Νομίζω ότι τα τελευταία 24ωρα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές της πρωθυπουργίας του. Τα απόνερα της υπόθεσης Χαϊκάλη και του υποτιθέμενου χρηματισμού του βουλευτή των ΑΝΕΛ από τον Γιώργο Αποστολόπουλο, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τον πάλαι ποτέ φοιτητή και ντράμερ -πολύ καλό μάλιστα όπως λένε αυτοί που τον έχουν ακούσει- ο οποίος δεν ρίσκαρε ποτέ μια καριέρα μουσικού.
Κρίμα λέω εγώ, γιατί ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να γινότανε γνωστός ή διάσημος για εντελώς διαφορετικούς λόγους, αν ακολουθούσε το πάθος του για τη μουσική και όχι τον δρόμο της πολιτικής. Με εξαίρεση τον Jeffrey, δηλαδή τον παλιό συμφοιτητή του Γιώργο Παπανδρέου, πρέπει να είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που ακούει Rolling Stones -είναι φανατικός οπαδός τους- για να χαλαρώσει και να νιώσει ξανά άνθρωπος, με όλα αυτά που βιώνει εδώ και μήνες.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω τα πεπραγμένα του -θα το κάνει η ιστορία-, απλά θα παραθέσω ένα περιστατικό που έμαθα εντελώς τυχαία και δείχνει μια άλλη όψη του Μεσσήνιου πολιτικού. Πριν από λίγες ημέρες ο αδερφός μου -μουσικός στο επάγγελμα- έτυχε να τρώει με δυο φίλους του, τον μάνατζερ Στιβ Αλεξίου και έναν επιχειρηματία, στο Καστελλόριζο στη Νέα Κηφισιά. Όταν ο πρωθυπουργός μπήκε στο εστιατόριο μαζί με τη σύζυγό του για να συνφάγει με φίλους, ήταν σύμφωνα με τους παριστάμενους ένας άλλος άνθρωπος. Χαλαρός, προσηνής -δεν ήθελε μόνο να φωτογραφηθεί αρχικά, παρά την συνεχή πίεση ενός σερβιτόρου που επέμενε για μια selfie.
Φεύγοντας, ο Αλεξίου τον προσκάλεσε για ένα τσίπουρο και προς έκπληξη τόσο του αδερφού μου, όσο και του φίλου του επιχειρηματία, ο Αντώνης Σαμαράς πήρε καρέκλα και κάθισε δίπλα τους σαν να γνωρίζονταν χρόνια. Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, κουβέντιασαν για λίγα λεπτά, όχι πάντως για τους περίφημους 180 βουλευτές, και όταν του ζήτησαν να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία δέχτηκε αμέσως.
Φεύγοντας, τους είχε κερδίσει με την απλότητά του και μια συμπεριφορά που δεν παραπέμπει σε πολιτικό, και μάλιστα αρχηγό του κράτους, αλλά σε έναν ταλαντούχο πρώην ντράμερ, που επέλεξε να ακολουθήσει τελικά τον δρόμο ενός πολιτικού βίου, ο οποίος τον έφερε κάποια στιγμή στον πρωθυπουργικό θώκο.
Ευτυχώς για τον ίδιο, όπως αντιλήφθηκε η παρέα του αδερφού μου εκείνο το μεσημέρι στην Νέα Κηφισιά, εκτός πολιτικής σκηνής, είναι ένας χαλαρός άνθρωπος. Ένας πρωθυπουργός που εξακολουθεί να ακούει Rolling Stones, ίσως επειδή του θυμίζουν τα χρόνια της αθωότητας και της φοιτητικής ανεμελιάς…
