Ο άντρας που έβγαινε τρέχοντας από το εβραϊκό παντοπωλείο στο Παρίσι, δεν πρόλαβε καν να περάσει την έξοδο. Οι άνδρες της GIGN -είναι οι επίλεκτοι κομάντος της Γαλλικής αστυνομίας- άδειασαν πάνω του πάνω από είκοσι γεμιστήρες.

Τα περίστροφά τους έριχναν ακόμη και όταν ο τρομοκράτης είχε σωριαστεί νεκρός στο έδαφος, θέλοντας να σιγουρευτούν ότι δεν θα υπάρξει καμία αντίδραση. Οι δύο επιδρομές των Γαλλικών Ειδικών μονάδων -εκτός από την GIGN έλαβαν μέρος στην επιχείρηση και άνδρες της RAID- που έδωσαν τέλος στον τρόμο που κυρίευσε το Παρίσι και τα περίχωρά του, έγραψαν άλλο ένα ματωμένο κεφάλαιο στην σύγχρονη ιστορία.

Έχουν γραφτεί πολλά, αλλά με ευτυχή κατάληξη και άλλα με δεκάδες η εκατοντάδες θύματα, που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων. Το 1972, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, η επιδρομή της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» στα καταλύματα των Ισραηλινών αθλητών τέλειωσε μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Η γερμανική αστυνομία προέβη σε μια επιχείρηση που κατέληξε στο θάνατο έντεκα μελών της Ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ, ενώ δύο ακόμη είχαν εκτελεστεί κατά την διάρκεια της εισβολής των Παλαιστινίων στους κοιτώνες των αθλητών. Η πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ, πήρε την απόφαση να εκδικηθεί τους υπαίτιους με μια άκρως απόρρητη επιχείρηση που έφερε την κωδική ονομασία «Η ανάσα του Θεού».

Η πανίσχυρη Μοσάντ, έστειλε ομάδες πρακτόρων της στην Ευρώπη για να δολοφονήσουν τους, κατά την γνώμη τους, υπαίτιους για την σφαγή του Μονάχου. Από το 1972 μέχρι το 1988 δεκαπέντε άτομα σκοτώθηκαν από πράκτορες των Ισραηλινών, σε επιχειρήσεις που μπορεί να έμεναν για πάντα ένα καλά κρυμμένο μυστικό των Ισραηλινών, αν ένας πράκτορας τους, δεν άνοιγε το στόμα του. Ο Άβνερ-έτσι έγινε γνωστός- προφανώς επειδή ένοιωσε ότι η Μοσάντ τον «πρόδωσε» μίλησε στον συγγραφέα Τζορτζ Τζόνας, ο οποίος έγραψε το περίφημο πλέον «Vengeance», το βιβλίο που αναστάτωσε τους Ισραηλινούς όσο κανένα άλλο.

Οι τελευταίοι θα αποδείξουν ξανά ότι δεν αστειεύονται, όταν στις 28 Ιουνίου του 1976 τρομοκράτες καταλαμβάνουν ένα αεροσκάφος της Air France, που εκτελούσε το δρομολόγιο Παρίσι-Τελ Αβίβ. Στις 3 Ιουλίου εκατό κομάντος της επίλεκτης ομάδας Sarayet Metkal τους οποίους μετέφεραν μαζί με τον εξοπλισμό τους τέσσερα μεταγωγικά C-130, προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του Έντεμπε στην Ουγκάντα, όπου είχε καταλήξει το αεροσκάφος. Η επιχείρηση διήρκεσε είκοσι λεπτά και οι 246 όμηροι απελευθερώθηκαν, ενώ όλοι οι τρομοκράτες σκοτώθηκαν.

Δυστυχώς σε μια άλλη τρομοκρατική επίθεση, δεκαέξι χρόνια αργότερα στην Μόσχα, τα θύματα ήταν πολλά, όταν 50 Τσετσένοι τρομοκράτες κατέλαβαν το θέατρο «Ντουμπρόβκα» κρατώντας ομήρους 916 άτομα. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν τέσσερις ημέρες και οι σκηνές με τις «Μαύρες χήρες» ζωσμένες με εκρηκτικά να κυκλοφορούν ανάμεσα στους ομήρους με το δάχτυλο έτοιμο να τα πυροδοτήσει σόκαραν την υφήλιο. Οι Spetsnaz-πρόκειται για την ελίτ των Ρωσικών ειδικών δυνάμεων-ανέλαβαν δράση σε μια επιχείρηση που δέχτηκε εντονότατη κριτική. Αιτία; Το αέριο που διοχέτευσαν μέσω των αεραγωγών ώστε να πιάσουν στον ύπνο τους τρομοκράτες, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα των θάνατο αρκετών ομήρων λίγες ώρες μετά.

Η φόρμουλά του ήταν μυστική και στα νοσοκομεία όπου μεταφέρθηκαν οι όμηροι, οι γιατροί δεν ήξεραν την σύστασή του, ώστε να χορηγήσουν και το κατάλληλο αντίδοτο. Οι Ρώσοι κομάντος κατέβηκαν με σκοινιά από την οροφή, εκτελώντας εν κινήσει τις κοιμισμένες «Μαύρες χήρες» και τους υπόλοιπους Τσετσένους με μια σφαίρα στο κεφάλι. Απελευθερώθηκαν πάνω από 700 άτομα, αλλά 130 πέθαναν από αυτό το μυστηριώδες αέριο, για το οποίο η Ρωσική κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει την παραμικρή εξήγηση, παρά τις έντονες κριτικές που δέχτηκε.

Το ίδιο έπραξε και στην «Σφαγή του Μπεσλάν» τον Σεπτέμβριο  του 2004, όταν Τσετσένοι τρομοκράτες κατέλαβαν το δημοτικό σχολείο του χωριού κρατώντας ομήρους περισσότερα από 1100 άτομα, εκ των οποίων 777 ήταν παιδιά. Οι Spetsnaz προσπάθησαν να κάνουν την δουλειά τους μέσα σε ένα χάος, αφού η περιοχή δεν είχε «ασφαλιστεί» και ήταν γεμάτη από γονείς και συγγενείς των ομήρων. Η επιδρομή κράτησε πάνω από δέκα ώρες και είχε σαν  αποτέλεσμα τον θάνατο 300 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και 186 παιδιά.

Η εικόνα ενός Spetsnaz που βγήκε κρατώντας στην αγκαλιά του ένα βρέφος, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του γι’ αυτά που είχε δει έμεινε για πάντα χαραγμένη στην μνήμη…