Η ζωή αγάπες δεν είναι «κλασσικά εικονογραφημένα» . Η ζωή δεν είναι διαφημιστικό σποτ όπου εκείνος το πρωί ξυρίζεται σφυρίζοντας, ο σκύλος ( λαμπραντόρ συνήθως) κάνει τούμπες χαράς στην λευκή μοκέτα, τα παιδιά (δύο πάντα) περιμένουν χαμογελαστά στο τραπέζι του πρωινού όπου μια μαμά που εμφανισιακά φέρνει στην Κέιτ Μίντλετον, φρυγανίζει ψωμάκια… Για να της «σκάσει» σε δευτερόλεπτα αργότερα εκείνος ένα φιλί στο λαιμό δένοντας την γραβάτα του! Αυτή είναι μια εικόνα επιστημονικής φαντασίας και μόνο.

Φυσικά ζουν ανάμεσά μας ζευγάρια με δυο παιδιά, αλλά κανένας και καμία το πρωί δεν ζουν με «διαφημιστικό τρόπο» . Οι άνθρωποι άλλωστε δεν είναι καρτούν, είναι άνθρωποι που έχουν νεύρα, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το pet του σπιτιού ακόμη κι αν είναι λαμπραντόρ, δεν έχει τρίχωμα πιο λαμπερό και από τα μαλλιά της Δούκισσας Νομικού, εκείνη δεν έχει τις αναλογίες της Κέιτ, δεν φοράει αέρινο φουστάνι ξημερώματα και εκείνος δεν σφυρίζει όλο κέφι το πρωί πριν πάει στην δουλειά. Ποια δουλειά; Ελάχιστοι είναι όσοι εργάζονται και ακόμη πιο ελάχιστοι εκείνοι που η δουλειά τους δημιουργεί αφορμή για να χορέψουν ένα πεντοζάλι γιορτής.

Αφήνουμε λίγο τα ζευγάρια «επιστημονικής φαντασίας» που ζούνε στην διαφήμιση και πάμε στα ζευγάρια ζωής, τα κανονικά, τα βασανισμένα, τα κάποτε ερωτευμένα, εκείνα που κάποτε ζωγράφιζαν στον άμμο καρδιές με τα ονόματά τους. Πάμε στα ζευγάρια που γέννησαν παιδιά, φτιάξανε μαζί όνειρα για εκείνα αλλά επειδή η ζωή  είναι «ζαριά» αποφάσισαν κάποια στιγμή ότι δεν μπορούν ν’ αντέξουν ούτε δευτερόλεπτο δίπλα σ’ εκείνον ή σ’ εκείνη που κάποτε  φώλιασαν τα όνειρα τους σε μια κοινή αγκαλιά…

Εκείνες οι πρώτες όλο υποσχέσεις αγκαλιές, μπορεί να γίνανε παιδιά… Παιδιά που θ’ ακολουθήσουν χωρίς επιλογή, τις αποφάσεις των… άλλων. Πίστευα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολη περίοδος για τους χωρισμένους και για τα παιδιά τους από τις γιορτές.

Σήμερα θ’ ασχοληθώ  με τα παιδιά. Το «χωρίζουμε» είναι απλό, υπό μία έννοια. Το τι «κάνουμε με τα παιδιά τις γιορτές», όμως, είναι μια από τις χειρότερες σπαζοκεφαλιές που θα κληθεί κάποιος να διαχειριστεί στην ζωή του.

Αφήστε στην άκρη τι ορίζει ο νόμος και τα δικαστήρια. Οι νόμοι είναι νόμοι , αλλά τα παιδιά δεν είναι άρθρα, είναι ψυχές. Αυτά τα πλάσματα, λοιπόν, δεν θέλουν ποτέ το μοντέλο μαμά – μπαμπάς να σπάει. Θα πάρει χρόνια πολλά να το διαχειριστούν. Αν το διαχειριστούν.

Με τις εμπειρίες που έχω σήμερα, ξέρω ότι τα παιδιά  νιώθουν πολύ καλύτερα να βιώνουν την αλήθεια, παρά το ψέμα. Στις γιορτές, όμως, οφείλουν ακόμη κι αν οι σχέσεις των γονιών έχουν περάσει και τις δύο φάσεις του πολέμου στον Περσικό, αν, ένιωσαν ποτέ αγάπη για την ζωή, να μην «χρησιμοποιούν τα παιδιά ως συναισθηματικό μοχλό πίεσης» για να εκδικηθούν  την άλλη πλευρά…

Είναι πολλοί φίλοι και φίλες που την περίοδο αυτή την περνάνε δρα-μα-τι–κά. Προς το παρόν, οι ενήλικες δεν με αφορούν (στο συγκεκριμένο άρθρο) με αφορά αυτό το αδυσώπητο που πρέπει να διαχειριστεί το παιδί που αντιμετωπίζοντας την ερώτηση « μήπως θέλεις να πας στον μπαμπά;»  σαν λαιμητόμο πάνω από το παιδικό κεφάλι. Το παιδί ξέρει, νιώθει, αισθάνεται ότι μια καταφατική απάντηση, ίσως προκαλέσει πόνο στην μάνα του καθώς τα περισσότερα παιδιά των χωρισμένων ζούνε με την μαμά τους και βλέπουν  τον μπαμπά  τους συνήθως κάθε δεύτερο ΣΚ. Οι γιορτές αποτελούν  γι αυτά τα παιδιά διάστημα μεγάλων ψυχικών ρήξεων. Η συνήθεια είναι τεράστιο θέμα και παράγοντας που αδικεί, ναι αδικεί, τον ρόλο του πατέρα.

Μην ξεχάσετε ποτέ ότι όταν το παιδί φύγει από την βάση του  για να περάσει μερικές μέρες γιορτής βιώνει το συναίσθημα του αποχωρισμού εις διπλούν. Την πρώτη φορά όταν αφήνει τον έναν γονιό και την δεύτερη όταν αποχαιρετάει τον άλλον. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι όσα παιχνίδια και αν το «κεράσετε», νιώθει–αισθάνεται ότι η υπερπροσφορά είναι αποτέλεσμα ενοχής. Αντί να το «βομβαρδίσετε» με υλικά, «βομβαρδίστε» το με αγάπη. Πώς;

Κάνοντάς το να έχει το δικαίωμα επιλογής των στιγμών του. Να σεβαστείτε τις ανάγκες του, δηλαδή. Πρακτικά, ακόμη και αν σύμφωνα με τον νόμο πρέπει να δει τον μπαμπά του πέντε μέρες και σας ζητήσει να μείνει δυο μέρες παραπάνω, μην αφηνιάσει μέσα σας ο εγωισμός. Η αγάπη δεν είναι ιδιοκτησιακή. Βάλτε λίγο πίσω το «υπερεγώ»  και θυμηθείτε ότι το παιδάκι ή τα παιδάκια σας δεν θα μείνουν 2, 4, 8, 12 χρονών. Τα παιδιά μεγαλώνουν και κάποια στιγμή, νομοτέλεια είναι αυτό που σας γράφω, θ’ ακυρώσουν και τους δύο γονείς, όποιοι κι αν είμαστε, ό,τι και να έχουμε προσφέρει.

Το «πως θα περάσουν τα παιδιά τις γιορτές», εξαρτάται από το πόσο έχουν ενηλικιωθεί οι γονείς. Σας ξαφνιάζω; Χαίρομαι. Τα παιδιά και πάρτε το απόφαση όλοι, είτε θέλετε να είστε ο θύτης στην σκέψη ή το θύμα, το μόνο που επιθυμούν είναι να αισθανθούν την ανακωχή που τους δημιουργεί ασφάλεια επιβίωσης. Ξέρετε κάποιον που να επιχειρήσει να διασχίσει ναρκοπέδιο και να είναι χαλαρός; Όχι. Με τα παιδιά συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Για να μην μαζεύετε λοιπόν στο μέλλον τ’ απομεινάρια της σχέσης σας, μπορείτε να τα συναρμολογήσετε. Ξεκινήστε από τώρα να βλέπετε τον γιο σας ή την κόρη σας σαν να είναι 18 και όχι σαν να είναι 3.

Όταν το παιδί ή τα παιδιά έχουν αγάπη,τότε για την ζωή τους, τα Χριστούγεννα δεν τελειώνουν ποτέ!