνθρωπος». Για παράδειγμα, δεν μου αρέσει καθόλου να με φωτογραφίζουν με κινητό τηλέφωνο. Αν έφερνε κάποιος από το σπίτι του μια φωτογραφική μηχανή θα το εκτιμούσα περισσότερο. Θα έλεγα «κοίτα μπήκε στον κόπο και τη σκέψη να φέρει μια φωτογραφική μηχανή».
– Μπήκες ποτέ στο δίλημμα να παίξεις το λεγόμενο «παιχνίδι της δημοσιότητας»;
Εκεί γύρω στα 25 σου χρόνια καλείσαι να επιλέξεις ποιο μονοπάτι θα πάρεις. Αυτό σημαίνει ότι κάτι θα χάσεις. Εγώ είμαι πολύ πραγματίστρια και ρεαλίστρια στον τρόπο που σκέφτομαι. Αποφάσισα λοιπόν, τι δεν είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για τη δημοσιότητα. Να μην κάνω τίποτα που είναι έξω από εμένα και αυτό το εφαρμόζω στην πράξη. Θα βγω όσο θέλω να βγω, θα πάω εκεί που θέλω να πάω και ναι, μπορεί να θέλει υπομονή αλλά πιστεύω και στην αξία της δουλειάς στο βάθος του χρόνου. Αν επιθυμείς όλα στη ζωή σου να συμβούν γρήγορα, πρέπει να κάνεις πράγματα που ενδεχομένως δεν θέλεις. Πρέπει να το παίξεις αυτό το παιχνίδι δημοσιότητας. Εγώ δεν βιαζόμουν τόσο πολύ και πάντα η αγωνία μου ήταν «πώς θα γίνω καλύτερη, όχι να αποκτήσω δημοσιότητα. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι δεν θα μου δώσει την επόμενη δουλειά μου ένας άγνωστος που θα με δει σε ένα περιοδικό, αλλά ο συνάδελφος και ο σκηνοθέτης που θα έρθουν να με δουν να παίζω.
– Σε τι βαθμό σε ενδιαφέρει η δημόσια εικόνα σου;
Η εικόνα μας είναι εκτεθειμένη και σαφώς, παίζει ρόλο αλλά δεν μπορεί να καθορίσει αυτή τη ζωή μας. Δεν ωφελεί κατά τη γνώμη μου να ασχολείσαι με την εικόνα σου εκτός σκηνής περισσότερο απ΄ ότι εντός σκηνής. Γιατί τότε χάνεται η ουσία του πράγματος. Και η ουσία είναι που σε ταξιδεύει μέσα στον χρόνο. Ούτε η πιο ωραία θα είμαι για πάντα, ούτε η πιο νέα, ούτε η πιο ενδιαφέρουσα. Ήδη έχω παλιώσει. Άρα λοιπόν, σε κάτι άλλο πρέπει να επενδύσω.
– Αυτό το «έχω παλιώσει» πόσο σε πληγώνει;
Είναι η πραγματικότητα. Στη ζωή τα πάντα ρέουν. Ήμουν 25, έγινα 30, πέρασα τα 45 και βγαίνουν από πίσω μου νέες γενιές. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και πρέπει να την αποδεχτούμε και να ξέρουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας γιατί είμαστε εδώ και τι έχουμε να προσφέρουμε. Αν φτιάξεις μια πλασματική εικόνα γύρω από ΄σενα, το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή αυτή θα καταρρεύσει. Και τότε, πίστεψέ με, θα φας μεγάλη ήττα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ NEWPOST
