Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, site, εφημερίδες και περιοδικά βρίθουν αυτές τις μέρες αναλύσεων, ειδήσεων, συνεντεύξεων, φυσικά πολιτικού λόγου, προγραμμάτων, ιδεολογικών τάσεων και άκρως φιλοσοφικοπολιτικής φρασεολογίας. Mea culpa βεβαίως, αλλά προσωπικά, τις μισές απ’ τις ορολογίες δεν τις ξέρω, τις άλλες μισές μισές τις ξέρω –και όλα μαζί κάνω πως τα ξέρω, για να μην καταλάβουν και οι υπόλοιποι πόσο άσχετη είμαι μιας και η ίδια ζω μ’ αυτό και είμαι εξοικειωμένη.

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, παρακολουθώ την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον Νίκο Χατζηνικολάου, όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λέει πως «εμείς ρεβανσιστές, δεν είμαστε». «Ούτε εμείς», φωνάζω εγώ περιχαρής, «γιατί έχουμε κάνει οικογενειακώς εξετάσεις και δεν δείξανε τίποτα»! Από τις αντιδράσεις της ομήγυρης κατάλαβα πως οι μόνοι που θα μιλάνε μαζί μου πολιτικά, αν δεν μορφωθώ σύντομα, θα είναι η Γωγώ Γαρυφάλλου ή Γωγουλίνι και ο Αλέξανδρος Πετρίδης με τη διπλανή του, που όσο να ‘ναι έχουν και γνώσεις τραγουδιού…

Για να μη μου φάω το δίκιο, βέβαια, πρέπει να πω πως στα αλήθεια τώρα: φανταστείτε ένα ορεινό χωριό στην Ευρυτανία, όπου οι 10 τελευταίοι κάτοικοι του, μεσα στο βαρύ βουνίσιο χειμώνα, μαζεύονται στο καφενείο να ακούσουν τις ειδήσεις. Βγαίνουν δημοσιογράφοι και πολιτικοί και πλακώνονται στα CDS και στα ELA και στους φομενταλισμούς! Αλλά μπορεί στα πλατό, που ασκείται πλέον η πολιτική, να έχουν ξεχάσει κι αυτή την Ελλάδα, αλλά και την απλότητα.

Ήταν κάποτε, λέει, ένας άνθρωπος με το -δύσκολο να προφερθεί- όνομα Βωνβενάργκ! Ήταν, λέει, πολύ φτωχός, πολύ άσχημος, πολύ φιλάσθενος και σχεδόν τυφλός. Ήταν άσημος και δε νοιάζονταν κανείς για αυτόν, ούτε όσο ζούσε, μα ούτε κι όταν πέθανε, μόλις στα 32 του χρόνια. Λίγο πριν πεθάνει, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του και εκεί τον πρόσεξε, πρόλαβε και τον γνώρισε και τον εκτίμησε ο Βολταίρος. Σήμερα ο Βωνβενάργκ θεωρείται ένας από τους επιφανείς νόες του Διαφωτισμού. Έλεγε λοιπόν, ο σοφός αυτός άνθρωπος πως «όταν μια ιδέα δεν έχει τη δύναμη να διατυπωθεί απλά, αυτό είναι ένα σημάδι ότι πρέπει να την απορρίψουμε». Φυσικά δεν γνώριζε, πως εμείς, εδώ στην χώρα αυτή, στα 2015, από τα 1747 που εκείνος πέθανε, για να ψηφίσουμε στις εκλογές την ερχόμενη Κυριακή, παίζουμε στα δάχτυλα τα εξής:

Οπορτουνισμός: Που θα πει καιροσκοπισμός και άντε να τη βγάλουμε καθαρή και στον αφρό ό,τι κι αν συμβεί!

Ρεβανσισμός: Σημαίνει εκδικητικότητα προς τον πολιτικό αντίπαλο, ήτοι μια κατινιά του τύπου «μωρέ θα σου δείξω εγώ», στο πιο κυριλέ!

Ρεβιζιονισμός: Μοιάζει ως ήχος λίγο με την άνωθεν πολιτικής ορολογίας λέξη, πλην όμως σημαίνει άλλο πράγμα (Γωγουλίνι μου, αν με διαβάζεις, για σένα απλουστεύω, διότι εγώ τα ξέρω αυτά τα βασικά), δηλαδή την αναθεώρηση μιας αρχικής ιδέας, την άμβλυνσή της ιδεολογικής θέσης.

Ρεφορμισμός: Πάμε στα μαθήματα για πιο προχωρημένους τώρα, μιας και τα άλλα τα παίζουμε στα δάχτυλα, όπου η λέξη σημαίνει την πολιτική ιδεολογία που εντάσσεται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και πρεσβεύει ότι η κοινωνική αλλαγή επιτυγχάνεται όχι με επανάσταση και βίαιες ρήξεις αλλά με σταδιακές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις του κοινωνικού συστήματος! Σιγά σιγά, αδέλφια και όχι τύπου αμέτι μου χαμέτι μου, δηλαδή…

Σεχταρισμός (καλό ε;): Η πρακτική ενός κόμματος να λειτουργεί ως «σέχτα», ως  μικρή οργανωμένη ομάδα προσώπων με ίδιες πεποιθήσεις που ακολουθούν κάποιον με την έννοια του δασκάλου ή αρχηγού. Προέρχεται, σου λέει, από τη λατινική λέξη sequor «ακολουθώ». Παρακαλώ μη το μπερδέψετε με τον «σιχτιρισμό» που στέλνει σιχτίρ και τους δασκάλους και τους αρχηγούς και όλες τους τις σέχτες μαζί…

Φονταμενταλισμός: Παρ’ ότι άκουγα τη λέξη χρόνια και μου φέρνε στο νου τα ωραία φοντάν, εδώ καμία σχέση με τα γλυκάκια. Η λέξη σημαίνει τις τάσεις εμμονής ή επιστροφής σε άκρως συντηρητικά θρησκευτικά βιώματα του παρελθόντος, τα οποία λειτουργούν ως μέσο αντίστασης σε κάθε αλλαγή και εξέλιξη!


Και τώρα περνάμε στις ξένες λέξεις και στα αρχικά, που εκεί κι αν είναι θάλασσα κι αλμυρό νερό:

CDS: Όχι δεν έχει σχέση με το CSI Μαϊάμι ή Νέα Υόρκη, αλλά σημαίνει «collateral debt obligation» ή, ελληνιστί, ασφάλιστρα κινδύνου. Τα αγοράζουν οι κάτοχοι ομολόγων, όταν βλέπουν ότι αυτά χάνουν την αξία τους. Κάθε έτος πληρώνουν μια προμήθεια στον πωλητή των cds και αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός στη χώρα των οποίων τα ομόλογα κατέχουν, αποζημιώνονται από τον πωλητή των cds. Η σύμβαση cds μοιάζει με ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο όπου η μία πλευρά αναλαμβάνει τον κίνδυνο και η άλλη πληρώνει την ασφαλιστική κάλυψη. Απλό ε; Όχι;… Έτσι μου το πε η Ντίνα Καραμάνου, έτσι το κατάλαβα, διότι με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις…


SPREADS: Αυτό, που τα πέντε τελευταία χρόνια το λένε όλοι και κάνω πως καταλαβαίνω πάντα, ενώ μαύρη άγνοια είχα (παρελθοντικός χρόνος για ξεκάρφωμα!). Στην αρχή, δε θα σας κρύψω, νόμιζα ότι ήταν κάποια μάρκα ψωμιού πιθανόν χωρίς γλουτένη, αλλά τώρα, που έγινα φωστήρας, ξέρω πως σημαίνει την διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο με το οποίο δανείζεται μια τράπεζα και το επιτόκιο που αυτή δανείζει! Κόλαση συζητάμε!

ELA: Θα πει Emergency Liquidity Assistance! Το έμαθα με κάτι λαθάκια, ασορτί με τις ανύπαρκτες γνώσεις τις δικές μας, που έκανε η Ραχήλ Μακρή. Θα πει, το σύστημα στο οποίο καταφεύγουν τράπεζες που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από το ευρωσύστημα, γιατί δεν έχουν να δώσουν ενέχυρα με την ελάχιστη πιστοληπτική διαβάθμιση που απαιτεί η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να ξέρουμε τα της πρώτης δημοτικού, λέμε!). Το ELA ουσιαστικά είναι προσωρινή ρευστότητα που παρέχεται σε φερέγγυο τραπεζικό ίδρυμα για να καλύψει έκτακτες ανάγκες όπως η εκροή καταθέσεων. Οι τράπεζες δεν το παίρνουν απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας τους.

Διαβάστε, γιατί μέχρι την Κυριακή, μπορεί να μας βάλουν και κάνα τεστ απροειδοποίητο…