Αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο μετά την κουβέντα που έκανα με τον Λευτέρη Ανδριόπουλο θα μπορούσε να είναι “ο θάνατος του εμποράκου”, καθώς μου εξηγεί ότι την ψυχολογία του κόσμου την αποτελείωσαν οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.
O ίδιος είναι μεσαίος επιχειρηματίας. Το εργαστήρι με τα κοσμήματα και τα είδη δώρων, 45 χρόνια τώρα υποδέχεται πελάτες ζωής σ’ ένα μικρό δρόμο της περιοχής του Νέου Ψυχικού, στην οδό Καμπούρογλου 4. Τα τελευταία 20 χρόνια, συνεχίζοντας την επιχείρηση που ξεκίνησε ο πατέρας του, προσπαθεί με αξιοπρέπεια να διαχειριστεί τα όσα πολλοί μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες δεν άντεξαν και έβαλαν λουκέτο.
Στο κατάστημά του, λοιπόν, υπάρχουν πολλά αδιαμφισβήτητα αντικείμενα «πόθου». Είδη για σπίτι καλόγουστα, κοσμήματα από χρυσό, ασήμι, πλατίνα, πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια, γούρια, συνθέσεις από ευγενή μέταλλα διακοσμημένες με σμάλτο, αντικείμενα που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες της μέσης οικογένειας, σε τιμές απόλυτα προσαρμοσμένες με την οικονομική κρίση.
Βρήκα εξαιρετικά κοσμήματα με 2 και 3 ευρώ, καλαίσθητα γούρια από ευγενή μέταλλα και σμάλτο σε πολλά χρώματα με 5 ευρώ… Έως και χρυσά, λευκόχρυσα, διαμάντια και μπριγιάν βρήκα που μπορεί ν’ αποκτήσει κάποιος έχοντας και την πιστοποίηση ποιότητας, χωρίς να επιβαρυνθεί το κόσμημα με τιμή «αέρα»…
Ο Λευτέρης, νέος άνθρωπος που εργάζεται 14 ώρες την ημέρα στο δικό του μαγαζί, μου αποκαλύπτει ότι από την στιγμή που η χώρα μπήκε στην τελευταία περιπέτεια για εκλογή προέδρου δημοκρατίας, διάστημα που συνέπεσε με τις γιορτές, όλοι οι έμποροι ζούνε μέρες αντίστοιχες με τα συναισθήματα που προκαλεί η Μεγάλη Εβδομάδα.
«Ο κόσμος, Νανά, δεν μπαίνει ν’ αγοράσει τίποτα… Φοβούνται, το καταλαβαίνεις; Έχουμε προσπαθήσει όλοι οι έμποροι της γειτονιάς να φουλάρουμε εμπόρευμα και νιώθουμε τεράστιο άγχος, γιατί εκτός του ότι πελάτες δεν έρχονται αντιμετωπίζουμε κι ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο: Την αγένεια και την επιθετικότητα. Στα είκοσι τελευταία χρόνια που δουλεύω, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο αγριεμένα πρόσωπα. Μπαίνουν στο μαγαζί και νομίζουν ότι σου κάνουν χάρη που και μπαίνουν μέσα».
«Και πώς επιβίωσες τα τελευταία πέντε χρόνια;». «Με πολύ, πολύ προσωπική δουλειά, ελαχιστοποιώντας το κέρδος. Χωρίς να κάνω καμία έκπτωση στην ποιότητα και μηδενίζοντας τις προσωπικές μου ανάγκες».
Βγήκα από τον χώρο του εγκαταλείποντας την μυρωδιά της κανέλας, καθώς αναμμένα κεράκια παντού χάριζαν γιορτινή διάθεση σε μια περίοδο που με όσα γίνονται γύρω μας περισσότερο προς «Εβδομάδα των Παθών» μου μοιάζει παρά για παραμονές του ερχομού του Άη Βασίλη…
