Προσωπικά, ούτε οι πόζες μ’ αρέσουνε, ούτε οι ματαιοδοξίες και οι ναρκισσισμοί που τις συνοδεύουν! Για λογαριασμό του ΖΟΟ όμως, όχι μόνο πόζαρα –σαν αγγούρι είναι αλήθεια!- αλλά πόζαρα και μαζί με τον σύντροφό μου και με τα τέσσερα σκυλάκια μας! Συντροφιά μου σε αυτή την πρώτη εξαιρετική, σε αισθητική και θέση ζωής, έκδοση του ΖΟΟ, όμορφοι άνθρωποι και ζώα. Άνθρωποι που αφοσιώθηκαν, προσέφεραν για να απαλύνουν πόνο και εγκατάλειψη χρόνο, χρήματα, δουλειά, όλα μαζί ή χωριστά, ό,τι μπορούσε ο καθένας και άνθρωποι που μοιράζονται την ζωή με άλλες ψυχές αναγνωρίζοντας το δώρο της επικοινωνίας, της αγάπης, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της πίστης, της φροντίδας χωρίς ιδιοτέλεια που μόνο τα ζώα προσφέρουν. Άνθρωποι μοιράζονται στιγμές απ’ την καθημερινότητα τους, τις αντιλήψεις τους, τη προσωπική τους ζωή, φωτίζοντας πολύτιμα την βεβαιότητα πως η ζωή είναι ίδια σε όλα τα πλάσματα στον πλανήτη.

Το kourdistoportocali, μετά από 8 χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο επέλεξε, ως πολιτική θέση χωρίς κορώνες παντογνωσίας, να προχωρήσει στην ειδική έκδοσή του με θέμα τον «παράλληλο κόσμο» των ζώων και των ανθρώπων που νοιάζονται, χωρίς να ευαγγελίζονται την σωτηρία όλης της χώρας, αλλά των ίδιων τους των ψυχών και άλλων που τους μοιάζουν.
 


Στις σελίδες τα αλογάκια–θεραπευτές Gentle Carousel που ζυγίζουν 27 κιλά και έχουν ύψος 67 εκατοστά και τόσα αποθέματα ψυχής ώστε να βοηθούν ψυχολογικά παιδιά σε κρίσιμες καταστάσεις και ενηλίκους. Χωρίς καμία βοήθεια κρατική η Τζούντι Κουίν στο μπλε Ιόνιο, παλεύει για την Διάσωση Όνων Κέρκυρας για φροντίδα, αγάπη, χάδια, γαληνή, για να μην αφήνουν τα γαϊδουράκια, στα γεράμτα, δεμένα σε πασσάλους μέχρι να πεθάνουν.

Ο υπέροχος Γιάννης Πουλόπουλος που στην Αίγινα φτιάχνει τη δική του Κιβωτό, σαν ένας σωτήριος σύγχρονος Νώε για την άγρια ζωή της χώρας μας. «Τα ζώα ούτε σκουπίδια παράγουν, ούτε όπλα μαζικής καταστροφής…», λέει από το “Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων και Πτηνών” της Αίγινας, ενώ στις φωτογραφίες περήφανοι γύπες, κοκκινόχρωμες αλεπούδες, σπάνιες κουκουβάγιες, χορευτές, σχεδόν, πελεκάνοι μας κοιτούν σοφά, γιατί «τα ζώα είναι δάσκαλοι ζωής».

  • Η Νάνσυ Κουρελλού, ένα νέο κορίτσι, που στην Εύβοια έσωσε απ’ τον άγριο θάνατο 8 άλογα και εκείνα της το ανταπέδωσαν διπλά. Στο μπλε να τρέχουν γυναίκα και υπέροχα άτια στην άκρη στο κύμα. Και ακόμα ιστορίες αγάπης.
  • Η Κλεοπάτρα Πατλάκη και η Ήρα που μας έχει κλέψει όλων τις καρδιές.
  • Η μαγική σε επικοινωνία με τα ζώα Άννα Αδριανού, που μιλεί την γλώσσα τους νομίζω και έχει το σπίτι της καταφύγιο ανυπεράσπιστων ψύχων αλλά ζει και έναν μεγάλο έρωτα με τον κούκλο της, τον Φόξυ.
  • Η αφοσιωμένη ονειροπόλα και δυναμική Ειρήνη Μολφέση, η πρόεδρος της Πανελληνίας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας, να περπατά στο κέντρο της Αθήνας με τα τρία της σκυλιά –εικόνα ευτυχίας και αρμονίας- και να λέει πως «οι πολιτικοί που έχουν αδιαφορία για θέματα των ζώων και πιστεύουν πως δεν είναι θέμα της κοινωνίας, έχουν βαθιά μεσάνυχτα. Είναι ξεπερασμένης νοοτροπίας και σιγά σιγά θα εκλείψουν».
  • Η Ιωάννα Μάνδρου αφήνει τα στυλό και τα μικρόφωνα στην άκρη και στη δική της «κιβωτό» λέει πως δεν συμμερίζεται την άποψη πως τα ζώα πρέπει να είναι ράτσας, αλλά πως «όλα τα κατοικίδια είναι αξιολάτρευτα.
  • Η ποιητική, νεραϊδένια Νανά Παλαιτσάκη, η φίλη μου, με τα σκυλιά top models γεννημένα για το φακό, λέει πως «οι άνθρωποι γαβγίζουν, οι σκύλοι μιλάνε».
  • Και ακόμα η Ντιάνα Αθανασούλια με την αρχοντική Σούζυ σε μια σχέση φιλίας που δε τη σπάει τίποτα.
  • Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση να λέει όχι στα Pet Shops, στιγμές απ τη ζωή του Αριστοτέλη Ωνάση και του αγαπημένου του σκυλού, των Ροκφέλερ, των Κένεντυ με τα δικά τους κατοικίδια…
  • …και τόσα άλλα σε 148 σελίδες περιοδικού – υπόδειγμα γραφιστικής. Γιατί το «ΖΟΟ» «φιλοδοξεί  να είναι η φωνή του υπέροχου ζωικού βασιλείου στην ανθρώπινη ζούγκλα».:

 

Από το περιοδικό λοιπόν, σας παραθέτω ένα κομμάτι δικό μου ανάμεσα σ’ όλων των άλλων, για το οποίο είμαι περήφανη γιατί το μοιράστηκα μαζί τους και μαζί σας:

«Δεν υπάρχει καλύτερος ψυχοθεραπευτής στον κόσμο από ένα κουτάβι που γλείφει το πρόσωπό σου» – Bernard Williams. Ναι, ζούσαμε αλλιώς! Πιστεύαμε πως αυτή η ζωή που είχαμε ως τότε, δεν είχε ημερομηνία λήξης, μας άξιζε και της ταίριαζε δίπλα της το αλαζονικό και ανόητο «για πάντα». Η μεγάλη οικονομική κρίση ξέσπασε πάνω μας σφοδρότητα εκδικητικού Θεού της Παλαιάς Διαθήκης! Δεν γονατίσαμε εγκαίρως! Δεν προσφέραμε τις σωστές θυσίες! Δεν πιστέψαμε αρκετά στους αριθμούς, δεν κάψαμε τα σωστά λιβάνια καλά στους ναούς – χρηματιστήρια και δυσαρεστήσαμε τους ιερείς – χρηματιστές, εκτιμητές ξένων οίκων αξιολόγησης και τραπεζίτες.

Φυσικά και φταίγαμε! Χωρίς ενοχή άλλωστε δεν υπάρχει θρησκεία, ε; Και από ένοχη χορταίνουμε ακόμα… Όπου μας βρήκε η πυρηνική σχάση της κρίσης τον καθένα μας, θα χουμε να θυμόμαστε. Εμείς, ως οικογένεια, μείναμε χωρίς δουλειές, χωρίς αποζημιώσεις και αμοιβές μηνών. Χάσαμε αυτοκίνητα πολυτελείας μοσχοπληρωμενα και σπίτια υπερτιμημένα. Πήραμε απόφαση πως, 40αρηδες και πια, πίσω δε θα γυρίσουμε σε εποχές αισιοδοξίας, που η Σοφοκλέως καμωνόταν την Γουόλστριτ και το Κολωνάκι, αυτόνομο, το Μανχάταν. Νέο σπίτι –παλιό εξοχικό- στην άκρη της Αττικής, ήμερος φυσικός κήπος, μικρά δεντράκια να ανασαίνουν σιγά, σιγά και σε μισή ζωή ακόμα, να ναι μεγάλοι ίσκιοι. Απ έξω από μας, πιο ψηλά, το δάσος της Πάρνηθας. Ελάφια να περνούν τις νύχτες βιάστηκα μπροστά μας και αλεπουδίτσες κατεργάρες και τσαχπίνες να κουνάνε τις ουρές τους, προκλητικά, το σούρουπο. Και τα καλοκαιρινά, δροσερά και έναστρα βράδια… αηδόνια! Ναι! Ναι, αηδόνια! Ποτέ μου δεν είχα ξανακούσει αηδόνι. Την πρώτη φορά που κελάηδησε σχεδόν στ αφτί μου –τόσο κοντά μου και τόσο καθαρά!- έμεινα ως το ξημέρωμα άυπνη! Η τόση φύση, για μένα, το παιδί της πόλης, της ασφάλτου, του «πετάγομαι στο περίπτερο με την παντούφλα και στο τρένο ότι ώρα θέλω» ήταν αποκάλυψη! Οι δικοί μου, οι άνθρωποι μου, η οικογένεια μου είχαν προλάβει να προσαρμοστούν και με περίμεναν… και μετά; Από 5 γίναμε… 9!
 




Πρώτος, μωρό κατάμαυρο και αδύνατο, ήρθε και πέρασε κάτω απ τα κάγκελα ο Ρόβερ. Πετάμενος σε κάτι σκουπίδια στον Ασπρόπυργο, ήταν, ωρών κουτάβι. Τον είδε μια κοπελίτσα απ την γειτονιά μας και τον υιοθέτησε! Έλα, που αυτός, άκουγε στο δικό μας σπίτι φωνές από παιδιά και ήθελε παρέα! Τρύπωσε μέσα, μπλέχτηκε στα πόδια των κοριτσιών, χαϊδεύτηκε, χαμογελάσαμε ευγενικά στην γειτονοπούλα και τον έχουμε πια δικό μας. Η μεγαλύτερη μικρή μας, ήθελε πάντα σκυλάκι. Όλο αργότερα και αργότερα, της λέγαμε! Ο Ρόβερ ήρθε ακριβώς πάνω στο «αργότερα» μας… Και είναι δικό της, είναι του νέου μας σπιτικού μας, είναι της καινούργια μας ζωής, λοιπόν! Αργότερα κάτι φίλοι στην Άνοιξη, είχανε γέννα. Η μικρή, μικρή μας θέλει κουταβάκι, δικό της, κατάδικο της. Ο πιο παιχνιδιάρης, που πήδηξε στην αγκαλιά της, ήταν ο Τάρας! Τόσο μικρούλης και χαδιαρούλης τότε! Ένα πανύψηλο και επιβλητικό ελληνικό ποιμενικό τώρα, που κάνει γκριμάτσες και ακόλουθη τα κορίτσια στις άκρες απ τα φουστάνια τους συνέχεια, ένα με τη σκιά τους.

Κάποτε η μεγάλη Ρένα, η μάνα του σπιτιού, έρχεται απ την Κρήτη. Εκεί έχει πονέσει η κάρδια για μια παραμελημένη σκυλίτσα, κατάξανθη και ελαφρώς σνομπ! Θα ταξιδέψει μαζί με το μεγάλο καράβι, μέχρι τον Πειραιά. Η μια μέσα στο κλουβί μεταφοράς του πλοίου και η άλλη, απ έξω, όλη τη νύχτα, να την παρηγορεί να μη κλαίει φοβισμένη. Η Λούση κατέφθασε θαλασσοδαρμένη στον κήπο, που πια δεν έχει λουλούδια, αλλά ψυχές τον ομορφαίνουν!

Τέλος ο Γιάννης, ένα πρωί θα έρθει αναψοκοκκινισμένος στην κουζίνα, που μυρίζει ήδη, «μαμαδίστικο» φαγητό! «Κοιτά το τι ομορφούλι! Έλα μωρέ, ήταν στο δρόμο χαμένο… θα το πέταγαν στο αυτοκίνητο αν δεν σταμάταγα εγώ!». Χωρούσε στην παλάμη του, μόλις! Και έτρεμε! Εγώ και η μάνα Ρένα, αποφεύγαμε να το πολυκοιτάξουμε –άλλωστε έχω και πρεσβυωπία, δε φόραγα γυαλιά και που να τα δω, μισή σταλίτσα ψυχούλα! Ξέραμε πως η υπόθεση παιζόταν μέχρι να γυρίσουν τα κορίτσια απ το σχολείο. Ή βρίσκαμε στο μωρό σπίτι, αμέσως ή θα έμενε μαζί μας για πάντα! Τα κορίτσια γύρισαν νωρίτερα εκείνο το μεσημέρι! Η μανά Ρένα βάφτισε το νέο μέλος, Ρόζα και εγώ Μπουμπού! Καμία μας δεν υποχωρούσε να φωνάξει το άλλο όνομα και έτσι συμβιβαστήκαμε με το σιδηροδρομικό: Μπουμπουρόζα! Αυτή είναι η πιο ανεξάρτητη απ όλα τους!
 

Η Λούση είναι μια κατεργάρα κλέφτρα με αγάπη στα κινητά, στα τάμπλετ, στους αναπτήρες και στα νιτέντο! Είναι κουταβίνα – γκατζετάκιας! Έτσι κι αφήσεις κάτι hi tech σε τραπέζι δε θα το ξαναβρείς ποτέ! Απ την μύτη σου κάτω το αρπάζει και το κρύβει κάπου στο κτήμα. Ολόκληρα κυνήγια χαμένου θησαυρού ημερήσια μας έχει χαρίσει αυτό το σκυλί, με καλεσμένους να ψάχνουν τα καινούργια τους i phone! Ο Τάρας είναι ο σκύλος – μίμος που κάνει ότι έκφραση κάνουμε εμείς και του αρέσει να γελάμε, ενώ ο Ρόβερ, ως πρεσβύτερος, θεώρει πως είναι ο χαλαρός (έως τεμπέλης), οικοδεσπότης όλων μας!

Αυτές οι τέσσερις ψυχές είναι έξω απ την πόρτα στην καλημέρα μας και με περιμένουν να γυρίσω τις νύχτες, ανήσυχα, αν θα τα καταφέρω κι αυτό το βράδυ και αν θα κλείσει η πόρτα μας με όλους γέρους και δυνατούς πίσω της. Και είναι όλα αυτά για αγάπη και κουράγιο και πίστη που μας λένε κάθε μέρα. Γιατί –ΝΑΙ- τα λένε! Αφού «τα μάτια ενός ζώου έχουν την ικανότητα να μιλούν μια σπουδαία γλώσσα» που λέγε και εκείνος ο εβραίος φιλόσοφος Martin Buber. Και είναι το χάδι μας, το χαμόγελο μας, η εμπιστοσύνη, η ευγνωμοσύνη, η ελπίδα, το μοίρασμα, το νοιάξιμο, το σμίξιμο, το παυσίλυπο στην ζοφερότητα των καιρών, η επιστροφή στο σπίτι! Είναι η οικογένεια! Η δική μας οικογένεια!»