Ο Αμερικανός ιστορικός Howard Zinn έγραψε ότι «το να διαμαρτύρεσαι πέρα από τα όρια του νόμου δεν είναι παρέκκλιση από τη δημοκρατία, είναι απόλυτα αναγκαίο γι’ αυτήν», μια φράση με την οποία ταυτίζονται απόλυτα τα προφυλακισμένα μέλη της οργάνωσης «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς». Αντίθετα, εδώ και εβδομάδες δεν υπάρχει καμία ταύτιση με τον Χριστόδουλο Ξηρό, τον οποίο είχαν αποδομήσει πριν καν συλληφθεί μέσω της αλληλογραφίας τους με την Αγγελική.
Το τελειωτικό χτύπημα προς τον «χαφιέ, ρουφιάνο, προδότη που νόμιζε ότι ήταν η μετενσάρκωση του Καραϊσκάκη», ήρθε με το κείμενο που έδωσαν στην δημοσιότητα τα προφυλακισμένα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης. Είναι αυτοί που χαμογελούσαν μαζί του στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν του 2013, πεπεισμένοι προφανώς τότε, ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός που τους είχε ενεημερώσει για την απόφασή του να μην επιστρέψει από την άδειά του, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τους βγάλει έξω με μια εντυπωσιακή επιχείρηση, που θα έγραφε ιστορία. Μόνο που τελικά, αποδείχτηκε ότι ο «Μανώλης» της 17Ν ήταν πολύ λίγος ή πολύ ανίκανος για να φέρει σε πέρας μια τέτοια επιχείρηση.
Στο πολύ «σκληρό» κείμενο που δημοσιοποίησαν βάλλουν από την αρχή κατά ριπάς και χωρίς έλεος: «Τι πιο εξοργιστικό απ’ το να μιλάει ο χαφιές της 17Ν για ήθος… Αυτός που στις προανακριτικές του καταθέσεις το 2002 (υπάρχουν αναρτημένες στο διαδίκτυο), κλαψούριζε και εκλιπαρούσε τους μπάτσους να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης, ως αντάλλαγμα της συνεργασίας του με τις διωκτικές αρχές. Τι πιο προκλητικό απ’ το να εμφανίζεται ο καταδότης ως ο τιμητής του “κινήματος”. Αυτός που, μέχρι σήμερα, δεν έχει ζητήσει ούτε μια συγνώμη από τους πρώην συντρόφους του για τις ισόβιες που τους “χάρισε” με τις αβίαστες ομολογίες του στην αντιτρομοκρατική (χωρίς να πέσει ούτε καν μια σφαλιάρα). Τι πιο αντιφατικό απ’ το να επικαλείται ο γραφικός επίδοξος ηγετίσκος σεβασμό στις συλλογικές διαδικασίες και στη διαφορετικότητα. Στα παραληρήματά του που υποδυόταν την μετεμψύχωση του Καραϊσκάκη, εμφάνιζε κόμπλεξ εξουσιομανίας, δοκιμάζοντας τα νεύρα των συντροφισσών και των συντρόφων που, με τιτάνια υπομονή, τον ανέχονταν έναν ολόκληρο χρόνο και τον φυγάδευαν, με ρίσκο τη ζωή και την ελευθερία τους, απ’ τους μπάτσους».
Αποκάλυψαν μάλιστα ότι ήταν τόσο ανίκανος, ώστε όταν τον εξοβέλισαν από τον κύκλο τους, συνελήφθη μέσα σε λίγες ώρες από την ΕΛ.ΑΣ. Τον κατηγορούν ευθέως ότι σαμπόταρε διαρκώς το σχέδιο απόδρασής τους και ξεσπαθώνουν εναντίον του σε κάθε παράγραφο, χωρίς έλεος: «Ενώ στην αρχή τον στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις θεωρώντας τον σύντροφο, γράφοντας μάλιστα «κάποτε αντάρτης… πάντοτε αντάρτης», ξεχάσαμε πως υπάρχει και το «κάποτε ρουφιάνος… πάντοτε προδότης».
Κάνουν λόγο για ένα ελεεινό υποκείμενο και ένα σιχαμερό μυθομανή υπάνθρωπο, ενώ δεν αποφεύγουν να κάνουν την αυτοκριτική τους στο γιατί αφού ήξεραν ποιος ήταν ο Ξηρός, επέλεξαν να τον εμπιστευθούν. «Η μετάθεση ευθυνών είναι το πιο εύκολο πράγμα… “Δεν ξέραμε… Δε γνωρίζαμε… Δεν υπολογίσαμε σωστά”. Η αλήθεια, όμως, είναι πιο απλή: Ξέραμε, γνωρίζαμε, επιλέξαμε να υπολογίσουμε λάθος…»
Όπως επισημαίνουν μάλιστα «Υπάρχουν πράγματα που δεν ξεγράφονται και η ρουφιανιά είναι ένα από αυτά. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να ξαναγράψει το βιβλίο της ζωής του, οφείλει να περάσει απ’ την “κάθαρση” μιας δημόσιας αυτοκριτικής και μιας σεμνής και γενναίας συγνώμης. Όμως είπαμε, εδώ μιλάμε μόνο για εμάς. Όλα αυτά τα ξέραμε και επιλέξαμε να προσπεράσουμε την ιστορία. Ξεγελαστήκαμε από κανέναν; Προφανώς όχι. Επιλέξαμε συνειδητά ότι “η επανάσταση αγιάζει τα μέσα”. Ακόμα όμως κι αν “η επανάσταση αγιάζει τα μέσα”, το σίγουρο είναι τελικά πως “η επανάσταση δεν αγιάζει τους ανθρώπους”.
Άργησαν λίγο τα παιδιά αλλά το κατάλαβαν…
