Αστεία αστεία, τα σποτάκια παίξανε ρόλο σε αυτές τις εκλογές. Και μπορεί να πει κανείς ότι παίξανε ρόλο καθοριστικό μιας και, άμα δεν είχε σκάσει μύτη το σποτ των ΑΝΕΛ με το τραινάκι, αυτή τη στιγμή μπορεί ο Τσίπρας να σχημάτιζε κυβέρνηση με τον Σταύρο κι όχι με τον Πάνο. Άλλο πράγμα δηλαδή, όσο κι αν η πρωτοκαθεδρία σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκει σε αυτόν που διατηρεί 149 έδρες στο κοινοβούλιο. Κι από την άλλη, τα σποτ του ΣΥΡΙΖΑ καθησύχασαν πολύ κόσμο ενώ τα σποτ της Νέας Δημοκρατίας μάλλον θόλωσαν τα νερά αντί να διευκρινίσουν και να προμοτάρουν τις θέσεις της κυβέρνησης. Κι όταν τα σήματα είναι ανάκατα και μπουρδουκλωμένα, ο ψηφοφόρος το σκέφτεται διπλά…
Τη μεγάλη δουλειά ωστόσο την έκανε το τραινάκι. Και το μήνυμα το υποσυνείδητο που ένας φίλος μου, παλιό στέλεχος της συντηρητικής παράταξης, το αποκρυστάλλωσε ως εξής: «Βγαίνει ο Καμμένος και λέει στους δεξιούς: «Παιδιά, χάσατε. Το ξέρετε, το ξέρουμε, ο Σαμαράς δεύτερος θα βγει. Τι θέλετε λοιπόν, να πάρει ο Τσίπρας απόλυτη πλειοψηφία και να κάνει ό,τι γουστάρει ή να του τραβάμε και ολίγο χειρόφρενο όποτε χρειάζεται; Βάλτε μας εμάς στη Βουλή και μην αγχώνεστε. Θα την κάνουμε τη δουλίτσα». Και τσακ, τους κλείνει το ματάκι. Άσε που του έφτιαξε και του ίδιου τη δημόσια εικόνα, έτσι που τον έβγαζε καλοκάγαθο και προσηνή και όχι εκείνον τον Καμμένο που άναβε και κόρωνε και κατακεραύνωνε τους πάντες και τα πάντα. Τις εκλογές τις πήρε ο Τσίπρας, αλλά τις τηλεοπτικές εκλογές τις πήραν οι ΑΝΕΛ.»
Καθαρά μηνύματα, όπως καθαρά ήταν και τα μηνύματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίδα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη κλ.π, κλ.π. Έννοιες δηλαδή διαφανείς, εύκολα αντιληπτές και αναγνώσιμες από το εκλογικό ακροατήριο. Και ματιά επαγγελματική στις εικόνες από ένα κόμμα που είναι κοντά στην εξουσία και χρειάζεται να κάνει απλώς ένα επιπλέον βηματάκι. Ούτε ταμπούρλα, ούτε ζουρνάδες, ούτε χαβαλέδες, ούτε άγχη και στρες. Χώρια το σποτάκι με τις γυναίκες που, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν το πιο καίριο όλων. Όχι μόνο γιατί στεκόταν απολύτως διακριτό από τα υπόλοιπα της προεκλογικής καμπάνιας αλλά και διότι πέτυχε να πολώσει ένα όχι και τόσο ασήμαντο τμήμα της κοινής γνώμης. Κι αυτή είναι εν τέλει η δουλειά των σποτ, να συζητιούνται και να καθορίζουν τον διάλογο. Και να αποκαλύπτουν, λέω εγώ, πόσο στενόμυαλοι είναι μερικοί μερικοί. Βλέπε, για παράδειγμα, αστέρα του ραδιοφώνου γνωστό για τη φινέτσα του και το ευρύ του πνεύμα που είπε: «Καταλαβαίνω όταν γκρινιάζουν οι γυναίκες στο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ “δεν θέλουμε να βγαίνουμε στα εξώφυλλα των περιοδικών”. Φυσικό είναι, ποια να βάλουν δηλαδή στο εξώφυλλο την Κωνσταντοπούλου;» Και δώσε χα, χα, χα και δώσε χου, χου, χου, μόνο που αυτή η καφρίλα στο τέλος γυρίζει μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της.
Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, με δυο λόγια τα μπουρδούκλωσε. Αρχικά, επένδυσε στο φόβο, ποντάροντας στην τρομολαγνεία και στις απειλές του ευρωπαϊκού αποκλεισμού και της δραχμοποίησης. Και στη συνέχεια, όταν είδε ότι δεν της βγαίνει το χαρτί του γκραν γκινιόλ, προσπάθησε να αλλάξει ρητορική και να μιλήσει με φωνή αισιοδοξίας. Αλλά ήθελε να πει και την «αλήθεια», την οποία «αλήθεια» όμως δεν θέλει τελικά κανένας ψηφοφόρος να ακούσει. Μέσα σε όλα αυτά, τα σποτάκια της Νέας Δημοκρατίας έμοιαζαν περισσότερο με προσωπική παράσταση του Αντώνη Σαμαρά παρά με καμπάνια πολιτικού κόμματος. Ο πρωθυπουργός αυτό, ο πρωθυπουργός εκείνο και πάντα σε πρόσωπο πρώτο ενικό και όχι πρώτο πληθυντικό. Στην περίπτωση αυτή μπορεί να συσπειρώνεις τον κόσμο τον δικό σου (πράγμα που σε γενικές γραμμές πέτυχε η Νέα Δημοκρατία…), αλλά τους υπόλοιπους τους συσπειρώνεις απέναντί σου. Και έτσι τις χάνεις τις εκλογές και βγάζεις ύστερα ανακοινώσεις για το πόσο μεγάλο λάθος έκανε ο Τσίπρας που δεν ορκίστηκε με θρησκευτικό όρκο. Λες και αυτός που έχει απλήρωτο τον ΕΝΦΙΑ, καίγεται ιδιαιτέρως για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του πρωθυπουργού.
