Είμαι από τους «τυχερούς» εκείνους της ζωής που έχω βιώσει μεγάλες απώλειες…  Όσο μεγάλες μπορεί να θεωρηθούν οι απώλειες των γονιών και πολυαγαπημένων φίλων. Ο πατέρας μου στα 30 και η μαμά μετά από νόσο που την βασάνισε για τέσσερα χρόνια, αρκετά νέα για τα σημερινά δεδομένα, αφού δεν είχε κλείσει τα 62.  

Ο πρώτος θάνατος αγαπημένης φίλης που με σημάδεψε ήταν όταν αποχαιρετίσαμε την φίλη μου την Ματίνα στα 32 της. Τότε έξω από το νεκροταφείο μαζί με τους υπόλοιπους «κολλητούς» συνειδητοποίησα ότι εγκαταλείπαμε με βίαιο τρόπο την εποχή που νομίζαμε ότι ήμασταν «αθάνατοι» . Υποστηρίζουν πολλοί ότι το πένθος περνάει… Δεν είμαι βεβαία, όπως ταλανίστηκα πάρα πολλές φορές στην ζωή μου κατά την διάρκεια «μετωπικών» αποχαιρετισμών, αν υπάρχει δικαιοσύνη από εκείνους που διαφεντεύουν το σύμπαν.

Τα συναισθήματα που εναλλάσσονται της απώλειας είναι τόσα πολλά που αρκεί μια μουσική, ένα χρώμα, μια μυρωδιά, μια ταινία, ένα φαγητό, μια φωτογραφία, να ξεσηκώσει, στο χρόνο που νομίζεις ότι έχεις διαχειριστεί την αλλαγή της καθημερινότητας, να σε οδηγήσουν σε μια συναισθηματική βουτιά που να θυμίζει το «20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα»!

Η πιο άγρια απώλεια, φυσικά, είναι η στιγμή που ο γονιός αποχαιρετάει το παιδί του. Ο λαός ισχυρίζεται το εξής: «Θεέ μου, μην με κάνεις ν’ αντέξω ό,τι μπορώ». Σήμερα, μια εποχή που έχουμε βυθιστεί πολλοί από μας στην θλίψη, στον θυμό και στην παραίτηση, ίσως δεν  αξιολογούμε τα αυτονόητα. Όπως το να σηκωνόμαστε το πρωί από το κρεβάτι χωρίς να πονάμε, το να βλέπουμε, το ν’ αγκαλιάζουμε το παιδί μας, το να μπορούμε να διακρίνουμε την γεύση του καφέ και της σοκολάτας…




 

Η Μπέλλα Κυδωνάκη, πολύ γνωστή στους περισσότερους ως αστρολόγος, 3 χρόνια μετά τον θάνατο του γιού της , μιλάει τόσο για τα στάδια του πένθους αλλά και για το πώς μαζί με άλλες μητέρες που έχουν βιώσει το ίδιο, διαχειρίζονται την απώλεια με απόλυτη πίστη στον θεό και με πάρα πολλή αγάπη. Πιστεύει ότι προσφέροντας αγάπη απλόχερα ενισχύει τον σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνη και το παιδί της. Απαντάει σε οτιδήποτε θα θέλατε πιθανόν να μάθετε από έναν άνθρωπο που έχει νιώσει τον απόλυτο πόνο. Για το πώς διαχειρίστηκε το άμεσο διάστημα μετά τον θάνατο, για τις αποφάσεις που πήρε έτσι ώστε να «δεχθεί» μηνύματα από την ενέργεια που δεν χάνεται ποτέ, για τα συναισθήματα που έχει για άλλους γονείς που δεν έχουν βιώσει αντίστοιχη εμπειρία με την δική της, για την «κρουαζιέρα» που έχουν οργανώσει οι μαμάδες που βιώνουν ίδια πραγματικότητα…

Την άκουγα…

Μου εξήγησε ότι ο ήρωας είναι εκείνος που ξεπερνάει τα όριά του.

Και ότι καθένας μας είναι ένας μικρός θεός…

Δείτε την συνέντευξη: