«Δε θα μπορέσω την Πέμπτη, έχω γενέθλια». Τα γενέθλια του Emmanuel Perrotin, του ιδρυτή της επιτυχημένης γκαλερί Perrotin τα τελευταία 25 χρόνια. Ο Perrotin άνοιξε τη γκαλερί του όταν ήταν μόνο 21 χρονών όπως και μια σειρά από άλλους επιτυχημένους γάλλους γκαλερίστες. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα είναι ο Yvon Lambert και ο Daniel Templon. Αν ανοίξετε το «Say who», καθώς και η τέχνη έχει ανάγκη από gossip, θα τους βρείτε να φιγουράρουν πρώτοι, δικαιωματικά. H Λιλ είναι μια πόλη που βρίσκεται μια ώρα από το Παρίσι με το τρένο και έχει αφιερώσει τους τελευταίους μήνες ένα τριώροφο κτήριο για τη στέγαση ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος των καλλιτεχνών που ο Perrotin ανακάλυψε ή βοήθησε στην ανάδειξη τους. Επίσης, για όσους είδατε την ταινία Adele υπάρχει μια σκηνή που οι καυτές πρωταγωνίστριες επισκέπτονται μια πισίνα-μουσείο! Στη Λιλ θα βρείτε, ακόμα, τη γνωστή κινηματογραφική σχολή Fresnoy, όπου υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση Καναδών καλλιτεχνών. Το βίντεο Parcours της Jacynthie Carrier, η οποία ζήτησε από μια ομάδα ανδρών, γυναικών και παιδιών να τρέξουν κάτω από τη βροχή σε μια ερημική παραλία, οι σταγόνες βροχής πάνω στο δέρμα τους έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου.
Θα σας ομολογήσω κάτι, έχω υπάρξει στόκερ, όχι όπως ο φίλος μου ο Π., διαδικτυακά και διασκεδαστικά, αλλά στην πραγματική ζωή. Έχω αφιερώσει ώρες παρατηρώντας τους ανθρώπους εν αγνοία τους και κατά καιρούς τους έχω ακολουθήσει για διάφορους λόγους, είτε περιέργειας, είτε ακόμα και ασφάλειας, δικής τους ασφάλειας. Η Sophie Calle, όμως, το κάνει καλύτερα και μάλιστα έχοντας το γάλλο φιλόσοφο Baudillard να το επιβεβαιώνει. Διαβάζω το Follow me. Η Sophie είχε ακολουθήσει έναν άντρα που έμαθε τυχαία ότι θα πήγαινε στη Βενετία. Έμαθε το ξενοδοχείο του καλώντας το μισό τηλεφωνικό κατάλογο, κατάφερε να τρυπώσει στο απέναντι σπίτι ώστε να τον παρακολουθεί από το παράθυρο, ανέκρινε όσους του μιλούσαν για να μάθει την επόμενη του κίνηση μέχρι την τελική επιστροφή. Ακολουθούσε τα ίχνη του και τα έσβηνε διαπράττοντας μια συμβολική δολοφονία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια μεγάλη θυσία. Είναι σαν να παραδίδεις τη ζωή σου σε κάποιον άλλον, να γίνεσαι κάποιος άλλος μέσα από τα βήματα του, να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στον άλλο. Κοιτάζω ένα έργο που περιλαμβάνει τις φωτογραφίες και τα απομνημονεύματα της όταν ζήτησε από τη μητέρα της να πληρώσει έναν ιδιωτικό ντεντέκτιβ για να την ακολουθήσει στην καθημερινότητα της. Ο ντεντέκτιβ δε γνωρίζει ότι γνωρίζει ότι την παρακολουθεί! Μερικά χρονια αργότερα επαναλαμβάνει το πείραμα.
Λίγο πιο δίπλα εμφανίζεται ένα σουρεαλιστικό γλυπτό ενός νεκρού γαιδάρου, ένας σύγχρονος Λουίς Μπονουέλ θα έλεγα κινδυνεύοντας από τα βέλη των πιστών, ο Maurizio Cattelan. Κάνω ένα βήμα πιο πίσω καθώς μόλις είχα προσπεράσει έναν άλλο πίνακα του, ένα καμβά αλά Λούσιο Φοντάνα με χαραγμένο ένα Ζ. Χαμογελάω με το αναρχικό του πνεύμα και το χιούμορ του όπως τότε που κρέμασε μια ταμπέλα “Γυρνάω σε λίγο” έξω από την έκθεση του.
Ο χώρος έχει κατακλυστεί από έναν καλλιτέχνη που λατρεύει το γυαλί, Jean-Michel Othoniel. Μια σειρά από σφαιρίδια, κόμπους ή χάντρες από γυαλί που παριστάνουν το εργαλείο με το οποίο ο Λακάν προσπάθησε να εξηγήσει τις σχέσεις του πραγματικού, του συμβολικού και του φανταστικού. Ο Othoniel παίζει με το γυαλί, την αντανάκλαση του, το υποκείμενο το οποίο αντικρίζουμε μέσα σ’αυτό, μ’εμάς, τους χειραφετημένους επισκέπτες.
Μια σειρά από μεγάλα ονόματα ακολουθεί στους επόμενους ορόφους. Η γιαπωνέζικη κουλτούρα μέσα από τον σούπερ σταρ Τακάσι Μουρακάμι που δημιουργεί ένα κόσμο too good to be true, ανάμεσα στα χαρούμενα λουλούδια, ψάξτε αυτό που κλαίει.
H έκθεση περιλαμβάνει δυο φωτογραφίες της Paola Pivi, ευρέως αναγνωρίσιμες, οι δυο ζέμπρες στο χιονισμένο μινιμαλιστικό σκηνικό που προσφέρουν τα βουνά του Gran Sasso και η λεοπάρδαλη που κατεβαίνει τα σκαλιά σε ένα δωμάτιο γεμάτο με 3.000 κούπες καφέ. Παίζοντας αριστουργηματικά με την αντίθεση ανάμεσα στα εύθραυστα αντικείμενα, τα μινιμαλιστικά σκηνικά και το στοιχείο της άγριας ζωικής δύναμης, ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό και κυρίως θέτοντας υπό ερώτηση το στοιχείο της ζωής καταφέρνει να δημιουργεί συνθέσεις απόλυτης ομορφιάς. Η Paola δεν έπλασε στη φαντασία της τις πολικές αρκούδες στο Παρίσι ή στη Νέα Υόρκη αλλά στο Βόρειο Πόλο όπου είχε εγκατασταθεί μετά από μια μακροχρόνια διαμονή στην Ινδία με τον σύζυγο της, ποιητή και συνθέτη, Karma Lama. Στο τελευταίο της σόου παρουσιάζει πολικές αρκούδες σε διαφορετικά χρώματα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Παρουσιάζει τους γείτονες της και άρα μας εκθέτει σε ένα κομμάτι της ζωής της. Είναι, δηλαδή, ένα γενναιόδωρο νοητικό still life.
Όσο γι’ αυτούς που θεωρείται την αρχιτεκτονική ισοδύναμη με τα προκαταρτικά, θα εκτιμήσετε το έργο του Xavier Veilhan. Τα τρισδιάστατα γλυπτά του ξεχωρίζουν για τη σχέση που δημιουργούν με το χώρο και προτείνουν μια καινούργια ανάγνωση του. Το παιχνίδι με τις κλίμακες, τον όγκο και την απλότητα, τα brut σχεδόν υλικά με τη λεπτοδουλεμένη επεξεργασία. Στην έκθεση παρουσιάζει τα γλυπτά της σειράς Architectes, η οποία περιλαμβάνει την αναπαράσταση του πάνθεον των αρχιτεκτόνων Norman Foster, Claude Parent, Richard Rogers, Renzo Piano, Tadao Ando, Jean Nouvel κτλ.
Όταν ο Perrotin γνώρισε το Damien Hirst μέσω του Dominique Pasqualini της κολεκτίβας IFP πριν 20 χρόνια περίπου ήταν ένα παιδί που διασκέδαζε βγάζοντας φωτογραφίες δίπλα σε κεφάλια απαγχονισμένων στη σχολή ανατομίας, έχοντας μια περίεργη σχέση με τον θάνατο και όχι ένας από τους πιο καλοπληρωμένους καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι που σήμερα είναι επιτυχημένοι και χαρακτηρίζονται ως εμπορικοί, είναι κάποιες φορές οραματιστές και άνθρωποι που κινούνται από τα προσωπικά τους πάθη και τις φιλοδοξίες, τις οποίες χτίζουν με σκληρή δουλειά αλλά και με σκληρές δημόσιες σχέσεις. Έχοντας μια μεγάλη αγάπη στα βραδινά τρένα και στα φτηνά λεωφορεία, σας προτείνω να πάρετε το επόμενο για να δείτε μια έκθεση ή για να κάνετε ένα μεγάλο ή μικρό πάθος πραγματικότητα. Οι ιστορίες που έχετε να διηγηθείτε για εκείνη τη φορά που κάνατε 10 ώρες για να φτάσετε στο Λονδίνο για το Frieze Art Fair ή περάσατε 15 ώρες σε ένα αεροδρόμιο του Μιλάνου για να δείτε τον καλό σας, είναι αυτές που μετράνε περισσότερο. Α, Και να ταξιδεύετε με στυλ γιατί ποτέ δε ξέρετε ποιος θα σας καλέσει στο πριβέ πάρτι στο Mikado!
