Μπορεί ορισμένοι να απορήσουν∙ είναι λόγος για να πανηγυρίζει κανείς το –διαπιστωμένο πλέον- γεγονός ότι ο καρκίνος είναι στα 2/3 τουλάχιστον των περιπτώσεων θέμα μιας τυχαίας μετάλλαξης;  “Ασφαλώς”, θα απαντήσουν εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είδαν τη ζωή τους να έρχεται τα πάνω κάτω όταν αρρώστησαν οι ίδιοι ή κάποιοι άνθρωποι του στενού τους περιβάλλοντος. Που βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι όχι μόνο με τις δύσκολες αποφάσεις της αρρώστιας αλλά και με το βάρος των ενοχών: Μήπως φταίω εγώ για το κακό που μας βρήκε;

Ε, λοιπόν δεν φταις. Και δεν το λέμε εμείς, το λένε ο Δρ Κρίστιαν Τομαζέτι και ο Δρ Μπερτ Βόγκελσταϊν, έγκριτοι επιστήμονες της ιατρικής σχολής του Johns Hopkins University, σε άρθρο τους στην επιστημονική επιθεώρηση Science.

Τι υποστηρίζουν λοιπόν οι κύριοι αυτοί;

Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, ο ρόλος της τύχης στην εμφάνιση νεοπλασιών είναι πολύ πιο σημαντικός απ’ ό,τι πιστεύονταν. Για την ακρίβεια, το 2/3 των «κρουσμάτων» οφείλονται καθαρά και ξάστερα στην κακή τύχη των παθόντων. Μόνο το 1/3 εξηγείται με βάση την κληρονομικότητα, περιβαλλοντικές παραμέτρους και κακές lifestyle επιλογές.

Το πόρισμα των δύο επιστημόνων που πήρε μεγάλη δημοσιότητα από τα σοβαρότερα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο έχει πολύ σοβαρές προεκτάσεις, ηθικές, πολιτικές και ψυχολογικές.

Ηθικές, διότι άρει επιτέλους το βάρος από τους ώμους ιδιαίτερα των γονιών παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες, οι οποίοι βασανίζονται από το ερώτημα: τι κάναμε λάθος; Πλην ελαχίστων περιπτώσεων, τίποτα, απαντούν οι Τομαζέτι και Βόγκελσταϊν.

Πολιτικές, διότι το παιχνίδι των ενοχών, έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε όπλο στα χέρια όλων εκείνων που έχουν βάλει στο μάτι τα ασφαλιστικά δικαιώματά μας και την δωρεάν περίθαλψη. Αρρώστησες, άρα έφταιξες άρα πλήρωνε, είναι το σκεπτικό που λανσάρεται.

Ψυχολογικές, διότι, χωρίς να αμελούμε τα οφέλη της σωστής διατροφής και της άσκησης, θα μπορούμε πάλι να ζήσουμε. Χωρίς τον ψυχαναγκασμό ότι κάθε μπουκιά, κάθε βήμα, κάθε ξενύχτι, κάθε παρέκκλιση από τους κανόνες, μπορεί να αποδειχθούν θανάσιμα.

Φυσικά, όπως τονίζει ο Δρ Τομαζέτι, θα υπάρξει κόσμος που θα εκλάβει αυτή την διαπίστωση των επιστημόνων ως ένα ακόμα παράγοντα ανησυχίας. Πρόκειται για εκείνους τους ανθρώπους που το λεξιλόγιό τους δεν περιέχει τη λέξη «τυχαίως», που η ανάγκη τους να ελέγχουν ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια του βίου τους –και του βίου των άλλων- είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμα και τα μυθεύματα είναι προτιμότερα από το κενό και την αβεβαιότητα…