Η Έλενα Ναθαναήλ της καρδιάς μας, με ρίζες από το Αϊβαλί και την Μάνη, για μένα, εκτός από υπέροχη ηθοποιός, ως γυναικεία φιγούρα ήταν σημείο αναφοράς των εφηβικών μου χρόνων. Ξανθιά εγώ, θαύμαζα τα μακριά μαύρα λαμπερά μαλλιά της, το βελούδινο βλέμμα της, το λευκό δέρμα, την ψιλόλιγνη κορμοστασιά της! Μ’ άρεσε που περπατούσε με την περηφάνια ελαφίνας, μ’ άρεσε που αν και συμμετείχε σε προκλητικές σκηνές δεν ήταν δυνατόν να πλασαριστεί ούτε σαν «πρόστυχη», αλλά ούτε και σαν πρωταγωνίστρια που μπορούσε να υποστηρίξει ανάλαφρους ρόλους.
Η Έλενα διέθετε αξιοπρέπεια, αισθαντικότητα και στυλ. Γυναίκα αντισυμβατική, δεν παντρεύτηκε ποτέ, γέννησε την κόρη της Ίνκα, την οποία απέκτησε από τον σύντροφό της Γιώργο Τσαγκάρη, γεγονός τουλάχιστον επαναστατικό για την εποχή εκείνη, προφυλάσσοντας απολύτως την προσωπική της ζωή από δημοσιογράφους και paparazzi. Σκεφτείτε την «σεισμική δόνηση» που θα προκαλούσε τότε, το 1973, η δημοσιοποίηση της γέννησης του μωρού μιας πρωταγωνίστριας του βεληνεκούς της Ναθαναήλ, εκτός γάμου…
Η πρώτη εμφάνιση της Έλενας γίνεται στην ταινία του Διαλιανίδη «Κάτι να καίει» και η τελευταία της στην τηλεοπτική σειρά του MEGA «Γοργόνες».
Θυμάμαι ότι όταν για πρώτη φορά μετά τον θάνατο της Έλενας, είδα την κόρη της Ινκα να δίνει συνέντευξη τηλεοπτική, σοκαρίστηκα και από την ομοιότητα , αλλά και από την τεράστια απώλεια που ένιωθα ότι η Ίνκα δεν μπορούσε να διαχειριστεί, καθώς κατά δήλωσή της «η Έλενα ήταν όλη μου η ζωή». Μιλούσε για την μητέρα της, για τις στιγμές στο κτήμα της Έλενας στην Εύβοια, όπου όλοι γνωρίζαμε ότι εκεί είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής της, για την σχέση της με τον άντρα που έζησε περισσότερο από 20 χρόνια της ζωής της, τον βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Τάσο Μητρόπουλο… Με τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα στην αναπόληση των στιγμών, όταν μάνα και κόρη κάνανε μαζί το τελευταίο μπάνιο στην θάλασσα, πριν η Έλενα φύγει…
Ήταν τόσο ο πόνος της Ίνκας που ένιωσα ότι ήθελα να κάνω ό,τι πιο αυθόρμητο εκείνη την στιγμή. Να της χάριζα μια τεράστια αγκαλιά και να της θύμιζα ότι το βλέμμα της μαμά της, έχει «γράψει» στο μυαλό μας για να μας θυμίζει το πιο ακριβό συναίσθημα: Αυτό της αγάπης, της υπόσχεσης και της αφοσίωσης…
Η Έλενα με την Ίνκα
Η Έλενα απομονωμένη στο κτήμα της, ζούσε σαν αγρότισσα, ανάμεσα σε δέντρα, αμπέλια και άλογα.
Ο Καλλίστρατος, άλογο του ιπποδρόμου που έπασχε από καρκίνο, υιοθετήθηκε από την Έλενα για να τον σώσει και να μην θανατωθεί. Τον αγαπούσε σχεδόν σαν παιδί της και το άλογο ανάρρωσε. Οι φωτογραφίες της Έλενας, οι ελάχιστες που κυκλοφόρησαν από το κτήμα, την έδειχναν αγκαλιά με την μουσούδα του Καλλίστρατου.
Όταν έγινε η διάγνωση του δικού της καρκίνου, το 2008, ο καρκίνος στον πνεύμονα ήταν τόσο επιθετικός που οι γιατροί πρόβλεπαν ελάχιστο προσδόκιμο ζωής. Κάποιοι μιλούσανε για μέρες…
Εκείνη, μετά από μικρή παραμονή στο νοσοκομείο, γύρισε στο κτήμα και συνέχισε ν’ ασχολείται με τη γη της και τ’ αγαπημένα της πλάσματα. Στο κτήμα εκείνο, η Ναθαναήλ έζησε περισσότερο από 30 χρόνια, διαθέτοντας για την δημιουργία του όλα τα χρήματα που είχε κερδίσει από την δουλειά της.
Από την στιγμή της διάγνωσης, έως το τελευταία χειροκρότημα πέρασαν μόνο δυο μήνες…
Την ώρα που η ψυχή της Έλενας έφευγε, όπως αποκάλυψε η Ίνκα πέντε χρόνια μετά τον θάνατο της, το άλογο της Έλενας, ο Καλλίστρατος, έκανε σαν τρελό… Χλιμίντριζε δυνατά και χτυπούσε με τα πίσω πόδια του τον στάβλο… Μία εβδομάδα μετά τον θάνατο εκείνης, ξεψύχησε και ο Καλλίστρατος…
Ο Καλλίστρατος και η Έλενα
Φυσικά και θα ήταν αδύνατον να γράψω ότι όσο έβλεπα την Ίνκα ν’ αφηγείται την ιστορία ζωής με την μητέρα της, ένιωθα μια απίστευτη θλίψη. Εγωιστικό αυτό που σκέφτηκα αλλά, επειδή ήταν αντιστάρ, επειδή επέλεξε να ζήσει την ζωή που ήθελε με κόστος, επειδή υπήρξε το εφηβικό μου πρότυπο ως γυναίκα, επειδή ποτέ δεν πρόκειται να εξοικειωθώ με την απώλεια και τους αποχαιρετισμούς, θα κρατήσω την μεταξένια εικόνα της… Γιατί… Γιατί αν ήταν ύφασμα η Ναθαναήλ, μόνο μετάξι θα μπορούσε να είναι. Σαν τα «καθαρόαιμα μεταξωτά», που ο παππούς της έφερνε στην Ελλάδα…
(Δείτε την τελευταία της συνέντευξη στην Έλενα Κατρίτση)
