Είμαι μια μάνα που mainstream δεν με λες. Το παιδί το γέννησα όταν πήγαινα σχολείο, σπουδάσαμε παρέα, τα συμφοιτηταριά μου τον κρατούσανε παίζοντας τάβλι στο μπαρ του Παντείου (περισσότερο άκουγε τον ήχο από τα πούλια, παρά νανουρίσματα και ήχο κουδουνίστρας). Μεγαλώνοντας τον «έσερνα» μαζί μου στα πλατό. Περάσαμε πολλές αναταράξεις στην εφηβεία, μέχρι που από τα 17 του μας «το κούνησε το μαντήλι» για σπουδές στην Ελλάδα. Στην συνέχεια έφυγε για Μόναχο, σπούδασε εκεί, έπιασε δουλειά, γύρισε για στρατιωτικό και ξαναπήγε στην Γερμανία. Δέκα χρόνια ζω ως «μάνα οικονομικού μετανάστη»! (το λέω στις φίλες μου και διπλώνονται από τα γέλια). Αν μου λείπει; Ναι. Αλλά για να ξέρουμε τι μας γίνετε, και στην Ελλάδα να ήταν δεν θα βρισκόμασταν συχνότερα.Τι ρωτήσατε; Αν είναι ανεξάρτητος; Θα σας φέρω παραδείγματα…
ΔΕΝ τον ξύπνησα ποτέ το πρωί, ξυπνούσε μόνος του με ξυπνητήρι, ΔΕΝ χρειάστηκε να του πλύνω ρούχα στο πλυντήριο από τότε που έφυγε από το σπίτι, ΔΕΝ του σιδέρωσα πουκάμισα τα σιδερώνει μόνος του, ΔΕΝ παλαβώνω όταν η κλήση μου «προωθείται» αν και ξέρω ότι κυκλοφορεί αποκλειστικά με μηχανή… Θα μπορούσατε, δηλαδή, να με πείτε μια μάνα cool!
Φυσικά τον λατρεύω. Φυσικά και οτιδήποτε μου κάνει δώρο το φοράω συνεχώς και διαρκώς. Οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Από βραχιόλι με πέτρες με «μάτι της τίγρης» έως τα τελευταία trendy χρώματα σε μανόν, ασχέτως αν είναι μαύρα, χρυσά, μπλε, μεταλλικά, ασημένια. Φυσικά και όταν με αγκαλιάζει νιώθω σαν τον Τζέκινς Χαν, φυσικά και έχω κάνει διάφορες γελοιότητες που του έχουν σπάσει τα νεύρα, όπως και εκείνος με έχει κάνει να δω τα κόκκινα πιο… κόκκινα. Αλλά καταλαβαίνετε (όσες είστε μάνες).
Φέτος, λοιπόν, μετά από αρκετά χρόνια -που γιορτές αν δεν πήγαινα εγώ στην Γερμανία τις περνούσαμε χώρια- έρχεται! Δική του η απόφαση και όταν το μάθαμε με τον πατέρα του, ο καθένας στον χώρο του νομίζω, κάναμε σαν τα κουτάβια που δοκιμάζουν για πρώτη φορά καπνιστό μπέικον. Ο Αλέξης φτάνει ανήμερα Χριστουγέννων και η επιθυμία του είναι να φάμε όλοι μαζί με τον αγαπημένο του νονό και την νονά του στο σπίτι μου! Ντελίριο πανικού η μάνα. Δεν ξέρω πως το διαχειρίζεστε εσείς, αλλά έχω αρχίσει και ψωνίζω από την προηγούμενη εβδομάδα. Τον ρώτησα φυσικά τι θέλει να του μαγειρέψω και μου είπε. «Ένα φαγητό και μια σαλάτα… Το γλυκό θα το φτιάξω εγώ».
Οι προετοιμασίες ξεκινούν. Κατέβηκα στην αποθήκη και τσέκαρα αν τα τρενάκια που έφτιαχνε όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο είναι αρτιμελή και στην θέση τους. Είναι. Τα καθάρισα. Βρήκα το τετράδιο εκθέσεων της δευτέρας δημοτικού για να του το παρουσιάσω ως έκπληξη (δεν είμαι σίγουρη αν θα συγκινηθεί, εγώ έκλαιγα με λυγμούς όταν είδα τα ορνιθοσκαλίσματα που έκανε και που οι προτάσεις είχαν τόση σχέση με το νόημα όπως όταν μιλάει ο Τσίπρας αγγλικά). Βρήκα τα βαφτιστικά του ρούχα σ’ ένα ωραιότατο χάρτινο κουτί που το έβαλα κάτω από κάτι κλαριά στολισμένα με μπάλες, με σκοπό να φορτίσω και συναισθηματικά όλους τους συνδαιτυμόνες (θυμίζω απλώς ότι ο Αλέξης είναι 32 ετών).
Πάμε παρακάτω… Αποφάσισα να κάνω ένα μπούτι χοιρινό στο φούρνο με δαμάσκηνα και πορτοκάλι… Το έχω ήδη έτοιμο παραγεμιστό να μαρινάρεται. Φυσικά θυμήθηκα ότι σιχαινότανε την γαλοπούλα, αλλά λάτρευε την γέμιση. Πήρα όλα τα χρειαζούμενα. Συνειδητοποίησα ότι στα «ξένα» που είναι ανάθεμα κι αν τρώει ντολμαδάκια με αυγολέμονο. Φυσικά και τύλιξα μισά με λάχανο και μισά με αμπελόφυλλο. Την στιγμή που δίπλωνα το τελευταίο μπαλάκι κιμά, τυλίγοντάς το στο φυλλαράκι με μεγαλύτερη τρυφερότητα από εκείνη που η Παναγία κρατούσε το Θείο Βρέφος, έπαθα έκλαμψη!
Η τεράστια αγάπη του στο φαγητό, για ανεξήγητο λόγο, είναι η ρέγγα η ψητή! Δεν ήθελα στην ζωή μου ούτε να την μυρίζω, ούτε να την φάω… Αγόρασα! Πω πω! Θα ξεχνούσα τις πατάτες; Λατρεύει τις τηγανιτές αλλά και τις ψημένες στο φούρνο με ρίγανη και λεμόνι. Κουβάλησα τρία κιλά, έτσι για να ρίξω τις μισές στο φούρνο και με το μισό κιλό να φτιάξω μια τηγανιά για τα παιδί! Πίτα; Να μην φτιάξω μια πίτα παραδοσιακή ελληνική, μια που ξέρω ν’ ανοίγω και φύλλο; Έψαξα και βρήκα αλεύρι Ζέας (ναι, μάλιστα)… Θα φτιάξω φύλλο για μια θαυμάσια τυρόπιτα όπου ανακατεύω τέσσερα διαφορετικά τυριά, πέντε αβγά με τα ασπράδια που χτυπάω, λίγο πιπέρι, καθόλου αλάτι και δυο κρέμες γάλατος μικρές light.
Είμαι περικυκλωμένη από κατσαρόλες, λαδόκολλες, φλοίδες, τάπερ, κουτάλια, κουτάλες, λεκάνες πλαστικές και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω αγοράσει εσπρέσο σε μερίδες!! Πανικός!! Στον δρόμο για την καφεκομιδή, αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν έδωσα αρκετή σημασία όταν την τελευταία φορά που ήρθε μου είπε ότι η θεία του η Ένη του έφτιαξε ένα μοσχαράκι κοκκινιστό με κριθαράκι…
Γνωρίζω ότι το κείμενό μου θα το εκτιμήσουν μόνο οι μανάδες αγοριών. Γνωρίζω ότι όοοοολα αυτά που ετοιμάζω θα τα υποδεχθεί ο Αλέξης λέγοντας: «Ρε μάνα! Τι έφτιαξες πάλι; Ποιος θα τα φάει όλα αυτά;» Αν τον δω δε να κάθεται μπροστά στο πιάτο του και να βάζει μόνο γέμιση, λίγη σαλάτα και τυρί φέτα θα φαρμακωθώ… Όχι δεν θέλω να βομβαρδίσω το παιδί μου με 40.000 θερμίδες, είναι που θα μείνει στην Ελλάδα μόνο για 48 ώρες!
Καλή μας όρεξη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς στις συναδέλφισσες!
