Η μουσική αποτελεί κυρίαρχο ρόλο στη ζωή. Σε παροτρύνει να σκεφτείς, να ξεσπάσεις και να ζήσεις εμπειρίες και καταστάσεις με διαφορετική ματιά. Με κάθε καινούργιο τραγούδι η διαδικασία ξεκινάει πάλι από την αρχή. Δεν ξέρω αν αυτά που περιγράφω ακούγονται ξένα, εγώ πάντως τέτοια περίπτωση είμαι. Ο λόγος που άρχισα να ενδιαφέρομαι για οικονομικά και πολιτική και αποφάσισα να μπω σε αυτόν τον χώρο και ακαδημαϊκά, ήταν η μουσική. Punk rock συγκροτήματα της νέας γενιάς θεμελίωσαν πολλές μου πεποιθήσεις και με ώθησαν να ενημερωθώ για διαφορετικά κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Έμαθα για τον WTO (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) και για εγκλήματα πολέμου από τραγούδια της punk rock και alternative σκηνής με αποτέλεσμα να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στα διαφορετικά θέματα που αφορούν τον κόσμο και την κοινωνία.
Ο ήχος ως μέσο έκφρασης ιδεών και αντιλήψεων ήταν αυτό που με πάθιασε στη μουσική, κάνοντάς τη την αγαπημένη μου μορφή τέχνης για πολλά χρόνια. Σήμερα έχει κατακτήσει και ο κινηματογράφος ένα παρόμοιο κομμάτι στη ζωή μου, αλλά αυτές οι μορφές τέχνης συνδυάζονται άρτια (το soundtrack της ταινίας «In Bruges» παίζει ασταμάτητα από τη προηγούμενη βδομάδα στα αυτιά μου). Η μουσική με έπλασε σαν χαρακτήρα, μου δημιούργησε νέες πτυχές και μου ανέπτυξε μια πιο ολοκληρωμένη σκέψη.
Έχοντας ξυπνήσει λοιπόν Κυριακή πρωί, είχε έρθει η μέρα όπου θα έβγαζα από την λίστα ένα από τα top πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό ήταν να δω ζωντανά τους μουσικούς που με ενέπνευσαν και με επηρέασαν να δημιουργήσω μεγάλο κομμάτι της personas μου. Τους Clash λίγο δύσκολο να τους δω, δυστυχώς, αλλά έχοντας ένα μέλος στην οικογένειά μου που κατάφερε να τους δει live, μπορώ να συμβιβαστώ τουλάχιστον με την περιγραφή. Σειρά είχαν οι Rise Against. Μπήκα στο μετρό και ξεκίνησα, δίχως την επίγνωση του τι πήγαινα να κάνω ή τι μουσική θα άκουγα για τις επόμενες ώρες. Έχοντας περάσει ορισμένες πιεσμένες εβδομάδες τον τελευταίο καιρό με εργασίες και λοιπές υποχρεώσεις, το μυαλό μου έτρεχε αλλού και δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αυτό που πήγαινα να κάνω.
Προορισμός το φεστιβάλ Vans Warped Tour. To Warped Tour ξεκίνησε σαν οργάνωση το 1994 με στόχο να μπλέξει την κουλτούρα των street αθλήματων, όπως το skateboard και το BMX, που είχαν αρχίσει να γίνονται πιο αγαπητά στους έφηβους, με το χώρο της punk rock και alternative μουσικής. Συγκροτήματα που συμμετείχαν στο project από την πολύ αρχή ήταν, μεταξύ άλλων, οι NOFX και οι Bad Religion. Σήμερα, το Warped Tour έχει φτάσει να φιλοξενεί δεκάδες συγκροτήματα, γνωστά αλλά και ανερχόμενα, και να περιοδεύει σε ολόκληρο το κόσμο.
Είναι από τα πιο γνωστά φεστιβάλ για punk rock και alternative μουσική αν και, τα τελευταία χρόνια, έχουν παίξει στις σκηνές του και pop ή hip-hop φυσιογνωμίες και συγκροτήματα. Κατά τη διάρκεια της μέρας και ενώ πολλά συγκροτήματα παίζουν, διάφορες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα όπως διαγωνισμοί skateboard ή BMX, οπότε είσαι υπεύθυνος να διαμορφώσεις τη μέρα σου όπως εσύ θες.
Το φεστιβάλ θα λάμβανε χώρα στο Alexandra Palace στο βόρειο Λονδίνο. Ένα καταπληκτικό μέρος με φοβερό παρκάκι μπροστά, το παλάτι (στη κυριολεξία) είχε δύο μεγάλες κεντρικές αίθουσες με μια σκηνή στη μια και δύο στην άλλη. Στο υπόγειο είχαν τοποθετήσει άλλη μια σκηνή για συγκροτήματα που έπαιζαν ακουστική μουσική. Γενικώς ότι αρέσει περισσότερο στον καθένα. Stands με μπλούζες και ενημερωτικά φυλλάδια για τη δράση ορισμένων οργανώσεων που χορηγούν (η Διεθνής Αμνηστία, η Greenpeace και η Peta έχουν στο παρελθόν πολλές φορές συνεργαστεί με το Warped Tour, αλλά κυρίως στην Αμερική). Τέλος εννοείται ποτό και φαγητό.
Η οργάνωση καταπληκτική. Πήγα μιάμιση ώρα αφού άνοιξαν οι πόρτες στις 2:30 και δεν βρήκα καθόλου ουρά στην είσοδο. Έδειξα το εισιτήριό μου και μπήκα μέσα χωρίς καν σωματικό έλεγχο (ότι σκηνικά περιγράφω τα συγκρίνω με το Rockwave Festival και τη Μαλακάσα, καθώς δεν έτυχε να πάω σε κάποιο άλλο στην Ευρώπη δυστυχώς μέχρι τώρα). Ήχος καταπληκτικός και ξεκάθαρος. Όλοι έβγαιναν στην ώρα τους, γιατί υπήρχε «curfew» στις 22:30.
Το πόσους καινούργιους ήχους και τραγούδια μπορείς να ακούσεις σε μια μέρα είναι πραγματικά φοβερό. Έχοντας δει δύο ενδιαφέρον dub συγκροτήματα που δεν γνώριζα, τους Wax και τους Red, Gold and Green, αποφάσισα να κρατήσω δυνάμεις για αυτά που ήθελα να δω, τους Hatebreed (με πιάνει μια φορά το μήνα μια αναλαμπή με τη hardcore), τους Billy Talent, τους Rise Against και μετά, για κάτι πιο χαλαρό, τους Flogging Molly.
Μετά από 8 ώρες μουσικής και αφού αποφασίσαμε να φύγουμε, καθώς πονούσε (και δύο μέρες μετά γράφοντας το άρθρο ακόμα πονάει) όλο μας το σώμα και ανακαλύπταμε καινούργιες μελανιές κάθε ώρα, είχαμε ένα 25λεπτο περπάτημα για τον σταθμό του tube (ναι, ξέρω πόσο περπατάμε στη Μαλακάσα μετά το main act, αλλά εκείνη τη στιγμή το περπάτημα πραγματικά δεν ήταν η πιο απλή ιστορία). Βγαίνοντας έξω στο ψιλόβροχο, κατεβαίνουμε τα σκαλιά και ένας υπάλληλος μας κατευθύνει προς ένα διώροφο λεωφορείο, λέγοντάς μας πως θα μας οδηγήσει στο σταθμό. Το κερασάκι στη τούρτα.
Σπίτι, μπάνιο, παπούτσια για πλύσιμο και καθήλωση στο καναπέ από τους διαλυμένους μύες. Για αύριο, το πρόγραμμα είχε διάλεξη πολιτικής φιλοσοφίας στον Ρουσσώ. Αλλά το έβλεπα διαφορετικά. Εξάλλου, όπως είπαμε, η Κυριακή μου ήταν ένας από τους λόγους που είχα να ξυπνήσω για κάτι τέτοιο το πρωί της Δευτέρας.
