Όπως λένε και στο ποδόσφαιρο, κάθε σαιζόν έχουμε δύο πρωταθλήματα. Το πρωτάθλημα της κορυφής και το πρωτάθλημα της βάσης. Τις ομάδες δηλαδή που αγωνίζονται για να κερδίσουν τον τίτλο και τους συλλόγους που προσπαθούν να γλυτώσουν τον υποβιβασμό. Συμφέρον για τους μεν, συμφέρον και για τους δε. Ο πρωταθλητής πάει Τσάμπιονς Λιγκ κι όποιοι μείνουν στην κατηγορία κερδίζουν από τα τηλεοπτικά συμβόλαια, από τους σπόνσορες, από την «ομορφιά του ποδοσφαίρου» (μεταξύ μας τώρα…), δεν είναι να τα πετάς αυτά τα πράγματα.
Το ίδιο και στην πολιτική. Καλά ο πρώτος των εκλογών, καβατζώνεται και παίρνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Κι όσοι μπούνε ωστόσο στη Βουλή, έχουν τα ωραία τους. Κύρος, λόγο, παρουσία, παροχές, αποζημιώσεις, «τυχερά» (μεταξύ μας τώρα…), δεν είναι να τα πετάς αυτά τα πράγματα. Άσε που μπορεί να προκύψει κοκομπλόκο και να πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Στη χαρά δηλαδή του κάθε μικρομεσαίου, ο οποίος θα ντυθεί νυφούλα και θα δέχεται προτάσεις από υποψηφίους γαμπρούς. Κι όσο θα περνάει η ώρα, τόσο θα ανεβαίνει το πλαφόν.
Πάμε στην πράξη όμως και μην μακρηγορούμε. ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή (ή κάτι τέλος πάντων που θα μοιάζει με τη Χρυσή Αυγή) θα μπούνε στη Βουλή. Το Ποτάμι, από την άλλη, είναι με το ένα πόδι μέσα, αλλά όπως λένε και στη μπάλα (να μην ξεχνιόμαστε!) πρέπει να ενισχυθεί μεταγραφικώς. Δεν φτάνουν μόνο ο Λυκούδης κι ο Βαλιανάτος για να φτουρήσουν τα κουκιά, θέλει κι άλλους μπαλαδόρους. Και προς Θεού, όχι άλλους πανεπιστημιακούς καθηγητές, έχουν περάσει η εποχή τους και τα σουξέ τους. Αλήθειες πάντως να λέμε, κατά 99 % ο Σταύρος θα την περάσει την πόρτα της Βουλής. Όσο και να τον αγνοήσουν τα media που λέει κι ο ίδιος, όσο κι αν δεν του αφιερώσει αυτή τη φορά 6 πρωτοσέλιδα σερί το «Πρώτο Θέμα»…
Μετά το Ποτάμι ωστόσο, αρχίζουν τα δύσκολα. Πρώτος υποψήφιος για υποβιβασμό, φιγουράρει ο Πάνος Καμμένος. Μπορεί να μπετονάρησε ένα τμήμα της εκλογικής του βάσης με την υπόθεση Χαϊκάλη, αλλά στο τέλος της μέρας και στα μάτια του μεγάλου κοινού την πάτησε την πεπονόφλουδα. Κι αυτό γιατί, όπως σημειώνει η αμερικάνικη παροιμία: “everybody loves a winner”. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κέρδισαν οι ΑΝΕΛ, κέρδισε η απέναντι πλευρά. Προσοχή! Δεν λέω ότι είχαν δίκιο ή ότι είχαν άδικο. Λέω ότι δεν κατάφεραν να επιβάλλουν την άποψή τους, πράγμα που μετράει πάρα πολύ για σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων. Οπότε φίφτι- φίφτι είναι να μπούνε στη Βουλή, με τις πιθανότητες να λιγοστεύουν όσο περνάνε οι μέρες.
Από εκεί και πέρα έχουμε τα δύο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου. Εγώ ΠΑΣΟΚ τα λέω και τα δύο, ανεξαρτήτως ονομάτων, γιατί από τη δεξαμενή της Πασοκάρας θα προσπαθήσουν να αντλήσουν ψήφους. Από εκεί θα ζήσουν ή από εκεί θα ξεψυχήσουν. Με στελέχη και υποψηφίους ας μην ασχοληθούμε, δεν έχουν και πολύ νόημα. Εδώ η μάχη είναι απολύτως προσωπική, στα μαρμαρένια αλώνια θα αναμετρηθούν ο Βαγγέλης με τον Γιώργο. Και θα παίξει σπουδαίο ρόλο η στήριξη που θα έχουν από συγκεκριμένα media. Για καλό ή για κακό, μιας και μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ. Προσωπικώς, θα δώσω ένα προβάδισμα στον Παπανδρέου και θα διατηρήσω σοβαρές αμφιβολίες για τις αντοχές του Βενιζέλου. Νομίζω ότι αυτή τη φορά, ακόμη και το παροιμιώδες σθένος του δύσκολα θα κατορθώσει να τον σώσει…
Και τα λιμά; Από λιμά δεν βλέπω πολλή προκοπή. Το λαδάκι της ΔΗΜΑΡ σώθηκε όπως και του Καρατζαφέρη, ο Μπαλτάκος όλο κουνιέται και όλο ακούνητος είναι, εκείνο εκεί το πράγμα που έφτιαξε ο Χρήστος Ζώης όλο υπάρχει και όλο ανύπαρκτο είναι. Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ ίσως και να είχε κάποιες ελάχιστες πιθανότητες σε συνθήκες ευμάρειας, αλλά τώρα με τον κυκλώνα ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα μείνει στα κιλά του. Όσο για τους Οικολόγους, θα λάβουν την ψήφο συμπαθείας όπως και η Δράση και ανάλογα μορφώματα της φιλελέ δεξιάς. Βουλή όμως δεν θα δουν ούτε με το κιάλι!
