Ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας «κοιμήθηκε» στις 23 Ιανουαρίου. Ήταν ενενήντα χρονών και είχε βασιλεύσει δέκα γεμάτα χρόνια –είχε διαδεχτεί στον θρόνο τον αδερφό του βασιλιά Φαχντ, γιο επίσης του Ιμπν Σαούντ, του ιδρυτή της σύγχρονης Σαουδικής Αραβίας. Άσκησε την εξουσία κατά τρόπο απολυταρχικό με πλήρη περιφρόνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές δικαίου που ίσχυαν –ή υποτίθεται ότι ίσχυαν- για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Στη διάρκεια της βασιλείας του περίπου εκατό άνθρωποι κάθε χρόνο καταδικάζονταν σε θάνατο, οι άντρες δεν τιμωρούνταν για την δολοφονία των συζύγων τους ή των παιδιών τους και τα βαρύτερα εγκλήματα φορτώνονταν πάντα ως διά μαγείας σε μετανάστες από οικονομικά ασθενείς χώρες. Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι ο πληθυσμός της Σαουδικής Αραβίας είναι δυσανάλογα μικρός σε σχέση με την έκτασή της -28 εκατομμύρια περίπου, εκ των οποίων τα 8 είναι ξένοι εργαζόμενοι στην αραβική χερσόνησο, πολλοί κάτω από άθλιες συνθήκες- οπότε αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει εκατό άνθρωποι το χρόνο: πρόκειται για «σκορ» το οποίο αφήνει πίσω άλλους κι άλλους –χώρες εννοούμε- που έχουν κατηγορηθεί για τις χαμηλές επιδόσεις τους στο θέμα του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Ο θάνατος του Αμπντάλα ήρθε ακριβώς σε μια στιγμή που η κατσαρόλα τη Μέσης Ανατολής βράζει και οι μεγάλοι παίκτες της διεθνούς πολιτικής σκηνής αναζητούν συμμαχίες και ισορροπίες που θα τους επιτρέψουν να διατηρήσουν την ηγεμονική θέση τους στην περιοχή. Ίσως αυτό να εξηγεί και την προκλητική ωμότητα με την οποία Βρετανία και Αμερική έσπευσαν να εκφράσουν τη λύπη τους για την απώλεια του βασιλιά. Ο Ομπάμα, ο οποίος δεν μπόρεσε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων να παραστεί στη συγκέντρωση στο Παρίσι για την επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, με το που έμαθε την είδηση, άλλαξε το πρόγραμμά του και έσπευσε να μεταβεί στο Ριάντ κουβαλώντας μαζί του ένα σύμφυρμα στελεχών και των δύο μεγάλων κομμάτων για να εκφράσουν όλοι μαζί τα συλλυπητήριά τους στο νέο μονάρχη. Μάλιστα, για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις από την τόση σπουδή, η Μισέλ Ομπάμα εμφανίστηκε ασκεπής, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον ντόπιο γυναικείο πληθυσμό.

 

 

Όμως, τα συλλυπητήρια τους στον Σαλμάν, τον ογδοντάχρονο ετεροθαλή αδερφό του Αμπντάλα, ο οποίος τον διαδέχτηκε στον θρόνο, έσπευσε να υποβάλει και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μεσίστια ανέμιζε η σημαία στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ κατόπιν κυβερνητική εντολής όπως και σε πολλά άλλα δημόσια κτίρια –από τον κανόνα εξαιρέθηκε η Σκωτία, της οποίας οι αρχές δεν συμμερίστηκαν τη λύπη της υπόλοιπης χώρας. Όπως πλέον είναι γνωστό, ένα σημαντικό μέρος των Βρετανών δεν ανταποκρίθηκε θετικά στην πρωτοφανή αυτή επίδειξη αλληλεγγύης προς τον οίκο των Σαούντ. Ακόμα και τα δεξιόστροφα Μέσα Ενημέρωσης σημείωσαν τη δυσαρέσκεια που προκλήθηκε απ’ το γεγονός. Τη δυσαρέσκεια επέτειναν δύο γεγονότα. Το ένα αφορά στο παρελθόν, όταν η βασίλισσα αρνήθηκε σε πρώτη φάση να υποστείλει τη σημαία στα ανάκτορα όταν πέθανε η πριγκίπισσα Νταϊάνα –τελικά ο «εμφύλιος» απετράπη με παρέμβαση του πρωθυπουργού αλλά οι Εγγλέζοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες, δεν ξεχνάνε ποτέ. Το δεύτερο αφορά στο παρόν. Πριν καν προλάβει να κάτσει στον θρόνο του ο Σαλμάν, ογδόντα ετών, τρεις άνθρωποι εκτελέστηκαν δημόσια δια αποκεφαλισμού στη Σαουδική Αραβία. Το ένα από τα θύματα ήταν μια γυναίκα από τη Βιρμανία η οποία είχε καταδικαστεί για τον θάνατο της οκτάχρονης θετής κόρης της η οποία πέθανε μετά από τον βιασμό της με μακρύ κυλινδρικό αντικείμενο στον κόλπο και τον πρωκτό.

Η γυναίκα, η οποία σύρθηκε στον τόπο εκτέλεσής της στη Μέκκα κλαίγοντας και ουρλιάζοντας ότι δεν έκανε τίποτα, υπέστη κατά πάσα πιθανότητα τις συνέπειες του αξιώματος ότι τίποτα δεν πρέπει να σπιλώσει τη φήμη των βέρων υπηκόων των Σαούντ. Οπότε, από το να αποδειχθεί ότι δράστης του εγκλήματος ήταν κάποιο από τα άρρενα μέλη της οικογένειας, θυσίασαν την παρείσακτη. Ο αποκεφαλισμός που έλαβε χώρα στη μέση του δρόμου και απαίτησε εκ μέρους των εκτελεστών τρεις σπαθιές βιντεοσκοπήθηκε από έναν από τους αστυνομικούς που ήταν επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης στη διάρκεια της εκτέλεσης. Τώρα ο αστυνομικός αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να έχει ανάλογη τύχη αφού η δημοσιοποίηση του γεγονότος έγινε αιτία αντιδράσεων σε πολλές χώρες της Δύσης.

Και σα να μην έφτανε το προηγούμενο περιστατικό, περιστατικό ρουτίνας στη Σαουδική Αραβία, ένας εκ των τοπικών θρησκευτικών ηγετών κατέκτησε και αυτός μια θέση στην αθανασία όταν έγινε γνωστό πως για τη δολοφονία της πεντάχρονης κόρης του την οποία είχε κατ’ επανάληψη βιάσει, θα τιμωρηθεί με ένα απλό πρόστιμο. Η αιτία είναι ότι σύμφωνα με την βερσιόν του ισλαμικού δικαίου που εφαρμόζεται στη Σαουδική Αραβία ο πατέρας δεν τιμωρείται ό,τι και αν κάνει στα παιδιά του. Η νέα κυβέρνηση του Σαλμάν, ο οποίος πριν καν δεχτεί τα συλλυπητήρια των δυτικών ηγετών για τον θάνατο του αδερφού του, είχε προλάβει να αποβάλει από την κυβέρνηση τους γιους του εκλιπόντος, θέλησε να διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις ανακοινώνοντας τη δημιουργία μιας τηλεφωνικής γραμμής για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας ώστε παρόμοια θέματα που βλάπτουν την εικόνα της χώρας να προλαμβάνονται. Φυσικά, ουδείς δίνει σημασία σε αυτές τις εξαγγελίες.

 

Η επιρροή που ασκούν οι Σαουδάραβες στη Δύση είναι δύσκολο να εξηγηθεί, ακόμα και με οικονομικούς όρους. Τα ανεξάντλητα αποθέματα πετρελαίου που κρύβει στο υπέδαφος της είναι λιγότερο σημαντικά απ’ ό,τι ήταν κάποτε λόγω του shale gas, του σχιστολιθικού αερίου που παράγουν οι ΗΠΑ, το οποίο –υποθετικά- τους απελευθερώνει από τον ζυγό των αράβων πετρελαιάδων. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξηγηθεί αν λάβει κανείς υπόψη την αρνητική δημοσιότητα –η αχίλλειος πτέρνα των πολιτικών- που την συνοδεύει. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι εκτός από το αποτρόπαιο θέαμα των αποκεφαλισμών και την κατάντια των γυναικών στην αραβική χερσόνησο, υπάρχει και το όζον ζήτημα των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου.

Ακόμα δεν έχουν αποχαρακτηριστεί οι 28 σελίδες του πορίσματος για τις επιθέσεις που αφορούν στην ανάμειξη της Σαουδικής Αραβίας. Καλύπτονται ακόμα από το πέπλο του κρατικού μυστικού –για λόγους εθνικής ασφάλειας- το οποίο ούτε ο Μπους, αλλά ούτε και ο Ομπάμα θέλησαν να ανασηκώσουν. Τους λόγους μπορεί κανείς μόνο να τους υποθέσει όμως οι ελάχιστοι εκείνοι ευσυνείδητοι γερουσιαστές που διάβηκαν την πόρτα του θωρακισμένου υπογείου όπου φυλάσσεται το πόρισμα, ολόκληρο, χωρίς συντομεύσεις, και όπου οι γερουσιαστές μπορούν να εισέλθουν χωρίς μολύβι, χαρτί, βοηθούς, φωτογραφικές μηχανές και άλλα gadgets, λένε ότι άσπρισαν τα μαλλιά τους. Και, φυσικά, διεκδικούν εκ μέρους του αμερικανικού κοινού, τη δημοσιοποίηση των σχετικών στοιχείων. Πρόσφατα μάλιστα ένας εξ’ αυτών παρατήρησε: Πως εξηγείται το γεγονός ότι τολμήσαμε να δημοσιοποιήσουμε τα στοιχεία για τους βασανισμούς κρατουμένων από τη CIA και για τις μυστικές φυλακές και δεν τολμάμε να δημοσιοποιήσουμε οτιδήποτε ενοχοποιεί τη Σαουδική Αραβία; 

Πιθανότατα η εξήγηση βρίσκεται στη διαρκή σύγκρουση των Αμερικανών και των καλύτερων φίλων τους με τη Ρωσία. Μιας σύγκρουσης που μέχρι πρότινος οδήγησε τους δυτικούς στις αγκάλες του σουνίτικου εξτρεμισμού τον οποίον εκπροσωπούν οι Σαουδάραβες. Το παζλ είχε περίπου ως εξής: Ενισχύουμε τη Σαουδική Αραβία σε βάρος των γειτονικών κρατών, του Ιράκ και του Ιράν και τώρα πια της Συρίας, για να κρατάμε τους Ρώσους σε απόσταση βολής από τους θαλάσσιους δρόμους από και προς τη Μεσόγειο. Ένας πόλεμος που διεξάγεται με όπλο την τιμή του πετρελαίου και βασικό παίκτη, για τη Δύση, τους άρχοντες της Σαουδικής Αραβίας.