Τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι, το μακελειό στο περιοδικό, η καταδίωξη των εκτελεστών, η θανάτωσή τους, η εισβολή στο εβραϊκό παντοπωλείο και όλα όσα ακολούθησαν και θ’ ακολουθήσουν,καλύφθηκαν με εκατοντάδες ώρες ειδησεογραφικών ρεπορτάζ από τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, με τους τηλεθεατές να παρακολουθούν με περιέργεια και αμηχανία, καθώς η συμφορά μοιάζει ακίνδυνη όταν την παρακολουθείς απο την τηλεόραση .

Πιστεύω ότι «το σφυροκόπημα» ειδήσεων και εικόνων από την τηλεόραση και από τα sites, δίνουν στο κάθε γεγονός ένα βάρος δυσανάλογο με την σπουδαιότητά του. Κινδυνεύουν όλα να ισοπεδωθούν, καθώς συγχέεται διαρκώς το ουσιαστικό και το επουσιώδες. Τα θέματα εξαντλούνται, εμείς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε, ενώ απλώς τα έχουμε μόλις αγγίξει. Με δυο λόγια. μας αποκοιμίζουν την ώρα ακριβώς που μοιάζει να μας ενεργοποιούν, με αποτέλεσμα στο τέλος της μέρας να μοιάζουν όλα ασήμαντα…

Θυμάστε τον πόλεμο του Περσικού; Ο πρώτος πόλεμος που καλύφθηκε live, όταν οι τηλεθεατές με την παντόφλα και τρώγοντας πίτσα, παρακολουθούσαν συστοιχίες πυραύλων κρουζ και πάτριοτ, με τον ουρανό της Βαγδάτης να μοιάζει με τον ουρανό της Γιουροντίσνεϋ, την στιγμή που παρευλαύνουν οι αγαπημένοι ήρωες των παιδικών μας χρόνων.

Η δική μου άποψη για το μακελειό στο Παρίσι, είναι η εξής: Καταρχάς, η Δύση είχε πάντα μια ελλιπή γνώση για τα κινήματα που αναστατώνουν τους Αφροαμερικάνους, τους Νοτιαμερικάνους, τους Ασιάτες. Θεωρούμε, δηλαδή, εμείς οι δυτικοί, ότι άλλες κατηγορίες πλυθησμών στον πλανήτη που πιστεύουν «σε αλλο θεό», μπορεί να είναι αλλεργικοί με τα υποτιθέμενα πλουραλιστικά ιδεώδη.

Κρίνουμε τους άλλους από τον εαυτό μας, χωρίς να συλλαμβάνουμε ότι η άνιση εξέλιξη του κόσμου κάνει την κάθε ήπειρο, αν όχι την κάθε χώρα, να μοιάζει σαν διαφορετική… ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και είμαστε ανίκανοι οι περισσότεροι ν’ αντιληφθούμε τις βεντέτες, τις εξεγέρσεις, τα πογκρόμ, τις εκτελέσεις δημοσιογράφων, που σατίριζαν τον προφήτη. Στην δική μας κουλτούρα, όταν κάποιοι σατιρίζουν ή κακοποιούν τον Χριστό, θεωρείται ακόμη και… τέχνη. Για άλλους, όμως, η… ανασκολόπηση του προφήτη Μωάμεθ είναι η αφορμή που του δίνει το εισιτήριο για τον παράδεισο.

Οι τζιχαντιστές που έχουν «παντρέψει» την στρατιωτική εκπαίδευση με την μεταφυσική, έχουν ένα όραμα: Να πεθάνουν για τα ιδανικά τους. Γιατί τότε και μόνο τότε θα ζήσουν την πραγματική παραδεισένια ζωή που «δαιμονισμένα» όλοι επιθυμούμε. Το γεγονός ότι στην αδυσώπητη πολεμική τους μηχανή, δεν στρατολογούνται μόνο μουσουλμάνοι, αλλά και Ευρωπαίοι, οι οποίοι αρνήθηκαν την δική τους θρησκεία, ασπάστηκαν το Κοράνι και εκπαιδεύονται για να  γίνουν μάρτυρες, αποδεικνύει την τραγική αδυναμία του δυτικού κόσμου να δημιουργήσει όραμα.

Κυνικά θα έλεγα «καλά να πάθουμε», αφού δεν αγαπάμε την Ιστορία. Δεν πήραμε κανένα μάθημα από το Βιετνάμ, την Καμπότζη, το Ιράν, την Κούβα, τον εμφύλιο στο Σουδάν, την Αιθιοπία, τη Σομαλία, τους Παλαιστίνιους, τους Κούρδους, τους Τιμορέζους…

Για μας ο κάτοικος των «μακρινών χωρών» παρουσιάζεται μόνο με δυο μορφές: Εκείνη του τρομοκράτη και εκείνη του πεινασμένου. Μας τρομάζει ή μας προκαλεί οίκτο.  Καθηλωμένοι με την παντόφλα μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, ακολουθούμε την τακτική: “Μηδέν δράση, μηδέν πρόβλεψη, ξορκισμός των εύθραστων ανθρώπινων υποθέσεων.

Έχουμε γίνει ειδικοί στο να μην απασχολούμαστε με ό,τι αφορά τους άλλους.

Καλωσορίσαμε στην ζώνη των διαταραχών . Εκεί όπου η ένδεια, η αυθαιρεσία και η τρέλα συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ…